Την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου έφυγε από την επίγεια ζωή για την επουράνια βασιλεία του Θεού ο πρωτ. π. Βασίλειος Κληρονόμος, εφημέριος της ενορίας Αγίου Δημητρίου Παπαδιανίκων σε ηλικία 64 ετών.
Υπήρξε ευλαβής, θεοσεβούμενος, δραστήριος, μορφωμένος, ικανός και άριστος λειτουργός του Υψίστου και καθολική ήταν η αγάπη των ενοριτών του και όλων των κατοίκων της περιοχής όπου έζησε.
Στην εξόδιο ακολουθία βρέθηκαν πολλοί κληρικοί, πλήθος λαού καθώς και οι αρχές της περιοχής, ενώ προεξήρχε της τελετής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Ευστάθιος.
Ευχόμαστε ο Κύριος να τον αναπαύσει και να χαρίσει παρηγοριά και δύναμη στη πρεσβυτέρα και τις τέσσερες θυγατέρες τους, τους γαμπρούς, τα εγγόνια και τους συγγενείς τους, ώστε να ξεπεράσουν την σημαντική απώλειά του.
Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος του πρωτ. π. Σταύρου Βαρρά, εφημερίου Συκέας.
«Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’άρτι, ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών, τα δε έργα αυτών, ακολουθεί μετ’ αυτών» (Αποκ.14,13).
Σεβαστοί μου πατέρες και αδελφοί,
κ. Βουλευτά,
κ. Δήμαρχε,
πενθηφόρε, πιστέ του Κυρίου λαέ,
Επιτρέψτε μου ,κατόπιν προτροπής του σεπτού Ποιμενάρχη μας με ευλάβεια πολλή ν’ απευθύνω πτωχές σκέψεις αποχαιρετισμού για τον ενώπιόν μας νεκρό τω σώματι κείμενο, τον από χθες στους ουρανούς μετατεθέντα, μακαριστό πλέον αδελφό και συλλειτουργό μας
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΔΗΜ. ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ
που με κατώδυνη λύπη
Παναγιώτατε Δέσποτα,
αλλά και με την ελπίδα της Αναστάσεως ως πιστοί χριστιανοί προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα. Περιτρέχοντας δι’ ολίγον τη ζωή του βλέπουμε ότι ο κοιμηθείς γεννήθηκε τη 12η Ιανουαρίου του έτους 1946 από τους ευσεβείς γονείς του Δημήτριο και Φωτεινή στο χωριό Τάλαντα της περιοχής μας. Σπούδασε στην Εκκλησιαστική Σχολή της νήσου Πάτμου ως και στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Το έτος 1970 νυμφεύθηκε την εκ Δαιμονιάς Ελένη Μουτσάτσου με την οποία απέκτησε τέσσερεις θυγατέρες.
Το ίδιο έτος και συγκεκριμένα την 26ην Νοεμβρίου στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Οσίου Νίκωνος Σπάρτης χειροτονήθηκε Διάκονος σε ηλικία 24ων ετών και μετά από ολίγες ημέρες, την 6ην Δεκεμβρίου στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Κοκκινοράχης Σπάρτης χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον αείμνηστο Μητροπολίτη τότε Μονεμβασίας και Σπάρτης κυρό Κυπριανό και ήταν εκείνη η χειροτονία, η τελευταία τού ως άνω Μητροπολίτη.
Αρχικά τοποθετήθηκε στην ενορία Βρεσθένων, αργότερα και συγκεκριμένα το έτος 1975 τοποθετήθηκε στην ενορία Σκούρας. Εκτιμώντας ο σεπτός ποιμενάρχης μας τα προσόντα του και τις ικανότητές του, αλλά και σοφά ασκώντας διοίκηση τον μετέθεσε αρχικά στην ενορία Νιάτων και το έτος 1977 στην ενορία Παπαδιανίκων, ώστε, μαζί με τις υπηρεσίες του στο λαό του Θεού, να ευρίσκεται πλησίον των προσφιλών του γονέων του που είχαν την ανάγκη της στοργής και των περιποιήσεων στα γηρατειά τους. Από το Μητροπολίτη μας κ.κ. Ευστάθιο δέχθηκε ο μακαριστός την υψηλότερη τιμητική διάκριση για έγγαμο ιερέα, το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου που ήταν η επιβράβευση του έργου του.
