Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ

Μάς λέγουν οι πατέρες τής εκκλησίας ότι ρίζα κάθε αμαρτίας είναι o εγωϊσμός. Ο άγιος Γρηγόριος o Διάλογος τήν oνομάζει βασίλισσα όλων τών αμαρτιών.

Όσο πιό πολύ υπερηφανευόμαστε, όσο πιό πολύ κυνηγάμε τή δόξα καί τόν έπαινο καί τήν τιμή, τόσο πιό τιποτένιοι εμαστε ενώπιον τού Κυρίου, o oποίος «αντιτάσσεται στούς υπερήφανους, ενώ στούς ταπεινούς δίνει τή χάρη του» (Παροιμ. 3,34).

Ο εγωϊσμός είναι τό εμπόδιο όλων τών αγαθών καί η αιτία όλων τών παραπτωμάτων. Γιά τή θεραπεία τού εγωϊσμού παραχωρεί o Θεός καί πέφτομε σέ άλλες μεγάλες αμαρτίες, πράγμα πού δέν θά επέτρεπε o πάνσοφος Γιατρός τών ψυχών μας, άν αυτός δέν ήταν η χειρότερη απ’ όλες. Έτσι, όταν o βασιλιάς Δαβίδ καυχήθηκε – όπως δείχνουν τά λόγια του, «εγώ, βυθισμένος στά πλούσια υλικά αγαθά, είπα: «Δέν θά μετακινηθώ ποτέ από τούτη τήν ευτυχία»» (Ψαλμ. 29,7) – o Κύριος, γιά νά τόν θεραπεύσει, τόν άφησε κι’ έπεσε σέ μοιχεία καί φόνο. Όπως καί o άγιος Πέτρος υπερηφανεύτηκε όταν o Χριστός είπε στούς αποστόλους ότι όλοι θά χάσουν τήν εμπιστοσύνη τους σ’ Αυτόν καί θά διασκορπιστούν, κι’ εκείνος μέ αυτοπεποίθηση βεβαίωσε: «Κι’ άν όλοι χάσουν τήν εμπιστοσύνη τους σ’ Εσένα, εγώ όμως όχι» (Μαρκ. 14,29). Γιά τήν έπαρσή του εκείνη, o Κύριος παρεχώρησε νά Τόν αρνηθεί τρείς φορές, κι’ έτσι νά ταπεινωθεί, νά κλάψει καί νά μετανοήσει (Μαρκ. 14,66-72).

Αλλά καί τόσοι μεγάλοι ασκητές τής ερήμου, πού έδιωχναν από τούς ανθρώπους τά δαιμόνια, πού έκαναν σημεία καί τέρατα, έπεσαν μέ θεία παραχώρηση σέ βαριά παραπτώματα, ακόμα καί σέ φόνους καί σέ πορνείες, όπως διαβάζουμε στό Γεροντικό, στό Λαυσαϊκό, στά Συναξάρια καί σέ άλλα πατερικά βιβλία. Ακόμη καί συκοφαντίες καί δυστυχίες καί βάσανα πολλά βρίσκουν συχνά τόν άνθρωπο, ακόμα καί σωματικές αρρώστιες, γιά νά τόν λυτρώσουν από τήν έπαρση. Είναι σαφής η μαρτυρία τού αποστ. Παύλου: «Ο Θεός μού έδωσε ένα αγκάθι στό σώμα μου, έναν υπηρέτη τού σατανά νά μέ ταλαιπωρεί, ώστε νά μήν υπερηφανεύομαι» (Β’ Κορ. 12,7).

Τό γεγονός, λοιπόν, ότι o Θεός επιτρέπει νά βρούν τόν άνθρωπο τέτοιες συμφορές γιά νά τσακιστεί η σκληροτράχηλη υπερηφάνειά του, φανερώνει πώς αυτή είναι τό μεγαλύτερο, τό χειρότερο πάθος. Καί δέν είναι μόνο τό χειρότερο, μά καί τό πιό γερά ριζωμένο μέσα μας. Γι’ αυτό, όταν μέ αγώνα σκληρό καί μέ τή χάρη τού Θεού οι αρετές νικήσουν τίς κακίες καί διώξουν από τήν ψυχή όλα τά ελαττώματα, μόνο η υπερηφάνεια μένει ανυπότακτη καί επιμένει νά πολεμάει τόν άνθρωπο ως τό θάνατό του. Αυτό έπαθε o φαρισαίος εκείνος τής παραβολής, πού κατόρθωσε πολλές αρετές, καί έχοντας υπερήφανη πεποίθηση στήν ευσέβειά του, κατακρίθηκε o ταλαίπωρος (Λουκ. 18,9-19).

Αλλά γιατί, αλήθεια υπερηφανευόμαστε καί καμαρώνομε καί εξουθενώνομε τούς άλλους ανθρώπους, πού νομίζομε πώς είναι τάχα κατώτεροί μας; Γιά τή σοφία μας; Γιά τήν αρετή μας; Γιά τά πλούτη μας; Γιά τήν oμορφιά μας; Όλ’ αυτά όμως, καί όσα άλλα έχομε, δέν είναι παρά ευεργετήματα καί δώρα τού Θεού, γιά τά oποία θά δώσομε λόγο τήν ημέρα τής Κρίσεως. Όσο πιό χαρισματούχοι εμαστε, τόσο πιό αυστηρά θά κριθούμε. Έτσι, άν στή ζωή αυτή αξιωθήκαμε νά έχομε περισσότερα αγαθά από τούς άλλους ανθρώπους, αγαθά υλικά ή πνευματικά, oφείλουμε νά ταπεινωνόμαστε πιό πολύ καί νά ευγνωμονούμε τό Θεό πού μάς ευεργέτησε.

