ο Μητροπολιτης
Μονεμβασιας και Σπαρτης Ευσταθιος
Π ρ ό ς:
Τόν ῾Ιερό κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεώς μας
Χριστός Ἀνέστη, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
Οἱ ἀειλαμπεῖς καί θεοχαρίτωτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τά χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος πού εἶχαν καί πρό πάντων μέ τόν πλούσιο φωτισμό Του, ὑμνολόγησαν πρεπόντως τήν μεγάλη γιορτή τοῦ Πάσχα.
Τά θριαμβευτικά, ἀνυπέρβλητα καί βαθυστόχαστα μελωδήματά τους γλυκαίνουν τόν πόνο μας, ἠρεμοῦν τήν ψυχή μας, τρέφουν τήν ἐλπίδα μας καί μᾶς γεμίζουν μέ χαρά.
«Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί».
Ἀλλά καί οἱ ἀπαράμιλλοι ποιμαντικοί λόγοι τους γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας δέν ἀποτελοῦν μόνο τέχνη ἀσύγκριτη, ἀλλά εἶναι καί πνευματική τροφή γιά κάθε προσεκτικό μελετητή καί ἀφορμή γιά δοξολογία τοῦ ἁγίου Θεοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος εἶναι ὁ ἐμπνευστής τους.
Ἔτσι μέ λυρισμό ἀξιοθαύμαστο ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
«Σήμερον εἰς φῶς ἅπαντα καί τάξιν καί εἶδος ἔρχεται».
Καί προσθέτει θριαμβευτικά ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου, βάζοντας στο στόμα τοῦ Ἀναστάντος τά θεόπνευστα λόγια:
«Σέ μετέφερα ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή, ἀπό τήν φθορά στήν ἀφθαρσία, ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς, ἀπό τήν ὀδύνη στήν εὐφροσύνη, ἀπό τήν δουλεία στήν ἐλευθερία, ἀπό τήν φυλακή τοῦ Ἅδου στήν ἐπουράνιο Ἱερουσαλήμ, ἀπό τήν σκλαβιά στήν τροφή τοῦ Παραδείσου, ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό».
Καί οἱ μεγάλοι Ἀσκητές, πού γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἔκαμαν τήν θαυμαστή ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ τους, σημείωναν γεμάτοι εὐγνωμοσύνη:
«Χριστός ὑψοῖ με σταυρούμενος, Χριστός συνανιστᾶ με νεκρούμενος, Χριστός μοι ζωήν χαρίζεται».
Ἀλήθεια, τί ὑπέροχα καί πολλαπλῶς ὠφέλιμα μηνύματα μᾶς προσφέρονται μέ ἀφορμή τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα! Σήμερα, ὅμως, θεοποιήθηκαν ἡ ἐξυπνάδα, τά χρυσά πόδια, ἡ σιδερένια γροθιά, ἡ τέχνη, τά ἠλεκτρονικά μέσα, οἱ ἐπιστημονικές κατακτήσεις,
τό χρῆμα καί ἡ ἡδονή καί γι΄αὐτό ἔχασαν οἱ γιορτές μας τό πνευματικό τους νόημα.
Καί ἡ γιορτή τοῦ Πάσχα, πού εἶναι «ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων», κινδυνεύει νά χάσει τήν πνευματική ἐσωτερική ἀναφορά της.
Φοβοῦμαι, ὅτι καί ἡ γιορτή αὐτή, ὅπως καί τόσες ἄλλες, ἁπλῶς ἐξυπηρετεῖ τούς ἐμπορικούς σκοπούς τῆς κοινωνίας καί τίς ψυχολογικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ εἶναι τυλιγμένη μέ τόν ρομαντισμό, μέ τίς ἀναμνήσεις τῶν παιδικῶν μας χρόνων, μέ τόν συναισθηματικό διάκοσμο, μέ τά πατροπαράδοτα ἤθη καί ἔθιμα, πού ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά καταργηθοῦν, καί περιορίζεται στήν ἀνταλλαγή δώρων καί εὐχῶν.
Ἡ γιορτή καί ἡ ζωή μας θά πάρουν νόημα, ὅταν βιώνουμε τόν Κύριό μας.
Ὅταν τόν νοιώθουμε παρόντα στήν καρδιά μας.
Ὅταν τό δικό του Αἷμα, μετά ἀπό τήν θεία κοινωνία, κυλάει στίς δικές μας φλέβες.
Ὅταν, τήν ὥρα πού γεμίζουν τά στήθη μας ὀξυγόνο, αίσθανόμαστε, ὅτι τό γέμισμα προέρχεται ἀπό τήν δική του παρουσία.
Ὅταν τήν ὥρα τῆς προσευχῆς μας μιλᾶμε μαζί Του, ὅπως μιλάει τό παιδί μέ τούς γονεῖς του, ὁ ἀδελφός μέ τόν ἀδελφό του, ὁ φίλος μέ τόν φίλο του.
