Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκδηλώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ γι’ αὐτὸ ἔχει καὶ πολλὰ ὀνόματα.
Ὅταν βλέπουμε τὸν ἀστροποίκιλτο οὐρανό, τὸν ἀχανῆ ὠκεανό, τὴν ἀνθόσπαρτη γῆ καὶ τὰ χιονοσκέπαστα βουνὰ, θαυμάζουμε τὴν πανσοφία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παντοδυναμία του. Ὅταν μαθαίνουμε πὼς ὅλα αὐτὰ ἔγιναν ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση καὶ διευκόλυνση τοῦ ἀνθρώπου, τότε ὀνομάζουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Δημιουργική.
Ὅταν μὲ προσοχὴ μελετοῦμε ὁ καθὲνας μὲ τὸν τρόπο του ὅλα ὅσα βλέπουμε γύρω μας καὶ τὰ θαυμάζομε γιὰ τὴν κίνησή τους, γιὰ τὸν κύκλο τῆς ζωῆς τους, γιὰ τὸν προορισμό τους καὶ βεβαιωνόμαστε, ὅτι ὅλα συντηροῦνται καὶ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὴν ἀνύστακτη φροντίδα τοῦ Δημιουργοῦ τους, τότε ὀνομάζουμε τὴν ἀγάπη του συντηρητικὴ καὶ προνοητική.
Διαβάζοντας τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ποὺ εἶναι τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν αἰώνιο κῦρος, μαθαίνουμε ὅτι, το ἀποτέλεσμα κάθε παρανομίας μας πρέπει νὰ εἶναι ὁ θάνατος.<<Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος>>, καί <<πάσα παράβασις καὶ παρακοὴ λαμβάνει ἔνδικον μισθαποδοσίας>>.
Ὅμως διαπιστώνουμε πὼς δὲν ἔρχεται πάντα ὡς πικρὸς καρπὸς τῆς ἀνομίας μας ὁ θάνατος, γιατί ἐπεμβαίνει ἡ ἀγάπη καὶ μακροθυμία Του καὶ λέγει <<οὐ θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν>>. Τότε γεμάτοι εὐγνωμοσύνη ἀναφωνοῦμε <<Δόξα τῆ μακροθυμίᾳ σου Κύριε, δόξα σοί>> καὶ χαρακτηρίζουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη ὡς ἀνεκτική.
Θαυμάζουμε ἀκόμη τὸν ἐρχομό Του στὴν γῆ καὶ προσπαθοῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴν ἁγία Σάρκωση μὲ τὰ μέτρα τὰ δικά μας, χωρὶς νὰ τὰ καταφέρνουμε, γιατί << οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευνα>>. Ὅμως, καὶ τότε βλέπουμε ὅτι αὐτὴ ἡ ταπείνωση τοῦ Θεοῦ εἶναι τρανὴ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του γιὰ τὸν πεσόντα ἄνθρωπο, ἀφοῦ ἦλθε στὴν γῆ γιὰ νὰ ἀνέβουμε ἐμεῖς στὸν οὐρανό, ἔγινε Θεὸς ὧν ἄνθρωπος, γιὰ νὰ θεοποιήσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ τότε χαρακτηρίζουμε τὴν ἀγάπη του σαρκωμένη.
Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη Ἀγάπη ποὺ δίδει καὶ στὶς ἄλλες ἀξία καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη.
Ἡ μεγάλη θυσία τοῦ Γολγοθὰ καὶ πρὸ πάντων αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ τίμιος Σταυρὸς εἶναι τὸ πιστοποιητικὸ τῆς ἀναμφισβήτητης ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας.
Ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ θὰ σελαγίζει στὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ θὰ διαλαλεῖ τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς μας καὶ τὸ μέτρο τῆς στοργῆς τοῦ Πλάστη γιὰ τὸ πλάσμα του.
Αὐτὴ ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως μας διδάσκει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ, ἰδίως στὶς στιγμὲς τῶν δοκιμασιῶν μας καὶ τοῦ πειρασμοῦ.
Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ἔλεγε χαρακτηριστικά: Ὁ γεωργὸς φοράει τὰ παλιὰ τοῦ ροῦχα, τὰ ροῦχα τῆς δουλειᾶς παίρνει καὶ τὰ ἐργαλεῖα καὶ βγαίνει νὰ καλλιεργήσει τὸ χωράφι του ποὺ εἶναι γεμάτο ἀγκάθια. Μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ καταφέρνει νὰ τοῦ ἀλλάξει καὶ τὴν μορφὴ καὶ τὸ βοηθάει νὰ φέρει καρποὺς, γιὰ νὰ εἶναι χρήσιμο.
