40νθήμερο Μνημόσυνο.
Τήν Κυριακή 28/11/2010, στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Σμύρνης Ἀττικῆς, τελεῖται τό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τοῦ Ἀθανασίου Δημητρίου, συζύγου τῆς ἀδελφῆς τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
>Έφυγε για την αιωνιότητα.
Έφυγε από την επίγεια ζωή για την επουράνια βασιλεία του Θεού ο σύζυγος της αδελφής του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Ευσταθίου Αθανάσιος Δημητρίου.
Ο αείμνηστος απεβίωσε σε ηλικία 71 ετών και η εξόδιος ακολουθία εψάλη στον Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Νέας Σμύρνης, όπου υπήρξε ενορίτης την Δευτέρα 25 Οκτωβρίου με την συμμετοχή τεσσάρων Μητροπολιτών, πολλών κληρικών, συγγενών και φίλων.
Επικήδειο λόγο εξεφώνησε ο Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Χρυσόστομος, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και στις αρετές του αειμνήστου, όπως τον γνώριζε από πολλά χρόνια και τόνισε την αγάπη, τον σεβασμό, την διάκριση και την φιλοτιμία του προς τον συγγενή του Μητροπολίτη, καθώς και την αγάπη του προς την εκκλησία του Χριστού.
Η ταφή έγινε στο κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η σύζυγος και τα παιδιά του παρακάλεσαν τους συγγενείς και φίλους αντί στεφάνου να κατατεθεί το αντίτιμο σε φιλανθρωπικό ίδρυμα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.
Ευχόμαστε ολόψυχα ο Πανάγαθος και Πολυεύσπλαχνος Κύριός μας να του χαρίσει την αιώνια ανάπαυση στους κόλπους του παραδείσου κατά την ημέρα της κρίσεως και να δώσει παρηγορία και δύναμη στους συγγενείς του να αντιμετωπίσουν την σημαντική απώλειά του.
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Θλιβερό καθῆκον μᾶς συγκέντρωσε σήμερα ἐδῶ, γιά νά ἀπευθύνουμε τό ὕστατο χαῖρε, νά ἀποδώσουμε τόν τελευταῖον ἀσπασμόν καί νά προσευχηθοῦμε ὑπέρ ἀναπαύσεως ἑνός πολύ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ μας, ὁ ὁποῖος ἐξώφλησε τό κοινόν τῶν ἀνθρώπων χρέος, ἀπέθεσε τό γήινον σκῆνος καί ἤδη ἀνέρχεται πρός τόν οὐρανόν γιά νά παραστῆ ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ και Κριτοῦ τῶν ἁπάντων.
Ὁ ἀείμνηστος Ἀθανάσιος Δημητρίου ὑπῆρξε γόνος εὐλαβοῦς οἰκογενείας, τήν καταγωγήν ἑλκούσης ἀπό τήν Τραπεζοῦντα τῆς ἁγιοτόκου γῆς τοῦ Πόντου. Ὡς ἐκ τούτου ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», ἐμποτίσθηκε μέ τά νάματα τῆς ζωηφόρου ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως καί κληρονόμησε ἀπό τούς πτωχούς γονεῖς του τόν ἀτίμητο πλοῦτο τῆς γνησίας εὐλαβείας καί τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους.
Ἐν συνεχείᾳ συνεδέθη μέ τήν ἐκ Μεσσηνίας ἐπίσης εὐσεβεστάτην οἰκογένειαν Σπηλιώτη, λαβών ὡς σύζυγόν του μία τῶν θυγατέρων αὐτῆς, τήν Ἄννα, διακρινομένην γιά τήν φλογερή πίστη, τό ἀδαμάντινο ἦθος καί τήν βαθύτατη εὐλάβειά της. Ἡ πνευματική ἀκτινοβολία τοῦ εὐκλεοῦς καρποῦ τῆς οἰκογενείας αὐτῆς, τοῦ πολυσεβάστου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, ἀδελφοῦ τῆς συζύγου του, ὑπῆρξε καί δι’ αὐτόν, ὅπως καί δι’ ὅλους ὅσοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά συνδεθοῦμε πνευματικῶς μαζί του, ἰδιαιτέρως ὠφέλιμος και εὐεργετική.
Καί ὁ ἀείμνηστος ὅμως ἀντιπελαργῶν ἀπέδιδε εἰς τόν συγγενῆ του Ἀρχιερέα ἀπόλυτον σεβασμόν καί ἐξέχουσαν τιμήν. Ποτέ δέν ἐξοικειώθηκε λόγῳ τῆς στενῆς συγγενείας μέ τόν Ἐπίσκοπον, ἀλλά πάντοτε συμπεριεφέρετο πρός αὐτόν μέ ἐκκλησιαστικό ἦθος, μέ εὐπρέπεια, εὐγένεια καί κοσμιότητα.