Έτσι, την Ιερά διπλοϊδα της Ιερωσύνης περιβληθείς, παρέδωσε τέλειο τον εαυτό του στην Εκκλησία και ψυχή τε και σώματι αφοσιώθηκε έκτοτε σ΄ αυτή, προς προάσπιση και τη δόξα αυτής πάντοτε αποβλέποντας στην σπορά του λόγου της αλήθειας και της ευσέβειας, ως επιμελής πάντοτε κατασπείροντας το λόγο του Ευαγγελίου στις καρδιές των ενοριτών του.
Ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Δημ. Κληρονόμος καθ` όλη την τεσσαρακονταετή ιερατική του διακονία σε όλες τις επάλξεις-ενορίες που η Εκκλησία τον τοποθέτησε, ανέπτυξε πλούσια ιεραποστολική, κηρυκτική, κατηχητική και φιλανθρωπική δραστηριότητα. Υπήρξε πιστός τηρητής της κανονικής και εκκλησιαστικής τάξης. Διέθετε βαθιά ιερατική ευθύνη, φωτισμένη ποιμαντική συνείδηση και ιερατικόν ήθος.
Εργατικός φιλομαθής και δραστήριος, υπομονετικός και μακρόθυμος, διδακτικός και μεταδοτικός, κάλυπτε επαρκώς όλους τους τομείς της εφημεριακής δραστηριότητας. Με καταβολές οικογενειακές, συμπεριφορά αρχοντική, λεβέντικο παράστημα, σοβαρότητα, υπομονή, αλλά αμετακίνητος στις ορθές αρχές του, με διακριτικότητα και ευθύνη του λειτουργήματός του, με την υποδειγματική ζωή, ως καλοκάγαθος, μεγαλόψυχος, παρηγορητικός οδηγούσε το ποίμνιό του στο αγαθό. Διέπρεψε ως επιδέξιος πνευματικός σύμβουλος και στις ενοριακές και κοινοτικές – Δημοτικές ανάγκες πάντοτε παρών αψηφώντας κόπους και υγεία, φιλοπρόοδος και πρωτεργάτης σ΄ έργα κοινωφελή και φιλανθρωπίας.
Ως λειτουργός του Υψίστου σεμνός, ιεροπρεπής και καλλικέλαδος, ήταν ακούραστος εργάτης, αποδοτικός, τίμιος, ευγενής, με προθυμία, ευχαρίστηση και ενθουσιασμό, εκ Θείου ζήλου κινούμενος, επιτελούσε το υψηλό λειτούργημα με αγάπη για την ευπρέπεια και την τάξη στον Ιερό Ναό, εφαρμόζοντας τον του Κυρίου λόγο «ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονήσαι».
Και ενώ έζησε με πλήρη διαύγεια πνεύματος την 40η επέτειο της σε Διάκονο χειροτονίας του και ενώ θα ανέμενε να «εορτάσει» και την 40η επέτειο της σε πρεσβύτερο χειροτονίας του, στο μέσο, θα έλεγα, αυτών των δύο καθοριστικής σημασίας και αξίας γι` αυτόν ημερομηνιών-επετείων κλήθηκε από το Μεγάλο και πρώτο Αρχιερέα Κύριο μας Ιησού Χριστό να συνεχίσει την Ιερωσύνη του στο ουράνιο θυσιαστήριο, να υμνεί με τη γλυκύτατη φωνή του τον Κύριο της δόξης μετά των αγγέλων και των Αγίων της θριαμβευούσης Εκκλησίας. Υπήρξε δένδρο αγλαόκαρπο μέσα στον κήπο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το δένδρο αυτό μεταφυτεύθηκε πλέον από το φυτώριο της γης στον παράδεισο του ουρανού. Όλα τα ανωτέρω μαρτυρεί η πολυπληθής και περίβλεπτος προπομπή προς την τελευταία του επί γης κατοικία, κλήρος και λαός πολύς, η κατά σάρκα οικογένειά του, τα αδέλφια του ,οι συγγενείς του αλλά και η ευρύτερη οικογένειά του , τα πνευματικά παιδιά του-οι ενορίτες του-οι φίλοι του, οι εν Χριστώ αδελφοί του και συλλειτουργοί του οι μοναχές, με επικεφαλής τον πνευματικό πατέρα μας, τον άξιο οιακοστρόφο της τοπικής μας Εκκλησίας τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη μας κ .κ. Ευστάθιο όλοι μας βαρύθυμοι και βαρυαλγείς ως τιμητικό απόσπασμα παρίστανται της κηδευομένης «αρετής».