Μόνο οι αμαρτίες καί οι πτώσεις είναι δικές μας. Άν θέλομε γι’ αυτές νά καυχιώμαστε, δείχνομε τήν αφροσύνη καί τήν αγνωσία μας. Άν εμαστε όμως λογικοί άνθρωποι, θά βλέπομε τήν αναξιότητα καί τήν αθλιότητά μας, καί θά συντριβόμεθα ταπεινωμένοι.

Άς μήν ξεχνάμε επίσης, πώς o εγωϊστής όχι μόνο στήν άλλη ζωή κολάζεται, μά καί στήν παρούσα μισείται από τούς ανθρώπους. Γιατί δέν υπάρχει πιό αντιπαθητικός άνθρωπος απ’ αυτόν. Αλλά καί o διος είναι συνεχώς ανήσυχος. Πασχίζει νά προβληθεί καί νά συγκεντρώνει επάνω του τήν προσοχή καί τό ενδιαφέρον τού κόσμου. Άν δέν τόν τιμήσουν, ταράζεται καί θλίβεται. Βρίσκεται συχνά σέ φιλονικίες και διαμάχες μέ τούς oμοίους του, πού ζηλεύουν o ένας τόν άλλο. Ζητάει όλο καί μεγαλύτερη δόξα. Αντίθετα τόν ταπεινό όλοι τόν αγαπούν, ακόμα κι’ άν έχει άλλα ελαττώματα. Αυτός νικάει τόν κακό μέ τήν υπομονή, τόν oργίλο μέ τήν πραότητα, τόν εγωϊστή μέ τήν ταπείνωση.

Ο Θεός υψώνει εκείνους πού ταπεινώνονται, όχι εκείνους πού ποθούν τά μεγαλεία. Ύψωσε τόν Ιακώβ πάνω από τόν Ησαύ (Γεν. 27-28), τόν Ιωσήφ πάνω από τούς αδελφούς του (Γεν. 37-41), τόν τελώνη πάνω από τόν Φαρισαίο (Λουκ. 18,14), τόν φτωχό Λάζαρο πάνω από τόν πλούσιο (Λουκ. 16,19-31). Κατεξοχήν όμως ύψωσε o Θεός Πατέρας τόν Μονογενή Υιό καί Λόγο Του, τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό, πού ταπεινώθηκε εκούσια πιό πολύ από κάθε άνθρωπο. Θεός αθάνατος καί παντοδύναμος καί ανενδεής Εκείνος, καταδέχθηκε νά εναθρωπήσει μέ άκρα ταπείνωση, νά γεννηθεί σέ σπήλαιο, νά σπαργανωθεί σέ φάτνη αλόγων ζώων, νά ζήσει μέσα στή φτώχεια καί τήν αφάνεια, νά καταφρονηθεί, νά νίψει τά πόδια τών μαθητών Του, νά χλευαστεί, νά μαστιγωθεί, καί τελικά νά υποστεί, όντας oλότελα αθώος, τόν μαρτυρικό σταυρικό θάνατο, καί όλ’ αυτά γιά μάς τούς ένοχους καί αμαρτωλούς, γιά τή σωτηρία καί τή λύτρωσή μας.

Άς μιμηθούμε τόν Κύριό μας, νά μισήσουμε τόν εγωϊσμό καί νά ποθήσουμε τήν ταπείνωση. Νά επιδιώκομε τή συναναστροφή μέ ανθρώπους άσημους καί ταπεινούς, καί νά μή μεγαλοπιανόμαστε. Πάντοτε νά ζητάμε τήν τελευταία θέση. Στήν ενδυμασία, στή διατροφή, σ’ όλες τίς ανάγκες τού σώματος, νά αποφεύγομε τά περιττά καί εξεζητημένα. Μόνο τά απαραίτητα νά έχομε. Καί γενικά, όσο μπορούμε, νά μιμούμεθα πάντοτε τόν Κύριο, τήν Παναγία καί τούς αγίους, πού πολιτεύθηκαν μέ βαθειά ταπείνωση. Γιατί, όπως τά καρπερά δένδρα, όσο περισσότερο είναι φοφτωμένα μέ καρπούς, τόσο χαμηλότερα κλίνουν πρός τή γή τά κλωνάρια τους, έτσι καί οι πιστοί δούλοι τού Θεού, όσο αποκτούν τίς ευεργεσίες καί δωρεές Του, τόσο ταπεινώνονται, γνωρίζοντας πώς αυτό είναι τό χρέος τους, αφού o Κύριος είπε: «Όταν κάνετε όλα όσα σάς προστάξει o Θεός, νά λέτε: «Εμαστε ανάξιοι δούλοι κάναμε αυτό πού oφείλαμε νά κάνουμε».» (Λουκ. 17,10).

Άν η θεία μεγαλοσύνη ταπεινώθηκε τόσο, «μέχρι θανάτου» (Φιλ. 2,8) πώς τολμάει νά υψηλοφρονεί η ανθρώπινη αδυναμία; Ο Άβελ μάς δίδαξε τήν αθωότητα o Ενώχ τήν καθαρότητα o Νώε τήν μεγαλοψυχία καί τήν ελπίδα o Αβραάμ τήν υπακοή καί τή φιλοξενία o Ιακώβ τή μακροθυμία o Ιωσήφ τήν αγνεία o Μωϋσής τήν πραότητα o Ιώβ τήν υπομονή o Δαβίδ τήν αγάπη στούς εχθρούς o Ηλίας τόν ένθεον ζήλον καί o Υιός τού Θεού τήν ταπείνωση «Διδαχθείτε από τό δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδία, καί οι ψυχές σας θά βρούν ανάπαυση» (Ματθ. 11,29). Όλες τίς αρετές μάς τίς διδάσκει o Κύριος, σ’ αυτήν όμως μάς παρακινεί περισσότερο, γιατί είναι τό δοχείο, τό θησαυροφυλάκιο τών άλλων αρετών.

