Η Ιερά Μητρόπολη μας διοργάνωσε την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015 εκδηλώσεις «τιμής, μνήμης και ευγνωμοσύνης» για τον μακαριστό Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κυρό Κυπριανό Πουλάκο, που ποίμανε το χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας από το 1959 έως το 1970, και φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την κοίμησή του.
Αρχικά στον Μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελίστριας Σπάρτης τελέσθηκαν ο Όρθρος και Δισαρχιερατική Θεία Λειτουργία. Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση αφ’ ενός για τον αείμνηστο Ιεράρχη, αφ’ ετέρου για τους ευεργέτες της Σπάρτης, Νικόλαο και Αθανάσιο Γουδέ, που τιμώνται κάθε χρόνο με αυτό τον τρόπο από το Δήμο Σπάρτης. Το θείο λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων, ο οποίος αρχικά αναφέρθηκε στην ευαγγελική περικοπή της ημέρας, ενώ στη συνέχεια μίλησε για τον αοίδιμο Μητροπολίτη Κυπριανό του οποίου ήταν και πνευματικό τέκνο.
Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε εκδήλωση, στην Στέγη Νεότητος Σπάρτης. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με παρουσίαση ύμνων από τη χορωδία του Μουσικού Συνδέσμου ‘’Πέτρος ο Πελοποννήσιος’’ και συνεχίστηκε με βιωματική ομιλία από τον εμφανώς συγκινημένο Πρωτοσυγκελλεύοντα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας Αιδ. Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μπλάθρα. Ακολούθησε προβολή DVD, που αναφερόταν στη ζωή και το έργο του μακαριστού Ιεράρχη. Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ευστάθιος, ο οποίος ευχαρίστησε τον Σεβ. Μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήμονα, τους συγγενείς του αειμνήστου Μητροπολίτη Κυπριανού και τους συντελεστές της εκδήλωσης, ενώ τόνισε την ανάγκη να τιμούμε, να ενθυμούμαστε και να παραδειγματιζόμαστε από ανθρώπους που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της ανιδιοτελούς προσφοράς τους. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με σύντομη τοποθέτηση του συζύγου της ανιψιάς του αοιδίμου Μητροπολίτη εν αποστρατεία στρατηγού της Ελληνικής Αστυνομίας κ. Παπακωνσταντίνου, που μίλησε για τον αοίδιμο Μητροπολίτη και την σχέση που είχε οικοδομήσει μαζί του.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κυπριανός Πουλάκος γεννήθηκε στα Σκιφιάνικα Μαλευρίου Λακωνίας το 1898. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1923.
Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Σκαφιδιάς, χειροτονήθηκε διάκονος το 1925 και πρεσβύτερος το 1928. Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελλος στη Μητρόπολη Ηλείας και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σκαφιδιάς (1928-1931), Ιεροκύρηκας στη Μητρόπολη Παροναξίας (1931-1935) και στρατιωτικός ιερέας (1935-1951).
Από το 1946 μέχρι το 1951 διετέλεσε Διευθυντής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας Στρατού. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1951 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου. Την 1η Μαρτίου 1959 κατεστάθη Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης.
Στις 2 Οκτωβρίου 1961 θεμελιώνει τη Στέγη Νεότητας και το 1965 την εγκαινιάζει. Από το καλοκαίρι του 1964 αρχίζει τη λειτουργία θερινών κατασκηνώσεων στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Πάρνωνος.
Εξέδωσε το περιοδικό «Γαλήνη» σε όλη τη διάρκεια της αρχιερατείας του. Παράλληλα αναβίωσε το προνόμιο του Μητροπολίτη να προσφωνείται στη «φήμη» του ως Παναγιώτατος εντός της επαρχίας του, όπως και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Το 1970 απεχώρησε της ενεργού υπηρεσίας δυνάμει του Ν.Δ. 126/1969. Εκοιμήθη στις 3 Σεπτεμβρίου 1975.
Ακολουθεί η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ευσταθίου:
«Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τήν πίστιν αὐτῶν» (Ἑβρ. ιγ´ 7-16).
Ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καί ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μᾶς προτρέπει μέ τόν ἀθάνατο λόγο του, πού εἶναι «γλυκύτερος ὑπέρ τό μέλι καί κηρίον καί ἀξιώτερος ὑπέρ χρυσίον καί τοπάζιον» νά μνημονεύουμε τούς πνευματικούς μας πατέρες, πού μᾶς μίλησαν γιά τόν Χριστό, πού μᾶς αὔξησαν τήν ἀγάπη μας γι΄Αὐτόν καί μᾶς ἔθρεψαν τήν πίστη μας μέ τόν κρυστάλλινο ὀρθόδοξο λόγο τους καί μέ τό ἁγιασμένο παράδειγμά τους.
Τούς ἀνθρώπους πού ἄγγιζαν τά κράσπεδα τῶν ἱματίων Του καί εὑρίσκονταν συνέχεια στόνγνόφο τῆς θείας παρουσίας Του, πού ἀνέπνεαν τόν Θεό σ΄ὅλη τους τή ζωή, πού εἶχαν ἀποκτήσει μ΄ ἕνα ἰσόβιο ἀγῶνα καί μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή τους καί τήν ποικίλη ἄσκησή τους πνευματική ὅραση, ὥστε νά βλεπουν τά ἀόρατα καί νά κατανοοῦν τά ἀπερινόητα, αὐτές τίς ἐκλεκτές ψυχές εἶναι ἀνάγκη νά μήν τίς λησμονοῦμε. Ἡ τιμή αὐτή καί τό μνημόσυνο γι΄αὐτούς εἶναι γιά τούς ζῶντες ὀφειλή καί ὠφέλεια.
Α. Εἶναι ὀφειλή, γιατί μᾶς μίλησαν καθαρά, εἰλικρινά, μᾶς εἶπαν ἀλήθειες, ἔστω καί ἄν ἦταν πικρές, καί σήμερα πού κοροϊδεύει ὁ ἕνας τόν ἄλλο εἶναι ἀνάγκη νά ἀκούγονται οἱ ἀλήθειες πού μᾶς σώζουν καί ὄχι τό ψέμα πού μᾶς ζημιώνει.
Ἡ τιμή εἶναι ὀφειλή γιά τά βιβλία τους καί τά κείμενά τους πού ζυγίζουν αἰωνιότητα σέ μία ἐποχή πού κυκλοφοροῦν βιβλία καί περιοδικά τοῦ κιλοῦ καί ψάχνει ὁ ἀναγνώστης νά βρεῖ λίγο καρπό μέσα στούς ὄγκους ἀπό ἄχυρα.
Εἶναι, ὅμως, καί ὠφέλεια, γιατί ἡ ἐνάρετη βιοτή καί πολιτεία τους, δηλαδή τό παράδειγμά τους εἶναι πολύ στηρικτικό, ἐνισχυτικό καί διδακτικό, σέ ἐποχή πού χόρτασαν οἱ ἄνθρωποι ἀπό λόγια. Τοῦ Μ. Βασιλείου ὁ λόγος ἀκουγόταν σάν βροντή, γιατί ὁ βίος του ἔλαμπε σάν ἀστραπή.
Ὠφελούμαστε ἀκόμη, γιατί μᾶς δείχνουν μέ τό παράδειγμά τους ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι ἀνεφάρμοστη, ἀφοῦ ὑπῆρξαν οἱ πνευματικοί μας πατέρες πού κατά γράμμα τή βίωσαν δίδοντας ἔτσι σέ μᾶς κουράγιο καί δύναμη ν΄ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τους.
Αὐτοί οἱ λόγοι μᾶς ὑπαγόρευσαν καί μᾶς ἐπέβαλαν αὐτή τή σεμνή τιμητική ἐκδήλωση στή μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καί Σπάρτης Κυπριανοῦ, μέ τή συμπλήρωση αὐτό τόν χρόνο καί αὐτό τόν μῆνα 40 ἐτῶν ἀπό τήν ἐκδημία του.
Ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς βοήθησε νά φέρουμε στή μνήμη μας τόν πνευματικό μας πατέρα καί ποιμενάρχη μέ τό ὀρθόδοξο ἦθος, μέ τήν ἱεροπρεπῆ, ἀξιοπρεπῆ καί μεγαλοπρεπῆ ἐμφάνισή του, τόν Μητροπολίτη πού τίμησε τό ἀξίωμά του μέ τή θυσιαστική ἀγάπη του γιά πρόσωπα καί γιά τόν ἱστορικό μας τόπο, πού στόλισε μέ ἔργα φιλανθρωπίας καί πολιτισμοῦ καί ἔργα πού ἐξυπηρέτησαν τή νεολαία μας καί διευκόλυναν τήν πνευματική τροφοδοσία μικρῶν καί μεγάλων, ὅπως ἡ αἴθουσα πού μᾶς φιλοξενεῖ καί τό οἰκοτροφεῖο πού ἔπαυσε νά λειτουργεῖ ἀπό τότε πού δημιουργήθηκαν οἱ μαθητικές ἑστίες.
Ἐπίσης, ἡ σημερινή ἐκδήλωση σκοπό ἔχει νά φέρουμε στή μνήμη μέ εὐγνωμοσύνη τόν Ἱεράρχη καί νά προσπαθήσουμε νά τόν μιμηθοῦμε, ἀντιγράφοντας τίς συνήθειές του καί τήν ἐν γένει ἐνάρετη βιοτή του μά προπάντων τήν πίστη του, γιά νά ὠφεληθοῦμε πνευματικά.
Αἰσθάνομαι αὐτή τή στιγμή τό χρέος ἐπιτακτικό νά εὐχαριστήσω τούς συντελεστές αὐτῆς τῆς σεμνῆς ἐκδήλωσης. Πρῶτα τόν πολύ ἀγαπητό μου Μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήμονα, ἐκλεκτό Ἱεράρχη καί διαμάντι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν παρουσία του, γιά τή συμμετοχή του στή θεία λειτουργία καί γιά τόν θαυμάσιο ἐπιμνημόσυνο λόγο του, πού ἦταν καί καρδιακός καί βιωματικός, ἀφοῦ ἔζησε τόν ἀείμνηστο ἱεράρχη καί χειροτονήθηκε ἀπό ἐκεῖνον στούς δύο πρώτους βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης.
Ἐπίσης, εὐχαριστῶ καί ἐπαινῶ τούς Παν. Ἀρχ. π. Θεόφιλο καί π. Σεραφείμ πού ἑτοίμασαν αὐτή τήν ἐκδήλωση καί ἰδιαιτέρως τόν π. Γεώργιο γιά τήν ἐμπνευσμένη ὁμιλία του. Ἄλλωστε ὁ βιωματικός λόγος του ἦταν κατάθεση τῆς ψυχῆς του, ἀφοῦ τόν συνέδεαν μέ τόν ἀείμνηστο πολλά καί ἔζησε στά πρῶτα βήματα μετά τή χειροτονία του κάτω ἀπό τήν ἀγάπη καί τή στοργή τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κυπριανοῦ.
Ὅμως, θά ἤθελα νά ἐκφράσω τίς εὐγνώμονες εὐχαριστίες μου καί τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ μας πρός τήν ἀείμνηστη ἀδελφή του κ. Λέλα, πρός τή θυγατέρα της κ. Ἰωάννα, στόν σύζυγο τῆς κ. Ἰωάννας στρατηγό κ. Παπακωνσταντίνου καί στά ἐκλεκτά παιδιά τους πού στάθηκαν ὅλοι τους κοντά του στά πολλά χρόνια τῆς κληρικῆς του ζωῆς καί μάλιστα τῆς ἀρχιερατικῆς. Ἰδιαίτερα πολύτιμη ἦταν ἡ συμπαράστασή τους στήν περίοδο τῆς βιαίας ἀπομακρύνσεώς του ἀπό τήν ἐνεργό ὑπηρεσία, τότε πού συντελέστηκε στή χώρα μας, κρίμασι οἷς εἶδε Κύριος, ἡ ἐκτροπή τοῦ πολιτεύματος καί ἡ ἀναστολή τῶν συνταγματικῶν διατάξεων.
Ἡ παρουσία τῆς ἀδελφῆς του, τῆς κ. Ἰωάννας καί τῆς οἰκογενείας της ἔπαιξε σπουδαῖο καί καθοριστικό ρόλο γιά τόν γέροντα, ἀφοῦ ἐλάχιστα ἐκ τῶν πνευματικῶν του τέκνων, κληρικῶν καί λαϊκῶν εὑρέθηκαν κοντά του καί μάλιστα τίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.
