Προσφώνηση
τοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐσταθίου,
ἐκπροσώπου τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ,
κατά τήν ἐξόδιον Ἀκολουθίαν τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος Ἰακώβου
Ναύπλιον 28-3-2013
«Ἐποίμανεν αὐτούς ἐν τῇ ἀκακίᾳ τῆς καρδίας αὐτοῦ καί ἐν ταῖς συνέσεσι τῶν χειρῶν αὐτοῦ ὡδήγησεν αὐτούς» (Ψαλ. 77).
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης
Ἑλλάδος κ. ΙΕΡΩΝΥΜΕ,
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Μαντινείας καί Κυνουρίας
κ. Ἀλέξανδρε, Τοποτηρητά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀργολίδος,
Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν Χορεία,
Ἀδελφοί μου συμπρεσβύτεροι καί συνδιάκονοι,
Εὐλαβέστατοι Μοναχοί καί Μοναχαί,
Ἐντιμώτατοι ἄρχοντες τῆς Πολιτείας, τοῦ Στρατοῦ καί
τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας,
Πενθηφόρε καί περιούσιε Λαέ τοῦ Θεοῦ,
Ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ καί τῆς περί αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου μεταφέρω καί διαβιβάζω τά θερμά συλλυπητήρια τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας πρός τόν ἀπορφανισθέντα ἱερόν κλῆρον, τούς εὐγενεῖς ἄρχοντας καί τόν εὐσεβῆ καί φιλογενῆ λαόν τῆς Μητροπόλεως Ἀργολίδος διά τήν εἰς Κύριον
-2-
ἐκδημίαν τοῦ πνευματικοῦ πατρός καί ποιμενάρχου αὐτῶν κυροῦ Ἰακώβου.
Καταθέτω εἰς τήν σεπτήν σορόν του, ὡς ἄνθη ἐαρινά, ἀπό τόν πνευματικόν λειμῶνα τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τά εὔσημα καί τόν ἔπαινον πρός τόν ἀΐδιμον Ἱεράρχην, ὁ ὁποῖος «ἐποίμανεν τόν εὐλογημένον λαόν του ἐν ἀκακίᾳ καρδίας αὐτοῦ καί ἐν ταῖς συνέσεσι τῶν χειρῶν αὐτοῦ ὡδήγησεν αὐτούς».
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης ἔτρεφε αἰσθήματα βαθυτάτου σεβασμοῦ, ἀφοσιώσεως καί υἱϊκῆς ἀγάπης, πρός τό σεπτόν πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί πρός τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Πόλεως τῶν ὀνείρων μας, ἡ ὁποία ἀντιδωρίζει σήμερον καί τήν ἰδικήν της ἀγάπην καί βαθυτάτην ἐκτίμησιν εἰς τό ἡγιασμένον πρόσωπόν του.
Τρανή ἀπόδειξις τῆς ἀμοιβαιότητος αὐτῶν τῶν αἰσθημάτων εἶναι ἡ συνδρομή τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου διά τήν ἀνεύρεσιν τῶν χαριτοβρύτων ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Πέτρου τοῦ σημειοφόρου καί θαυματουργοῦ καί ἡ ἐναπόθεσις αὐτῶν εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ναόν τοῦ Ἄργους, γεγονός τό ὁποῖον ἐχαροποίησε τά μέγιστα καί ἔκαμε πανευτυχῆ τόν ἀείμνηστον Γέροντα.
Πιστεύω ἀκραδάντως καί ἡ πίστις μου αὐτή δέν εἶναι ἐξ ἀκοῆς, ἀλλά βιωματική, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος Ἰάκωβος
-3-
ὑπῆρξε ὁ Ἱεράρχης τῆς καλωσύνης καί τῆς σεμνότητος, ὁ ἐκφραστής τοῦ μέτρου, ὁ ἀνυποχώρητος σημαιοφόρος τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀνεξικακίας, ὁ ἀξιοθαύμαστος «ὁπλίτης παρατάξεως Κυρίου», ὁ σοφός καί συνετός πνευματικός ἡγέτης μέ τή γλυκύτητα τῆς ἁπλότητος καί μέ τή θερμότητα τῆς οἰκειότητος.
Εἰς τόν ἀείμνηστον συνυπῆρξαν τό ἀξίωμα καί ἡ ἀξία δι’ αὐτό εἴχομεν εἰς τό πρόσωπόν του τήν πληρότητα τοῦ καλοῦ ποιμένος.
Ὁ λόγος του ἦταν καθαρός «ἅλατι ἠρτυμένος» καί «ἠκούετο ὡς βροντή, διότι ὁ βίος του ἔλαμπε ὡς ἀστραπή».
Ἡ πολυκύμαντος καί πολυσήμαντος βιοτή καί πολιτεία του ὑπῆρξε «μία ἁγία διαμαρτυρία στῆς ἀποστασίας τόν καιρόν».
Διεκρίθη διά τήν ἀφιλοχρηματίαν του καί διά τήν προσήλωσίν του «εἰς τήν ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθεῖσαν πίστιν» καί εἰς τήν μακραίωνη καί ζωογόνον παράδοσιν τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, ἀλλά ἀνεγνωρίσθη καί ὡς Μοναχός Ἐπίσκοπος μέ ὁσιακήν βιοτήν καί Θεοτοκοφιλίαν. «Θά φύγω ἀπό αὐτή τή ζωή τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ» εἶχεν εἴπει εἰς τόν ὁμιλοῦντα εἰς χρόνον ἀνύποπτον. Καί ἐκοιμήθη τήν 26ην Μαρτίου, ἑορτήν τῆς Συνάξεως τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ «τοῦ ὑπουργήσαντος τῷ θείῳ καί ὑπερφυεῖ Μυστηρίῳ» τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.
-4-
Ἐποίμανε τόν εὐσεβῆ λαόν μετ’ ἐπιστήμης «μηδεμίαν ἐν μηδενί διδούς προσκοπήν ἀλλά γενόμενος τύπος τῶν πιστῶν ἐν πᾶσι, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α΄Τιμ. 4,12), κατά τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν.
Αὐτόν τόν ἄγγελον τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας μέ τό ὀρθόδοξον ἦθος, μέ τό διδακτικόν ὕφος, μέ τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς, προπέμπει εἰς τήν ἐν οὐρανῷ θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν ἡ ἐπί γῆς στρατευομένη, μέ τόν λιβανωτόν τῆς ἀγάπης, μέ τό ἄρωμα τῆς εὐγνωμοσύνης καί μέ τά δάκρυα τοῦ σεβασμοῦ.
Ἀείμνηστε Ἱεράρχα,
Χαίρων καί ἀγαλλόμενος πορεύου τήν μακαρίαν ὁδόν «ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως».
Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ «ὅτι κατέλιπες ὄνομα τοῦ ἐκδιηγήσασθαι ἐπαίνους καί ἡ δόξα σου οὐκ ἐξαλειφθήσεται» (Σοφ. Σειράχ 44,8).
Μαζί μέ τήν εὐγνωμοσύνην καί τά δάκρυα τοῦ ποιμνίου σου δέξου καί τή δική μου εὐγνωμοσύνη, διά τήν ἀδιατάρακτον πολυετῆ ἀγαστήν συνεργασίαν μας, ἀδελφικήν φιλίαν καί ἀνιδιοτελῆ ἀγάπην.
Καλήν ἀνάπαυσιν εἰς τούς ἁβραμιαίους κόλπους καί καλήν ἀνάστασιν, πολυσέβαστε ἀδελφέ μου.