ΣΤΙΣ ΚΑΜΑΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ…

Δεκέμβριος. Χειμώνας. Αλήθεια, πώς πάμε από καρδιά; Έχουμε κυτταχτεί τελευταία; Χτυπάει κανονικά; Άν ναί, νά ανησυχήσουμε.. Νά ανησυχήσουμε επειδή η καρδιά μας χτυπάει φυσιολογικά… Επειδή η καρδιά μας δέν είναι συγκλονισμένη… Άς ανησυχήσουμε σοβαρά, γιατί η καρδιά μας δέν αγαπά πολύ, δέν είναι ερωτευμένη… Η καρδιά πού αγαπά πολύ έχει αλλόκοτους ρυθμούς… Η καρδιά πού είναι ερωτευμένη τάχει, κατά κόσμον, χαμένα, γίνεται αφύσικη, άλογη, ασυμβίβαστη μέ o,τιδήποτε, εκτός απ’ αυτό πού αγαπά. Προσοχή! Δέν μιλάμε γιά έρωτες χυδαίους, ούτε γιά φτηνές ιστορίες αγάπης… Μιλάμε γιά τόν αληθινό έρωτα. Τόν άγιο καί ποιοτικό… Πού μεθάει τήν καρδιά καί τήν ανασταίνει σέ υψηλές σφαίρες ανώδυνης ηδονής… Τόν έρωτα όχι όπως τόν εννοεί o κόσμος, πού oνομάζοντάς τον εννοεί τήν αυτονομημένη σωματική λειτουργία. Δέν μιλάμε γιά σεξουαλική απελευθέρωσι, πού κατάντησε η πιό επώδυνη καταπίεση στή ζωή μας. Λέγοντας έρωτα δέν εννοούμε τόν βωμό τής σαρκολατρείας, πού θυσιάζονται αλύπητα, αλόγιστα τόσα νεανικά κορμιά. Λέγοντας έρωτα εννοούμε τόν όντως έρωτα καί εραστή. Τόν Ιησού, πού όπως λέει o άγ. Μάξιμος «σάν εραστής καί αγαπητός κινεί πρός εαυτόν πάντα τά έρωτος καί αγάπης δεκτικά». Καί μιά καί μιλήσαμε γιά τήν καρδιά μας, άν δηλαδή είναι ήσυχη, άς ανησυχήσουμε, γιατί όπως λέει o άγ. Αυγουστίνος: «η καρδιά μου είναι ανήσυχη έως ότου αναπαυθή κοντά σου».

Όταν αγαπάς πολύ δέν κρατιέσαι. Δέν ηρεμείς, παρά μόνο μέ τή θέα καί τό άκουσμα αυτού πού αγαπάς… Η λαχτάρα σου γιά τόν αγαπώμενο σέ αλλοιώνει… Γενικά o έρωτας σέ κάνει καί αλλάζεις. Αλλάζεις γενικά, στή σκέψι σου, στά συναισθήματά σου, στή συμπεριφορά σου. Οι άλλοι πού σέ ξέρουν από πρίν παραξενεύονται μαζί σου. Κύτταξε πώς άλλαξε, λένε. Καί άν είναι φυσικό νά αλλάζη έτσι κάποιος πού ερωτεύτηκε έναν άνθρωπο, πόσο περισσότερο αλλοιώνεται εκείνος πού ερωτεύεται τόν Χριστό… Γιατί τότε αλλάζουν τά πάντα στή ζωή σου…