Ἕνα χαρακτηριστικό περιστατικό ἔμεινε ἀνεξίτηλο στή μνήμη μου, παρ’ ὅτι χρόνοι πολλοί ἔχουν παρέλθη ἀπό τότε, τό ὁποῖο ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ νά ἀναφέρω, ὡς μικρόν δεῖγμα τοῦ ἤθους του:
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σπάρτης κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ εὑρισκόμενος εἰς Βέροιαν, ἐπεσκέφθη τό σπίτι τοῦ μακαριστοῦ Ἀθανασίου, ὅπου καί θά ἐφιλοξενεῖτο τό βράδυ ἐκεῖνο. Μετά τό δεῖπνο, τόν ὁδήγησαν εἰς τό δωμάτιό του. Ἦταν ὅμως ἐμφανής μία ἀμηχανία, μία ἀνησυχία. Τό παρετήρησε ὁ Ἐπίσκοπος καί ἐρώτησε τί συμβαίνει. «Σεβασμιώτατε, τοῦ εἶπαν, δέν γνωρίζουμε τί πρέπει νά κάνουμε. Τή λαμπάδα θά τήν ἀνάψουμε μέσα στό δωμάτιό σας ή ἀπ΄ ἔξω»; Στήν εὔλογη ἀπορία του, τοῦ ἀπήντησαν, ὅτι ἐφ’ ὅσον εἶχαν τήν τιμή νά φιλοξενοῦν στό σπίτι τους Ἐπίσκοπο, θά ἔπρεπε ὅλη τή νύκτα νά καίει λαμπάδα ἀναμμένη. Αὐτό ἐπέβαλλε ἡ ποντιακή εὐσέβεια τοῦ Ἀθανασίου. Αὐτό τοῦ ὑπαγόρευε ὁ σεβασμός καί ἡ τιμή, πού αἰσθανόταν ὡς γνήσιος πιστός ἔναντι τῆς ἁγίας Ἀρχιερωσύνης.
Οἱ ὑποχρεώσεις του ἀπέναντι στην οἰκογένειά του τόν ἀνάγκασαν γιά δεύτερη φορά νά γευθῆ τό πικρό ποτήριο τῆς ξενιτειᾶς. Ἔφυγε στήν Αὐστραλία, ὅπου ἐργάσθηκε μέ τιμιότητα καί εὐσυνειδησία, τιμήσας παντοῦ ὅπου κι ἄν βρέθηκε τήν διπλῆ ἰδιότητα τοῦ Ἕλληνος καί τοῦ Ὀρθοδόξου.
Εἰς τά δύο τέκνα του μετήγγισε τόν πλοῦτο τῆς εὐσεβείας καί τόν θησαυρό τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους, ὡς γονεύς δέ «ηὐφράνθη κύκλῳ τῆς τραπέζης του καθορῶν τά ἔκγονα αὐτοῦ φέροντα κλάδους ἀγαθοεργίας».
Πρό ὀλίγων μηνῶν τόν ἐπεσκέφθη ἡ ἀσθένεια. Τήν ἀντιμετώπισε μέ ὑπομονή καί χριστιανική ἐγκαρτέριση. Ἡ καθαρτική ἐνέργεια τοῦ πόνου, τόν ἐβοήθησε νά τελειώση τόν ἀγώνα τῆς εὐσεβείας, τόν ὁποῖο μέ συνέπεια διεξήγαγε καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς του.
Σήμερα εὑρίσκεται ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου Σωτῆρος Χριστοῦ, τόν Ὁποῖον διά βίου ἐπόθησε και ἠγάπησε. Τόν συνοδεύουν οἱ εὐχές τῶν οἰκείων του, τῶν συγγενῶν του, τῶν φίλων του καί πάντων ἡμῶν, ὅσων εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσουμε.
Ἐξαιρέτως τόν συνοδεύουν οἱ θεοπειθεῖς εὐχές τοῦ πολυσεβάστου Γέροντός μας, Μητροπολίτου Μονεμβασίας καί Σπάρτης κκ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, ὁ ὁποῖος ἰστάμενος ἐνώπιον τοῦ ἁγίου Θυσιαστηρίου πάντοτε θά δέεται ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ἐκλεκτῆς ψυχῆς του.
Ἀδελφέ Ἀθανάσιε,
«Χριστός σε ἀναπαύσοι ἐν χώρᾳ ζώντων καί πῦλας Παραδείσου ἀνοίξοι σοι καί βασιλείας δείξοι πολίτην καί ἄφεσιν σοι δώη, ὧν ἤμαρτες ἐν βίῳ φιλόχριστε».