Καὶ ὁ Κύριός μας ἔκανε τὸ ἴδιο. Φόρεσε τὴ σάρκα τὴ δική μας, ποὺ ἦταν παλιὰ καὶ λερωμένη, χωρὶς Ἐκεῖνος ποτὲ νὰ συμμετέχει στὴν ἁμαρτία, πῆρε καὶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὡς ἐργαλεῖο καὶ ἐργάζεται στὴν ἔρημη ψυχή μας, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀγκάθια, μὲ σκοπὸ καὶ αὐτὰ νὰ ξεριζώσει καὶ λουλούδια ἢ χρήσιμα δένδρα νὰ φυτεύσει καὶ νὰ καλλιεργήσει, γιὰ νὰ γίνουμε χρήσιμοι καὶ ὠφέλιμοι.
Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος, ὁ πνευματοφόρος καὶ θεοφώτιστος αὐτὸς ἀσκητὴς, στὸ λόγο του γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μεταξὺ τῶν ἄλλων παρατηρεῖ:<<Ὁ Τίμιος Σταυρὸς εἶναι καύχημα καυχημάτων. Ἂς τὸν τυπώσουμε στὸ μέτωπό μας, στὰ χέρια μας καὶ στὰ πόδια μας καὶ στὰ ροῦχα μας. Εἶναι νικητὴς θανάτου, ἐλπίδα τῶν πιστῶν, φῶς τῆς οἰκουμένης, κλειδὶ παραδείσου, τὸ φυλαχτὸ τῶν πιστῶν. Αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ κάνουμε, ὅταν κοιμόμαστε, ὅταν σηκωνόμαστε, ὅταν τρῶμε, ὅταν πίνουμε, ὅταν ταξιδεύουμε, καὶ τότε δὲν θὰ φοβούμᾳστε τίποτε μᾶλλον θὰ μᾶς φοβεῖται ὁ ἐχθρός μας, διάβολος, διότι ἐκεῖνος <<φρίττει και τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν>>.
Ἀλήθεια μὲ τί πρόσωπο νὰ σταθοῦμε ἀπέναντι στὸν Ἐσταυρωμένο, γιὰ νὰ τοῦ μιλήσουμε ἤ καὶ γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε;
Ἐκεῖνος ἔδειξε μία ἀπροσμέτρητη ἀγάπη γιὰ τὸ πλάσμα Του, ποὺ τὴν ὀνομάζουμε Δημιουργική, Προνοητική, Συντηρητική, Ἀνεκτική, Σαρκωμένη καὶ Ἐσταυρωμένη. Γι’ αὐτὴ τὴν ἀνυπολόγιστη προσφορὰ τοῦ οἱ ἄνθρωποι μὲ τήν ἀχαρακτήριστη καὶ ἀχάριστη συμπεριφορὰ τους τὸν σταύρωσαν σωματικὰ καὶ τοῦ πλήγωσαν αὐτὴ τὴν Ἀγάπη.
Ὁ πόνος, λέγουν οἱ ἐπιστήμονες, βιώνεται ἀνάλογα μὲ τὴν ὑπόσταση τοῦ καθενός. Ὅσο πιὸ τέλειος εἶναι κάποιος τόσο περισσότερο νοιώθει τὸν πόνο. Ὅταν κόψεις τὴν οὐρὰ μιᾶς σαύρας, θὰ πονέσει, ἀλλὰ λιγότερο ἀπὸ τὸ ἄλογο, ὅταν θὰ τοῦ κόψεις τὴ δική του οὐρά. Ὁ πόνος τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν ἀφαίρεση ἑνὸς τμήματος τοῦ σώματός του εἶναι ἀκόμη πιὸ μεγάλος, γιατί τελειότερος εἶναι ὁ ὀργανισμός του καὶ προστίθεται κοντὰ στὸν σωματικὸ καὶ ὁ ψυχικὸς πόνος.
Φανταστεῖτε πόσο μεγάλος ἦταν ὁ πόνος τοῦ Κυρίου μας κατὰ τὴν Σταύρωσή του, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἦταν καὶ ἄνθρωπος καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ εἶχε ὅλες τὶς ἀρετὲς στὸν ἀπόλυτο βαθμό.
Πέραν αὐτοῦ τὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας δὲν ἦταν στιγμιαῖο, ἀλλά το βίωσε ὅλα τὰ χρόνια τῆς ἐπιγείας ζωῆς Του, ἀπὸ τὴν γέννησή Του μέχρι τὸ θάνατο, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ . Ὡς τέλειος Θεὸς ἤξερε μὲ λεπτομέρειες τὰ Φρικτὰ πάθη Του καὶ τὰ ζοῦσε ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ἔβλεπε, λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ χέρια Του, ὅταν ἦταν μικρὸ παιδὶ, καὶ μὲ τὴν ματιὰ Τοῦ σημάδευε τὴ θέση τῶν καρφιῶν τῆς Σταυρώσεως.