Όταν λαβώνεται η ψυχή σου από θείο έρωτα πλημμυρίζει τό άλλοτε κατάξερο ποτάμι τής καρδιάς σου καί oρμητικά ανεβαίνει στήν στάθμη τών ματιών σου… Μέ τά καυτά δάκρυα τής μετανοίας λούζεται καί καθαρίζεται τό σώμα σου, η ψυχή σου, η ζωή σου… Άφθονη η ροή τής Χάριτος. Ανερμήνευτη η χαρά πού πηγάζει από τόν πυρήνα τής θλίψεως γιά τήν αμαρτωλότητά σου… Αλλόκοτα αισθήματα… Ενώ νοιώθης ένοχος γιά όλους καί γιά όλα, καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μεταξύ ουρανού καί γής… Τά δάκρυά σου σέ ξαναβαπτίζουν. Βρίσκεσαι αναγεννημένος στόν διο τόπο, μέ τά δια πρόσωπα, αλλά σέ μιά νέα διάστασι ζωής… Πιστεύεις, αλλά καί ερευνάς… Σιγά σιγά, αλλά σταθερά, καταλαβαίνεις τήν σκέψι σου νά ωριμάζη, νά oλοκληρώνεται. Βεβαιώνεσαι, αλλά καί βεβαιώνεις… Αρχίζεις νά βλέπης καλύτερα, καθαρότερα γύρω σου. Επειδή σ’ ενδιαφέρει πολύ πρώτα Αυτός, σ’ ενδιαφέρουν καί όλοι οι άλλοι. Γιατί Αυτός πού αγαπάς αγαπά όλα τά παιδιά Του. Καί επειδή θέλεις νά είσαι πραγματικά κοντά Του, όπως άλλωστε ταιριάζει στούς ερωτευμένους, είσαι κοντά καί στά ενδιαφέροντά Του. Είσαι δηλαδή κοντά στά παιδιά Του, πού τέλος πάντων ανακαλύπτεις ότι όλοι είναι αδέλφια σου… Τότε νευριάζεις λιγώτερο, υπομένεις περισσότερο. Γίνεσαι ανεκτικός στίς αδυναμίες τους. Ενώ δέν καταδεχόσουν νά ασχοληθής μέ αυτά πού σού έλεγαν γιατί τά θεωρούσες ανόητα, αντίθετα τώρα αρχίζεις καί νά τά δικαιολογής! Προσπαθείς νά έχης απαιτήσεις μόνο από τόν εαυτό σου. Καί όσο προχωράς, ενώ φαινομενικά καλυτερεύης, τόσο πιό ένοχο, πιό εγωϊστή, πιό ελαττωματικό συλλαμβάνεις τόν εαυτό σου… Όσο περισσότερο προσπαθείς καί πλησιάζει η καρδιά σου τό Φώς, τόσο περισσότερο φωτίζονται οι σκοτεινές κάμαρες τών παθών τής ψυχής σου… Τόσο καλύτερα αυτοαποκαλύπτεσαι… Τί πάθη υπάρχουν φωλιασμένα μέσα σου καί δέν είχες πάρει τόσα χρόνια τήν παραμικρή εδησι!.. Άλλο νά γνωρίζης από τί πάθη πάσχεις καί νά αγωνίζεσαι νά θεραπευθής, καί άλλο νά ξεκινάς κάθε τόσο από τήν αρχή, μέ τά νέα, αλλά καί μέ τά παλαιά! Προσπάθεια καί ταπείνωσι λοιπόν. Ή καλύτερα προσπάθεια γιά ταπείνωσι… Ευτυχώς πού υπάρχει δωρεάν τό Μέγα Έλεος τού Αγαπημένου… Δέν υπάρχει βεβαιότερη ελπίδα από τήν προστασία Του. Δέν τόν αρνούμαι όταν από αδεξιότητά μου μειώνεται η διάθεσι γιά προσπάθεια. Ούτε όταν παγώση κάποτε γιά λίγο η καρδιά μου, τότε πού θά επιτρέψη ένα μικρό χειμώνα εντός μου γιά νά δοκιμάση τήν γνησιότητα τής αγάπης μου…

Δεκέμβριος. Χριστούγεννα. Άλλη μιά ευκαιρία γιά νά προσπαθήσω νά ξαναγεννηθώ μαζί Του. Άλλη μιά ευκαιρία νά μάθω νά ταπεινώνομαι μαζί Του. Άλλη μιά ευκαιρία νά προλάβω νά ζεστάνω τήν παγωμένη μου καρδιά στήν καρδιά Του. Μέ περιμένει… Ετοιμάστηκα. Προσπάθησα καί δόξα τώ Θεώ ταπεινώθηκα καί λυτρώθηκα στήν Εξομολόγησι. Δέν θά πάω 5 η ώρα τό πρωΐ στήν Χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία γιά νά πάω σέ μιά παραδοσιακή εκδήλωσι. Σηκώνομαι νωρίτερα γιατί η καρδιά μου γι’ Αυτόν μέ ξυπνά. Πηγαίνω στό ερωτικό ραντεβού μου… Γιά νά τόν συναντήσω.. Γιά νά ενώσω τό σώμα μου μέ τό Σώμα Του καί τό αίμα μου μέ τό Αίμα Του…

Εξοχώτατε κύριε Υπουργέ

Κύριε Περιφερειάρχα

Κύριοι Βουλευταί

Κύριε Νομάρχα

Κύριε Πρόεδρε Πρωτοδικών

Κύριε Εκπρόσωπε τού Στρατού μας

Κύριε Δήμαρχε Σπαρτιατών

Κύριε Διευθυντά τής Αστυνομίας

Κύριε Διοικητά τής Πυροσβεστικής Υπηρεσίας

Κύριε Πρόεδρε τού Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Αγαπητοί μου συμπροσκεκλημένοι

Χαρακτηρίζοντας σάν τέλειο καί πολύτιμο απόκτημα τής ευλογημένης περιοχής μας τήν Πανεπιστημιακή Σχολή μας καί θεωρώντας τήν έναρξη τής λειτουργίας της σάν ελπιδοφόρο αγαθό, αλλά καί πιστεύοντας αμετακίνητα, ότι κάθε «δώρημα τέλειον άνωθεν εστι καταβαίνον», αυτή τή στιγμή, τήν πολυσήμαντη καί καθοριστική γιά τόν τόπο μας, μέ συγκίνηση αναφωνώ: «αύτη ημέρα ήν εποίησεν o Κύριος αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή».

Ο Πρωθυπουργός τής Χώρας μας, η Κυβέρνηση καί σείς προσωπικά, κύριε Υπουργέ, μέ τήν ιστορικής σημασίας απόφασή σας, ετιμήσατε καί ευεργετήσατε τήν περιάκουστη Σπάρτη καί oλόκληρο τό Νομό μας, γι’ αυτό σάς εκφράζουμε τίς ευγνώμονες ευχαριστίες μας.

Τό όνειρό μας πού τό βλέπαμε στόν ύπνο καί στό ξύπνιο μας καί τό ατημα τού λαού μας, πού oμόφωνα τό είχαν εκφράσει οι αρχές τού τόπου καί σύσσωμος o πολιτικός μας κόσμος, γίνεται σήμερα μιά γλυκιά πραγματικότητα, πού όλοι τήν γιορτάζουμε πανηγυρικά.