Έζησε ο αείμνηστος με τις Ευαγγελικές αρχές ,έζησε και πολιτεύθηκε καθ`όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του «τον καλόν αγώνα αγωνισθείς, τον δρόμον τελέσας και την πίστιν τηρήσας…» έως ότου πολύμηνος ασθένεια έθεσε τέρμα στη ζωή του. Η οικογένειά του, τα αδέλφια του, οι φίλοι του, οι ιατροί προσέφεραν φιλοστόργως τη συμπαράστασίν των για την προστασία και διάσωση της υγείας του. Αλλ’ ο Τριαδικός Θεός «κρείττονα προβλεψάμενος» προέκρινε να τον απαλλάξει εκ των κόπων, των θλίψεων και των μόχθων της παρούσης ζωής και να τον καλέσει πλησίον του….υπομένοντας την ξαφνική του ασθένεια ως άλλος Ιώβ δοκιμάσθηκε «ως χρυσός εν χωνευτηρίω» εξαγιάσθηκε μέσα από τους σωματικούς πόνους, παραδίδοντας την ψυχή του λευκή στο Δημιουργό Του και πορεύεται σήμερον τη μακαρία οδό …Εμείς οι επιζώντες τον συνοδεύουμε στην τελευταία επίγεια κατοικία του, στο κοιμητήριο της ενορίας του για να ευρίσκεται και εκεί εν μέσω του ποιμνίου του, ενωμένος και αχώριστος από τις ψυχές των προαπελθόντων πατέρων και αδελφών ημών…..Και δεν έχουμε παρά να παρακαλέσουμε τον Κύριο για την ανάπαυση του «ώσπερ επί γης εν τη Εκκλησία Σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας, ούτω και εν τω ουρανίω Σου θυσιαστηρίω ανάδειξον Κύριε τον αδελφόν μας Βασίλειον και την έξοδον του βίου αυτού εν τη εισόδω των Αγίων Σου ποίησον».
Παναγιώτατε ,
Πατέρες, αδελφοί και συλλειτουργοί, προσευχηθείτε για την πρεσβυτέρα, για τα παιδιά και τα εγγόνια του αλλά και για το λαό των Παπαδιανίκων που σήμερα ορφάνεψαν. Φεύγει ο συμπρεσβύτερος και αδελφός μας Βασίλειος.
Και συ αδελφέ μας πολύκλαυστε και αλησμόνητε! πρέσβευε για όλους εμάς. Τον Ποιμενάρχη, τον κλήρο και το λαό στο επουράνιο θυσιαστήριο.
Με δάκρυα φιλούμε τα χέρια σου,που τόσα χρόνια μας ευλογούσαν……
Με συντριβή φιλούμε τα πόδια σου,τα ακούραστα πόδια σου, που έτρεχαν παντού και πάντοτε σε κάθε πρόσταγμα της Εκκλησίας μας και του Ιερού καθήκοντός σου………..
Με ευλάβεια φιλούμε το τίμιο πετραχήλι σου,που σκόρπισε τόσα χρόνια τη χάρη και την ευλογία του Θεού στο ποίμνιο της ενορίας σου.
Με δέος θα σηκώσουμε το πονεμένο σώμα σου ως τον τάφο, για να αντλήσουμε την τελευταία ευλογία σου.
Σε αποχαιρετούμε και περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, η οποία «ου χρείαν έχει του Ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή η γάρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν ,και ο λύχνος αυτής το Αρνίον. (Αποκ.21,23 )
Αναμένουμε τη συνάντηση μαζί σου στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, όπου ακαταπαύστως, μαζί με τους προκεκοιμημένους άλλους αδελφούς και συλλειτουργούς μας θα τελούμε την αναίμακτη μυσταγωγία, όχι μέσα σε χειροποίητο, αλλά σε αχειροποίητο Ναό,καθώς «ο γάρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ ναός αυτής εστι και το Αρνίον» (Αποκ.21,22).
Ας είναι μακαρία «η οδός η πορεύη σήμερον» σεβαστέ πατέρα και αδελφέ μας.
Η αγάπη μας και η βαθυτάτη ευγνωμοσύνη μας θα σε συνοδεύουν.
Πρωτοπρεσβύτερος Σταύρος Η. Βαρράς