Μπροστὰ σ’ ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ καὶ ἐξαίσια, τὰ ἐκπληκτικὰ τὰ πέραν πάσης περιγραφῆς γεγονότα τῆς ζωῆς του, μπροστὰ στὶς εὐεργεσίες καὶ εὐλογίες ποῦ πρόσφερε στοὺς ἀνθρώπους , ποιά εἴναι ἡ δική μας προσφορὰ στοὺς ἄλλους; Μπροστὰ στὴν κακότητα καὶ ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἔδειξαν στὸν Κύριό μας, τί εἶναι ἡ περιφρόνησή μας ἀπὸ τοῦ ἄλλους;
Νὰ γιατί πατρικὰ μὰς συμβουλεύουν οἱ μεγαλύτεροι ἀδελφοί μας, οἱ ἅγιοι, νὰ ἠρεμοῦμε, νὰ γαληνεύουμε καὶ νὰ μακροθυμοῦμε.
Ἔχεις πόνο, ἀδελφέ μου, βλέπε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος πόνεσε, ἐνῷ ἦταν ἀθῷος. Ἴσως αὐτὸς ὁ πόνος νὰ εἶναι στιφὸς καρπὸς τῆς ἁμαρτίας σου. Δὲν λέγω ὅτι εἶσαι ἁμαρτωλός, λέγω ἴσως εἶσαι, ὁπότε κοίταξε νὰ ὠφεληθεῖς μὲ τὴ μετάνοιά σου.
Ἔχεις φτώχεια, που εἶναι στὶς μέρες μας δύσκολη ὑπόθεση; Βλέπε τὸν Κύριό μας γυμνὸ ἐπάνω στὸ Σταυρὸ καὶ ἀναλογίσου μήπως ἐσὺ ἔφταιξες, δὲν πρόσεξες καὶ ἴσως ἀπὸ τὴν τεμπελιά σου ἢ τὴν ἄσωτη ζωή σου, εὐθύνεσαι γιὰ τὴν φτώχειά σου, ἐνῷ Ἐκεῖνος <<οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε>> καὶ θεληματικᾶ ὁδηγήθηκε ἐκεῖ στὸ ἰκρίωμα γυμνός.
Ἔχεις περιπέτεια καὶ ἀντιμετωπίζεις δοκιμασία ἀπὸ ἀρρώστιες ποῦ ἐμφανίστηκαν ξαφνικὰ στὴν ζωή σου; Κοίταξε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ κάνε ὑπομονή. Ἐκεῖνος γιάτρεψε πολλούς και θεράπευσε ἀναρίθμητους ἀνθρώπους καί ὅμως εἶναι πληγωμένος ἐπάνω στὸ Σταυρό. Σὺ ἴσως καὶ νὰ μήν πρόσεξες τὴν ὑγεία σου, ὄταν τὴν εἶχες.
Ἔχεις ἐχθροὺς ποὺ σὲ φθονοῦν καὶ σὲ μισοῦν; Βλέπε τὸν Κύριό μας στὸ Σταυρὸ καὶ σκέψου, ὅτι καὶ Ἐκεῖνον <<διὰ φθόνον παρέδοσαν εἰς τὸ σταυρώθηναι>>. Σὺ ἴσως νὰ δημιούργησες καὶ ἔχθρες μὲ τὴν ἀπρόσεκτη ζωή σου.
Ἔχεις φίλους καὶ σὲ ἐγκατέλειψαν σὲ μία κρίσιμη στιγμὴ τῆς ζωῆς σου; Βλέπε τὸν Κύριό μας ἐπάνω στὸν Γολγοθὰ καταμόναχο. Ὅλοι τὸν ἄφησαν μόνον καὶ οἱ μαθητές του καὶ οἱ εὐεργετημένοι καὶ θεραπευμένοι ἀκόλουθοι Τοῦ μέχρι λίγο πρίν.<<ὑπέμεινα συλλυπούμενον καὶ οὒχ εὗρον καὶ παρακαλοῦντα καὶ οὒχ εὑρέθη>> θὰ γράψει ὁ προφήτης Ἠσαΐας ὀκτακόσια χρόνια, πρὶν νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός. Σὺ ἴσως νὰ μὴ συμπεριφέρθηκες σωστὰ καὶ γι’ αὐτὸ σὲ ἐγκατέλειψαν. Κουράγιο, ὅμως, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶναι πάντα ἴδιοι. Μπερδεύονται στὰ πόδια σου, ὅταν δὲν τοὺς χρειάζεσαι, καὶ ἐξαφανίζονται, ὅταν θέλεις ἕνα ποτῆρι νερό.
Ὅ,τι ἔχεις ἐσὺ τὰ ἔχει καὶ Ἐκεῖνος μὲ μία διαφορά. Σὺ μπορεῖ νὰ εἶσαι ἔνοχος γιὰ λίγα ἢ γιὰ πολλά, ἐνῷ Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος. <<Ἐκεῖνος οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξεν>>.
Ὑπομονὴ, λοιπὸν, καὶ καρτερία. Τὸν καλὸ καραβοκύρη τὸν κάνει ἡ τρικυμία, τὸ γενναῖο στρατηγὸ ὁ πόλεμος καὶ τὸν καλὸ χριστιανὸ καὶ τὸν ἅγιο τὸν κάνει ἡ δοκιμασία.