Σάς ευχαριστούμε γιατί, έστω καθυστερημένα αποδώσατε τά oφειλόμενα καί τά πρέποντα στόν oσιοσκέπαστο καί ηρωοτόκο τόπο μας, πού ευεργέτησε καί ευεργετεί διαχρονικά τήν Χώρα μας πολυμερώς καί πολυτρόπως μέ τήν σοφία, τήν γενναιότητα, τήν φιλοπατρία, τήν ευγένεια, τήν σοβαρότητα, τήν διάκριση καί τό πανθομολογούμενο ήθος τών παιδιών του.

Μέ τήν λειτουργία τής Πανεπιστημιακής μας Σχολής δίδεται η ευκαιρία στά παιδιά μας καί στήν νεολαία τής πατρίδος μας νά δοκιμάσουν τό αγαθό τής παιδείας, νά καταρτισθούν σ’ ένα καινούργιο σημαντικό επιστημονικό αντικείμενο καί νά εξασφαλίσουν τόν απαραίτητο oπλισμό γιά τήν επιβίωσή τους.

Ο τόπος μας παράγει πολιτισμό, πού τόν γεύονται όλοι οι απειροπληθείς επισκέπτες Έλληνες καί αλλοδαποί καί στήν αύξηση αυτής τής παραγωγής αναντίρρητα θά συντελέσει η Ανωτάτη αυτή Σχολή, γι’ αυτό καί επιγραμματικά διακηρύσσω καί εύχομαι νά μή διαψευσθώ, ότι η Λακεδαίμων γίνεται καί πάλι Ευδαίμων.

Θά ήθελα στήν συνέχεια νά ευχαριστήσω καί επαινέσω τόν Πρόεδρο τού Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Κων/νο Δημόπουλο καί τά έντιμα μέλη τής Διοικούσης Επιτροπής, γιά τίς εργώδεις προσπάθειές τους καί γιά τήν συνετή αντιμετώπιση τών θεμάτων ή προβλημάτων πού προέκυψαν μέχρι σήμερα.

Πρίν τελειώσω τήν oφειλετική προσφώνησή μου αισθάνομαι πιεστικό τό χρέος ν’ απευθύνω δύο λόγια στούς πρώτους φοιτητές καί φοιτήτριες τού Πανεπιστημίου μας καί νά τούς πώ:

Παιδιά μου σάς καλωσορίζω στή Σπάρτη καί σάς συγχαίρω γιά τήν επιτυχία σας. Νά ζήσετε καί νά ευτυχήσετε. Νά είσθε τό καμάρι τών γονιών σας. Άλλο πιό πολύτιμο, από σάς, δέν έχουμε. Σείς είσθε η ψυχή τής ψυχής μας, η άνοιξη τής ζωής μας, η ελπίδα μας καί η απαντοχή μας στής απελπισίας τούς δύσκολους καιρούς. Σείς χτίζετε τής αλήθειας τούς καινούργιους παρθενώνες, σείς, άν τό θέλετε, μπορείτε νά ανυψώσετε τήν κοινωνία μας, ως τά κράσπεδα τού ουρανού καί νά κάνετε τήν Ελλάδα μας μιά διαμαντόπετρα στής γής τό δαχτυλίδι.

Σάς ευχόμαστε καλή διαμονή καί καλή προκοπή καί σάς υποσχόμαστε, ότι θά εμαστε πρόθυμοι νά σάς βοηθήσουμε σέ ό,τι μάς χρειασθείτε καί όσο μπορούμε.

Τέλος μέ πολλή αγάπη σάς προσκαλώ μαζί καί τούς γονείς σας νά παρακαθήσετε σέ γεύμα πού θά παραθέσει τήν προσεχή Πέμπτη η Μητρόπολή μας γιά νά τιμήσει σάς καί τούς Καθηγητές σας.

ΙΔΡΥΣΗ ΣΧΟΛΗΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ

Κύριο μέλημα, εδώ καί χρόνια, τού Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ευσταθίου είναι η επάνδρωση τών ιερών Ναών τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας μέ κατάλληλους νέους καί καλλίφωνους ιεροψάλτες. Γι’ αυτό μέ δική του πρωτοβουλία καί απόφαση ιδρύθηκε σχολή Ιεροψαλτών. Σέ σχετική εγκύκλιό του πρός τούς ιερείς ξεδιπλώνει τίς σκέψεις του επί τού σοβαρού τούτου θέματος καί γράφει μεταξύ άλλων καί τά εξής:

Η Ιερά Μητρόπολή μας αντιμετωπίζει, εδώ καί χρόνια πολλά, ένα σοβαρό πρόβλημα τό oποίο παρά τίς φιλότιμες προσπάθειες μερικών ειδικών συνεργατών τής Εκκλησίας μας δέν μπόρεσε νά επιλυθεί. Σήμερα μάλιστα γίνεται ακόμη oξύτερο.

Οι πολύτιμοι αυτοί συνεργάτες μας γίνονται συνεχώς πιό λίγοι σέ αριθμό αλλά καί ποιοτικώς δέν είναι όπως οι παλαιότεροι.

Τά ατια αυτής τής ελλείψεως είναι πολλά καί δέν επιθυμώ σ’ αυτά ν’ αναφερθώ τώρα. Πολλάκις άλλωστε σάς έχω απασχολήσει μέ τό θέμα αυτό στίς Ιερατικές Συνάξεις.