Τό νεογέννητο βρέφος καί ὁ ἑτοιμοθάνατος ἄνθρωπος ἔχουν κάτι κοινό. Καί οἱ δύο, νεογνό καί ἑτοιμοθάνατος ὡς ἄκρως ἀδύναμα πλάσματα ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τή φροντίδα κάποιου ἄλλου πού μπορεῖ νά προσφέρει.
Δέν ὑπάρχει πιό ἀσθενικό νεογνό ἀπό τόν ἄνθρωπο. Καί δέν ὑπάρχει πιό εὐαίσθητος ἑτοιμοθάνατος ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού σάν μωρό ἐκλιπαρεῖ τή στοργή.
Ἱερή εἶναι ἡ στιγμή πού γεννιέται τό βρέφος. Ἀποχωρίζεται τόν ζεστό χῶρο τῆς μήτρας τῆς μητέρας του, ὅπου ἔχει ἐξασφαλίσει ὅλους τούς ὅρους τῆς ζωῆς, τό αἷμα, τήν τροφή, τό ὀξυγόνο, τήν ἀσφάλεια καί τήν προστασία.
Μέ τή γέννησή του κόβεται ὁ ὀμφάλιος λῶρος καί εὑρίσκεται σέ ξένο ψυχρό περιβάλλον, πού εἶναι ἄγνωστο καί τό φοβίζει καί εἶναι ἀνάγκη νά ἀναπνεύσει, νά φάει γιά νά ζήσει, γι΄αὐτό καί τρομαγμένο ξεφωνίζει.
Ἱερή εἶναι καί ἡ στιγμή τοῦ ἑτοιμοθάνατου, γιατί ἐξαιτίας τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς καί μεταβάσεώς του σέ ἄλλη κατάσταση, ζητᾶ κάποιον ἄλλον ἀέρα γιά νά ἀναπνεύσει καί κάποια χέρια νά τόν κρατήσουν.
Ἐκείνη τήν ὥρα γιά τόν ἀοίδιμο Ἱεράρχη εὑρέθηκε κοντά του ἡ ἀδελφή του καί ἡ κόρη της, ὁ γαμβρός καί τά παιδιά τους. Ἄς ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τίς δικές μας εὐγνώμονες εὐχαριστίες, ἀφοῦ σχεδόν κανείς ἀπό ἐδῶ δέν εὑρισκόταν ἐκεῖ ἐκείνη τή στιγμή, πού ζυγίζει αἰωνιότητα.
Ἄς ἀναπαύει ὁ Κύριός μας τόν ἀείμνηστο Πατέρα καί Ποιμενάρχη μας, πού ἄφησε τή σφραγίδα του σέ ἐκκλησιαστικά, πολιτιστικά, φιλανθρωπικά καί ἄλλα ἔργα πού στολίζουν τήν ἱστορική Μητρόπολή μας μετά τῶν ἐκλεκτῶν του καί ἄς ἔχουμε ὅλοι μας τήν εὐλογία του.
Ἄς δώσει καί σέ μᾶς ὁ Θεός φώτιση καί ἄς υἱοθετήσουμε τή διδασκαλία τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας πού υἱοθέτησε καί βίωσε ὁ τιμώμενος Ἱεράρχης. Ἄς ἐπαναλαμβάνουμε και ἐμεῖς τον λόγο του:
«Κύριέ μας, σέ Σένα ἐγκαταλείπω ὅλη μου τή ζωή καί τήν ἐλπίδα. Καί δέ σοῦ λέγω τί νά κάνεις. Σοῦ λέγω νά κάνεις ὅ,τι θέλεις. Ἐσύ, χωρίς νά σοῦ εἰπῶ τίποτε μέ ἔφερες στή ζωή. Τώρα τολμῶ νά δώσω τά πάντα γιά σένα καί τή ζωή πού μοῦ ἔδωσες. Μέχρι τώρα μέ κατέκλυσες μέ φανερές καί ἀφανείς εὐεργεσίες. Καί εἶναι πιό πολλές οἱ ἄγνωστες. Καί οἱ δοκιμασίες πού μοῦ φαίνονται κατάρες ἦταν συμπυκνωμένες εὐλογίες. Γι΄αὐτό ἡ κατάληξη τῆς προσευχῆς μου εἶναι «γεννηθήτω τό θέλημά σου».
