Μπορεί το καλοκαίρι και μαζί με αυτό και η περίοδος των κατασκηνώσεων της Ι. Μητροπόλεώς μας να πέρασαν για εφέτος, όμως η αγάπη και η σκέψη των στελεχών και των παιδιών ακόμα είναι προσηλωμένη σ’ αυτήν.
Λάβαμε, λοιπόν, στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Ι. Μητροπόλεώς μας το παρακάτω μήνυμα και το δημοσιοποιούμε στην Ιστοσελίδα μας.
Κατασκήνωση…ξανά!
Λίγες ημέρες έμειναν ακόμη… Και από την Κυριακή ξανά στην όμορφη Ταϋγέτη! Ταϋγέτη! Τι όνομα όμορφο κι αυτό! Θυμίζει κόρη του Ταϋγετου! Κι αν το καλοσκεφτείς, όντως θα μπορούσε να είναι κόρη του! Η Ταϋγέτη, λοιπόν, η κατασκήνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης, η παιδική κατασκήνωση, το όμορφο αυτό μέρος, σε ένα από τα πιο ψηλά σημεία του Ταϋγετου, κάπου κοντά στον Μυστρά, κάθε χρόνο φιλοξενεί γύρω στα 400 παιδιά.
Η κατασκήνωση αυτή αποτελεί μία από τις μεγάλες μου αγάπες! Ακόμη θυμάμαι εκείνη την φορά, πριν από μία περίπου δεκαετία, που πρωτοπάτησα το πόδι μου εκεί! Παράδεισος, σκέφτηκα μέσα μου! Κι όμως, τότε έκλαιγα απαρηγόρητη που είχα αφήσει το σπίτι μου! Τι είχε περάσει τότε η ομαδάρχισσά μου, εκείνη το ξέρει! Να όμως, που συνήθισα και σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, θεωρούμαι κι εγώ στέλεχος και προσέχω εγώ λίγα παιδάκια και τα παρηγορώ εγώ όταν κλαίνε!
Το παράπονό μου έρχεται όμως, όταν ακούω από φίλους μου την ατάκα: “Και γιατί πας ακόμη στην κατασκήνωση; Δεν βαριέσαι; Η κατασκήνωση είναι για παιδάκια”. Δυστυχώς ευθέως δεν μπορώ να απαντήσω, όμως θέλω να πω κάτι, έστω και έμμεσα…
Η κατασκήνωση, καλέ μου φίλε, όντως είναι για παιδιά. Αλλά στα παιδιά αυτά ποιος θα υποδείξει την σωστή συμπεριφορά; Ποιος θα τα παρηγορήσει όταν στεναχωριούνται; Ποιος θα τους δώσει οδηγίες για τα παιχνίδια; Ποιος θα τους πει δυο λόγια για την πίστη στον Θεό (μια και είμαστε σε κατασκήνωση Μητροπόλεως); Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Η ομαδάρχισσά τους φυσικά! Είναι σπουδαίος ο ρόλος της, δεν είναι “παίξε-γέλασε”! Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο; Όταν σου ανταποδίδουν την αγάπη που τους δείχνεις, όταν σου σκάνε το πιο γλυκό τους χαμόγελο, όταν σου ζητάνε να τα φιλήσεις για καληνύχτα! Ναι, τότε καταλαβαίνεις πόσο σε αγαπούν, πόσο χρήσιμη σε θεωρούν! Και πίστεψέ με, δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από τα παιδικά χαμόγελα και τις μεγάλες τους αγκαλιές!
Τόσα χρόνια σαν ομαδάρχισσα ένα έχω καταλάβει: μόνο το μικρό παιδί μπορεί να αναγνωρίσει με κάθε λεπτομέρεια των χαρακτήρα εμάς των μεγάλων, να πει ξεκάθαρα αυτό που νιώθει, είτε είναι καλό είτε κακό, να δείξει χωρίς ντροπή την αγάπη του! Απ’τους μεγάλους δυστυχώς πλέον δεν τα βρίσκεις αυτά. Γιατί, λοιπόν, να μην πάω στην κατασκήνωση αυτές τις 10 μέρες εφόσον έχω την ευκαιρία; Γιατί να μην δώσω την αγάπη μου σ’αυτά τα παιδικά προσωπάκια που τόσο μ’αγαπούν;
Είμαι περήφανη που είμαι 21 ετών και ενώ κάποιοι λένε πως είμαι μεγάλη για κατασκήνωση, είμαι ακόμη ομαδάρχισσα! Και θα είμαι για όσο μπορώ ακόμη! Όσα χρόνια μου δίνει ο Θεός την ευκαιρία και την δύναμη, τόσα χρόνια θα είμαι εκεί, να προσφέρω όσο μπορώ, να αγαπώ πιο πολύ απ’ όσο πρέπει και -γιατί όχι;- να περνάω όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές στην Ταϋγέτη. Γιατί ναι, η ζωή της ομαδάρχισσας δεν είναι μόνο υποχρεώσεις! Είναι κάτι σαν δραπέτευση, σαν διακοπές, λίγες ημέρες μακριά από τα άγχη της καθημερινότητας.
Και φέτος, λοιπόν, εκεί..σε λίγες μόνο ημέρες! Το περιμένω πώς και πώς, να δω τα γλυκά αυτά προσωπάκια, να συναντήσω τις φίλες μου (ομαδάρχισσες), να παίξουμε, να γελάσουμε, να χορέψουμε, να συζητήσουμε, να συγκινηθούμε!
“Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε….για να περάσουμε στιγμές ωραίες!…”