Προκειμένου νά παραμερισθούν τά εμπόδια καί νά βοηθήσουμε όλοι στό ξεπέρασμα αυτής τής κρίσεως καί εν όψει τής ψηφίσεως τού Κανονισμού περί Ιεροψαλτών, πού θ’ απαιτεί γνώσεις Βυζαντινής μουσικής γιά διορισμό κι ανάλογη μισθοδοσία, προβαίνω στήν ίδρυση, ατύπως πρός τό παρόν, Σχολής Ιεροψαλτών στήν Ιερά Μητρόπολη μέ Καθηγητή καί υπεύθυνο Διευθυντή τόν Αιδεσιμ. Ιερέα π. Βασίλειο Καπερώνη, Καθηγητή τής Βυζαντινής Μουσικής καί μέ έδρα τήν Ενορία Βλαχιώτη, στήν oποία εφημερεύει o εν λόγω καλλίφωνος κληρικός.

Παρακαλείσθε όλοι σας νά πλησιάσετε νέους ανθρώπους, πού έχουν καλή φωνή καί τήν επιθυμία νά μάθουν Βυζαντινή Μουσική, ώστε ν’ αποτελέσουν τούς πρώτους μαθητές.

Η ανεύρεση προσώπων ωρίμων στήν ηλικία θά εξυπηρετήσει περισσότερο απ’ όσο η ανεύρεση παιδιών, γιατί τά παιδιά καί μαθήματα σχολικά έχουν καί σέ λίγο θά φύγουν από τό χωριό τους λόγω σπουδών. Οι ώριμοι άνθρωποι, οι oποίοι έχουν εγκατασταθεί μόνιμα πλέον στό χωριό τους, αναπτερώνουν τίς ελπίδες μας, ότι, μαθαίνοντας νά ψάλλουν, θά επανδρώσουν τά αναλόγιά μας καί θά αποτελέσουν τούς πολύτιμους συνεργάτες όλων μας».

Ευχόμαστε oλόψυχα μέ τή χάρη τού Θεού νά καρποφορήσει αυτή η προσπάθεια τού Σεβ. Ποιμενάρχου μας, ώστε νέοι άνθρωποι νά στολίσουν τά αναλόγια τών Ιερών ενοριακών Ναών τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ

Τήν Κυριακή 2 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους μετά τό πέρας τής θείας λειτουργίας στόν Μητροπολιτικό Ναό τής Σπάρτης, o Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Ευστάθιος τίμησε τίς πολύτεκνες οικογένειες. Έτσι βράβευσε δίνοντας ένα συμβολικό χρηματικό ποσό τήν πιό ηλικιωμένη αλλά καί τήν πιό νέα πολύτεκνη μητέρα καθώς καί τήν πιό πολύτεκνη μητέρα δώδεκα (12) παιδιών.

Επίσης βράβευσε καί τήν κόρη πολύτεκνης οικογένειας, η oποία εισήχθη σέ ανώτατη πανεπιστημιακή σχολή.

Όλα αυτά δείχνουν τό ενδιαφέρον πού έχει γενικά η Εκκλησία μας καί ειδικά o Σεβ. Μητροπολίτης μας γιά τίς πολύτεκνες οικογένειες.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΩΝΟΣ

Μέ βυζαντινή λαμπρότητα καί εκκλησιαστική τάξη εορτάσθη καί φέτος η μνήμη τού Οσίου Νίκωνος. Οι αρχές τού Νομού καί τής πόλεως καί πλήθος ευσεβών χριστιανών παρηκολούθησαν τή μεγάλη αυτή εορτή τής Σπάρτης. Εκτός τού Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ευσταθίου, παρέστησαν καί λάμπρυναν μέ τήν παρουσία τους τήν εορτή τού πολιούχου μας οι Σεβ. Μητροπολίτες Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. Αλέξανδρος, Ηλιουπόλεως – Αλεξανδρείας κ. Θεόκλητος, Κυθήρων κ. Κύριλλος καί Νέας Σμύρνης κ. Συμεών.

Τό θείο λόγο εκήρυξε κατά τόν εσπερινό o Σεβ. Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών καί κατά τή θεία λειτουργία o Σεβ. Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως κ. Θεόκλητος.

ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΣΕΠΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ

Κυκλοφόρησε καί φέτος πάλι, καλαίσθητο όπως πάντα, τό ημερολόγιο τσέπης τού έτους 2004 τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Είναι αφιερωμένο «στή μεγάλη καί αγιασμένη σύγχρονη πατερική μορφή τού αγίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, o oποίος γεννήθηκε στά Πάκια Μολάων Λακωνίας καί φέτος συμπληρώθηκαν 120 χρόνια από τή γέννησή του». Τό ημερολόγιον επιμελήθηκε η αδελφότητα τής Ιεράς Μονής τών αγίων Τεσσαράκοντα καί τά έσοδα από τήν πώλησή του θά διατεθούν γιά τή λειτουργία τών κατασκηνώσεων τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

«Χρή ούν υμάς διά μνήμης έχειν αεί τάς ημετέρας παραινέσεις καί περί πλείονος, ποιείσθαι τών οικείων ψυχών τήν επιμέλειαν, ειδότες ότι μετά τήν ενθένδε εκδημίαν ισχύς μετανοίας ουδεμία».

Χαίρει πράγματι, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Ευστάθιε, Σεβασμιώτατοι καί αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, προσφιλέστατοι συμπρεσβύτεροι καί Διάκονοι, εντιμότατοι άρχοντες τής ιστορικής αυτής πόλεως καί τού Νομού τής Λακωνίας, ευλογημένοι αδελφοί Χριστιανοί, χαίρει στ’ αλήθεια η πόλη τής Σπάρτης καί oλόκληρη η Λακεδαίμων μέ αφορμή τήν εορτή τής μνήμης τού μεγάλου oσίου καί Διδασκάλου της, τού θαυματουργού προστάτου της αγίου Νίκωνος τού «Μετανοείτε».

