Παγκόσμια ημέρα κατά των Ναρκωτικών η 26η Ιουνίου και με αφορμή αυτήν την ημέρα δύο μηνύματα έρχονται στη σκέψη μου και τα μοιράζομαι μαζί σας:
- Το πρώτο έχει να κάνει με τους ανθρώπους που βρίσκονται μπλεγμένοι στα δίχτυα των ναρκωτικών. Παλιά λέγανε οι ειδικοί ότι ο δρόμος των ναρκωτικών είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Σήμερα όμως δεν ισχύει αυτό. Η επιστήμη έχει βρει πολλούς και διαφορετικούς τρόπους θεραπείας. Πλέον δεν υπάρχουν αδιέξοδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με χαλιά. Παραμένει ολισθηρός και δύσβατος, αλλά πλέον έχει τέρμα: ΤΗΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ. Για αυτό τους κοιτάμε στα μάτια και τους λέμε: Αγωνιστείτε να ξεφύγετε. Παλέψτε να νικήσετε. Μην απελπίζεστε και μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Προσευχηθείτε. Βάλτε τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας στη ζωή σας προστάτες και βοηθούς σας. Απευθυνθείτε στους ειδικούς και ακούστε με προσοχή τις συμβουλές και προτροπές τους. Και τέλος, μην ξεχνάτε ότι όποιος θέλει μπορεί. Μπορεί να βρει βοήθεια. Μπορεί να βρει αγάπη, φροντίδα, υποστήριξη. Αρκεί να θέλει και να ακολουθεί πιστά τις συμβουλές των ειδικών.
- Το δεύτερο μήνυμα μας το δίδει μια πραγματική ιστορία: Μια μέρα ένας νέος άνθρωπος πήγαινε με το ποδήλατο στη δουλειά του. Καθώς πλησίαζε σε πολύ κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης, δεν πρόσεξε ότι ήταν βρεγμένο το οδόστρωμα, έχασε τον έλεγχο και έπεσε κάτω αρκετά άτσαλα. Δεν πρόλαβε να σηκωθεί και αμέσως δύο άνθρωποι έτρεξαν προς το μέρος του θέλοντας να τον βοηθήσουν. Τον ρώτησαν αν είναι καλά και τον οδήγησαν έξω από το δρόμο. Τους κοίταξε στο πρόσωπο και από τα σημάδια που είχαν διαπίστωσε ότι ήταν ναρκομανείς. Ναι, ναρκομανείς! Ήταν οι ίδιοι που καθημερινά περιφρονούμε, απαξιώνουμε, “φτύνουμε” και περιθωριοποιούμε, ενώ στην πραγματικότητα είναι τα θύματα της υπόθεσης. Ο νέος αυτός ειλικρινά συγκινήθηκε! Οι δήθεν φυσιολογικοί άνθρωποι απλά τον κοιτούσαν, ενώ οι “άρρωστοι” έτρεξαν αμέσως δίπλα του με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Και αναρωτήθηκε και μαζί μ΄αυτόν ας αναρωτηθούμε και όλοι εμείς: Αλήθεια, πόσο σκληροί γινόμαστε κρίνοντας μόνο από το “φαίνεσθαι” χωρίς να γνωρίζουμε τι μεγαλείο κρύβεται πίσω από κάθε ανθρώπινη ψυχή; Τελικά ποιός χρειάζεται την αυτομεμψία και τη μετάνοια περισσότερο; Μήπως έμεις οι “υγιείς”;
Ας είναι, λοιπόν, η σημερινή ημέρα εκείνη, που θα μας κάνει να δούμε με εντελώς διαφορετικό μάτι αυτούς τους ανθρώπους. Ας μην κοιτάμε και κρίνουμε εξωτερικά , αλλά ας προσευχόμαστε με περισσότερη ζέση για την θεραπεία και απεξάρτησή τους. Και ας γνωρίζουμε κάνοντας την αυτοκριτική μας, ότι: εμείς οι “υγιείς ” άνθρωποι συχνά αποδεικνύουμε με τη στάση μας, ότι είμαστε πολύ περισσότερο ναρκωμένοι από τη φιλαυτία μας ζώντας ο καθένας στη γυάλα του και αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπο.
π. Αθανάσιος Σπηλιώτης
Εφημέριος Οσίου Νίκωνος Σπάρτης