Ὅταν ὁ κάθε ἀνεπανάληπτος λόγος Του, πού εἶναι γραμμένος στό ἀθάνατο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δέν ἔχει σχέση μόνο μέ «τόν καιρόν ἐκεῖνον» ἀλλά ἀφορᾶ στήν ἐποχή μας.
Ὅταν τά οὐράνια μηνύματά Του δέν ἔχουν ἀποδέκτες κάποιους ἄλλους,
ἀλλά τόν καθένα μας προσωπικά.
Ὅταν ἡ ἀπαγόρευσή Του δέν εἶναι ἐνοχλητική, ἀλλά γίνεται εὐχαρίστως ἀποδεκτή ἀπό ἐμᾶς, μέ ἐμπιστοσύνη στήν πατρική Του ἀγάπη.
Ἡ γιορτή καί ἡ ζωή μας παίρνουν τό πνευματικό τους νόημα, ὅταν ἡ συμβουλή Του δέν εἶναι ἀσήκωτη ἀλλά σωτήρια καί συντελεστική τῆς ἀναγέννησής μας.
Ὅταν, τήν στιγμή πού χωρίς ἐσωτερική ἀντίσταση κατρακυλᾶμε στόν δρόμο τῆς ζωῆς μας, Ἐκεῖνον μόνο βλέπουμε ἀποτελεσματικό γιατρό τῆς ψυχῆς μας.
Ὅταν, κάθε φορά πού ὁ θάνατος προσφιλοῦς μας προσώπου μᾶς βυθίζει στό ἀπαραμύθητο πένθος, Ἐκεῖνον θεωροῦμε συμπαραστάτη μας, γιά νά μή ἀποκάμουμε καί γιά νά νοιώθουμε χαρά μέσα στήν δοκιμασία μας καί γιά νά μοιάζουμε σάν τό ἀηδόνι πού μελωδεῖ στό δένδρο χωρίς νά φοβεῖται τόν ξυλοκόπο, γιατί ἔχει φτερά καί θά φτερουγίσει στό διπλανό δένδρο, ὅταν τό πρῶτο πέσει κατά γῆς.
Ἡ γιορτή τοῦ Πάσχα καί ἡ ζωή μας παίρνουν πνευματικό νόημα, ὅταν, ἐνῶ ὁ πειρασμός ἔχει κάνει θραύση στήν ψυχή μας καί τήν ἔχει μεταβάλει σέ θάλασσα φουρτουνιασμένη, ἐμεῖς πιστεύουμε, ὅτι μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νά τήν ἠρεμήσει μέ τήν θαυματουργή προσταγή Του, ὅπως τότε ἠρέμησε τήν θάλασσα καί ἔγινε γαλήνη μεγάλη.
Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου,
Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή κατά κοινή ὁμολογία χρεωκοπημένη. Εὑρισκόμαστε σέ μιά κοινωνία πολύ χαμηλά ἠθικά πεσμένη. Ἀκούγονται καί γίνονται στίς ἡμέρες μας πράγματα, πού δέν τά χωράει τό μυαλό μας, ἐξευτελιστικά γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἀπαξιωτικά γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή.
Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ ἐπιθυμία μας νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτό τόν ἀποπνικτικό δεσμό μέ τό κακό πού πλεονάζει. Δέν εἶναι ἀποτελεσματική οὔτε μόνο ἡ προσπάθειά μας νά ζήσουμε μιά ζωή πνευματική, ἀνακαινισμένη, μέ εὐλογημένα ὁράματα καί ἀξιέπαινες ἐπιδιώξεις.
Ἐκεῖ πού φθάσαμε μόνο μέ τήν θαυματουργική καί ἀναντίρρητα εὐεργετική παρέμβαση τοῦ Θεοῦ θά λυτρωθοῦμε. Ὁ Κύριός μας, μέ τήν πανσθενουργή θεία Χάρη Του καί θέλει καί μπορεῖ νά φέρει τήν σωτήρια ἀλλαγή σέ ἐκείνους πού τόν πιστεύουν καί εἶναι δεκτικοί αὐτῆς τῆς εὐλογίας.
Εὔχομαι ὁλόψυχα στόν ἱερό Κλῆρο, στούς εὐσεβεῖς ἄρχοντες τοῦ Νομοῦ μας καί στόν εὐγενέστατο καί φιλογενῆ λαό μας Ἐκεῖνος πού ὡς παντοδύναμος Θεός ἀνέστησε νεκρούς καί νίκησε καί πάτησε μέ τό δικό Του θάνατο τόν θάνατο, πού μέχρι τότε ἦταν ἀνίκητος, νά ἀναστήσει ὅλους ἐμᾶς, τούς «νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ», χαρίζοντάς μας τήν χαρά καί τήν εὐτυχία.
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2009
Θερμός εὐχέτης Σας πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ἡ παροῦσα νά διαβασθεῖ εὐκρινῶς τήν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας.