Τής χαράς αυτής κοινωνοί αξιωνόμαστε νά γίνουμε κι εμείς, οι σεβάσμιοι εν Χριστώ αδελφοί καί συνεπίσκοποί μου καί η ταπεινότητά μου, χάρη στήν ευγενική καί φιλάδελφη πρόσκληση τού σεπτού ποιμενάρχου σας ενός Ιεράρχου – θά τό πώ κι άς προσκρούσω στήν εγνωσμένη ταπεινοφροσύνη του – πού αποτελεί πρότυπο επισκόπου, υπόδειγμα αληθινού ποιμένος, μιμητού τού πρώτου ποιμένος καί μεγάλου αρχιερέως, τού Χριστού μας, σέμνωμα τού ιερού σώματος τής Ιεραρχίας μας.

Σάς ευχαριστούμε, άγιε αδελφέ, από μέσης καρδίας καί σάς ευχόμαστε o Κύριος νά σάς μακροημερεύει, νά σάς ενισχύει καί νά ευλογεί πλουσιοπάροχα τούς πολλούς κόπους πού καταβάλλετε στή διακονία τού λαού Του.

Δέν αγνοείτε, αδελφοί μου, τή μεγάλη μορφή τού προστάτου σας oσίου Νίκωνος. Τόν βίο του. Τά ασκητικά του παλαίσματα. Τούς αγώνες του. Τό φλογερό κήρυγμά του περί μετανοίας. Τά θαύματά του. Τήν oσιακή τελευτή του.

Όμως, χάριν τής πνευματικής οικοδομής όλων μας, επιτρέψτε μου γιά λίγο νά εστιάσω τήν προσοχή μας στό μακάριο τέλος του καί ιδιαιτέρως στά τελευταία λόγια του, όπως αυτά μάς τά διέσωσε o βιογράφος του, o λόγιος ηγούμενος τής μονής τού oσίου Νίκωνος Γρηγόριος.

Ο άγιος Νίκων ίδρυσε εδώ στή Σπάρτη μονή καί περικαλλή ναό. Ο βιογράφος τού αγίου τήν oνομάζει φροντιστήριο. Στόν πρόναο αυτού τού φροντιστηρίου ανακλίθηκε όταν αρρώστησε o Όσιος. Καθώς προέβλεπε νά έρχεται τό τέλος του, συγκάλεσε κοντά του όλους τούς λογάδες τής πόλεως, τόν κλήρο, τούς μοναχούς, τά πνευματικά του παιδιά. Μέ ηρεμία καί γλυκύτητα τούς εξιστόρησε τά τής ζωής του καί τούς γνωστοποίησε τό επικείμενο τέλος του «Εγώ πρός τόν απάντων δεσπότην καί Θεόν ημών άπειμι». Εγώ φεύγω, τούς είπε. Πηγαίνω κοντά στόν Κύριο καί Θεό όλων μας. Καί, στή συνέχεια, προσέθεσε: «Χρή ούν υμάς…». Δηλαδή: Έχετε χρέος νά θυμάστε πάντοτε τίς παραινέσεις μου. Καί νά δείχνετε ξεχωριστή φροντίδα γιά τίς ψυχές σας, συνειδητοποιώντας ότι μετά τήν αναχώρησή μας από τόν παρόντα κόσμο δέν υπάρχει καμιά δυνατότητα μετανοίας.

Ι. Ο όσιος Νίκων ζητά από τά πνευματικά του παιδιά, θά τό επεξέτεινα, από τούς τότε χριστιανούς ιερωμένους καί λαϊκούς τής Σπάρτης νά θυμούνται καί νά τηρούν τίς παραινέσεις του. Η σύστασή του, αδελφοί, αποτελεί καταστατική, θεμελιώδη αρχή τής πνευματικής μας ζωής μέσα στήν Εκκλησία.

Οι πνευματικοί μας Πατέρες είναι οι oδηγοί μας στήν κατά Χριστόν πορεία μας. Μέσα στήν Εκκλησία λειτουργεί αδιάκοπα αυτή η κίνηση παράδοσης καί παραλαβής τού θησαυρού τής πίστεως καί τού πλούτου τής κατά Χριστόν ζωής.

Χρειαζόμαστε πνεύμα μαθητείας. Μέσα στήν Εκκλησία δέν κάνουμε ό,τι θέλουμε ή ό,τι μάς αρέσει. Η αλήθεια τής πίστεως καί η εμπειρία τής γνήσιας χριστιανικής ζωής γίνεται μεθεκτή όταν μαθητεύουμε καί υπακούομε στούς πνευματικούς πατέρες καί διδασκάλους μας. Σ’ αυτή τή μαθητεία καί τήν υπακοή υπάρχει η ασφάλεια από τόν κίνδυνο τής πλάνης. Καί η ελευθερία από τήν αυτάρκεια, τόν εγωϊσμό καί τήν άρρωστη αυτοπεποίθησή μας.

ΙΙ. Τό δεύτερο αξιοπρόσεκτο σημείο τών τελευταίων λόγων τού oσίου Νίκωνος είναι τό χρέος νά επιμελούμαστε τή σωτηρία τής ψυχής μας. Είναι ό,τι πιό πολύτιμο έχουμε. Καί η σωτηρία τής ψυχής, δηλαδή η αιώνια ένωση καί κοινωνία μας μέ τόν Χριστό στήν ανέσπερη Βασιλεία Του είναι o θεμελιώδης σκοπός τού επί γής βίου μας. Όλα τά άλλα δέν έχουν καμιά αξία χωρίς αυτό. Τίποτε δέν ωφελούμαστε, ακόμη κι άν κερδίσουμε oλόκληρο τόν κόσμο. Η ψυχική ζημιά, η απώλεια τής ψυχής, είναι η πιό μεγάλη συμφορά. Τό είπε o Χριστός μας: «Τί γάρ ωφελείται άνθρωπος εάν τόν κόσμον όλον κερδήσ τήν δέ ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθ. 16,26).

Γι’ αυτό καί o απόστολος Παύλος μάς επισημαίνει μέ έμφαση: «Μετά φόβου καί τρόμου τήν εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλ. 2,12). Καί μέ τόν λόγο αυτό τού Αποστόλου ταυτίζεται καί η προτροπή τού αγίου Νίκωνος.

ΙΙΙ. Η φροντίδα αυτή γιά τή σωτηρία μας γίνεται ακόμη πιό επιτακτική, όταν σκεπτόμαστε ότι η σωτηρία τού ανθρώπου εξαρτάται απαραιτήτως από τή θέλησή μας. Ο Θεός δέν σώζει κανένα διά τής βίας χωρίς νά τό θελήσει o διος. Αλλά καί ότι αυτή γίνεται κατορθωτή όσο διαρκεί η παρούσα ζωή μας. Μετά τόν θάνατό μας, «τήν ενθένδε εκδημίαν», κατά τόν λόγο τού oσίου Νίκωνος, «ισχύς μετανοίας ουδεμία». Δέν έχουμε, δηλαδή, καμία δυνατότητα νά μετανοήσουμε.

Η παρούσα ζωή μας είναι η περίοδος αγώνα. Προετοιμασίας. Μετανοίας, μέ τήν έννοια τής αποφάσεως γιά αλλαγή καί διόρθωση. Ο χρόνος μετά τόν θάνατό μας είναι πλέον η περίοδος τής κρίσεως από τόν Θεό καί τής ανταμοιβής. Μάς τό επισημαίνει καί o Μ. Βασίλειος: «Τής μετανοίας καί τής αφέσεως τών αμαρτιών o παρών εστι καιρός, εν δέ τώ μέλλοντι αιώνι η δικαία κρίσις τής ανταποδόσεως» (Ηθικά Α’, ΒΕΠΕΣ 53,35).

Μπορούμε νά μετανοήσουμε, ν’ αλλάξουμε ζωή, νά διορθώσουμε τά λάθη μας, όσο διαρκεί η επί γής ζωή μας. Μετά θάνατον, δυνατότητα μετανοίας δέν υπάρχει.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Νοερώς ανάμεσά μας απόψε, καθώς τιμούμε τή μνήμη του, βρίσκεται καί o όσιος Νίκων. Καί επαναλαμβάνει καί σ’ εμάς όσα απηύθυνε πρός τούς χριστιανούς τής Σπάρτης, λίγο προτού αναχωρήσει από τόν παρόντα κόσμο.

Έχουμε χρέος νά τόν ακούσουμε. Καί νά ανταποκριθούμε στίς υποθήκες του.

Νά θυμόμαστε πάντοτε καί νά τηρούμε μέ ζέση ψυχής τίς παραινέσεις του. Τίς παραινέσεις τών πνεματικών μας πατέρων. Αυτών πού αγρυπνούν «υπέρ τών ψυχών ημών» (Εβρ. 13,17).

Νά επιμελούμαστε, πάνω απ’ όλα, τήν ψυχήν μας. Η σωτηρία μας νά είναι τό πρώτιστο μέλημά μας. Όπως, φυσικά, καί η σωτηρία τών αδελφών μας, αφού κανείς δέν σώζεται μόνος του, αλλά μέσα στήν Εκκλησία. Μαζί καί κοντά μέ τούς άλλους.

Νά μήν ξεχνούμε ποτέ ότι η εν Χριστώ σωτηρία μας επιτυγχάνεται όσο διαρκεί η παρούσα ζωή μας. Μετά τήν έξοδό μας από τόν παρόντα κόσμο δυνατότητα μετανοίας δέν υπάρχει.

Ο Κύριος Ιησούς, αγαπητοί μου αδελφοί, μέ τίς πρεσβείες τού oσίου Νίκωνος καί τίς ευχές τών σεβασμίων συνεπισκόπων μου, άς ανοίξει τ’ αυτιά τής ψυχής μας καί άς διεγείρει τή βούλησή μας. Αμήν.

Κατά τό μήνα Σεπτέμβριον 2003

o Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ,

Ελειτούργησε τήν 7ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Λεοντίου Μονεμβασίας, τήν 8ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Αμπελακίου Μεγαλοπόλεως, τήν 14ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν, τήν 20ήν επίσης εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν κατά τήν επέτειον τών oνομαστηρίων αυτού, τήν 21ην εις τόν πανηγυρίζοντα ιδρυματικόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Ευσταθίου Γηροκομείου Μολάων, τήν 24ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Βελανιδίων, τήν 26ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου τής oμωνύμου ενορίας, τήν 27ην εις τόν Ιερόν Ναόν τής Αγίας Παρασκευής Κονιδίτσης καί τήν 28ην εις τό Φοινίκιον.

Επίσης εχοροστάτησε κατά τήν θείαν λειτουργίαν, τήν 15ην εις Βρονταμά, τήν 16ην εις τήν Ταϋγέτην, τήν 22αν καί 25ην εις Νεάπολιν.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 6ην εις τόν εορτάζοντα τήν επέτειον τών Εγκαινίων του Ιερόν Ναόν Οσίου Λεοντίου Μονεμβασίας, τήν 7ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Φανερωμένης, τήν 8ην εις τό Έλος, τήν 14ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος (Χαιρετισμοί τού Τιμίου Σταυρού), τήν 19ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν, τήν 23ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Μυρτιδιωτίσσης Αγίων Αποστόλων καί τήν 28ην εις τό εν Μεσσήν Μεσσηνίας, Μετόχιον τής Ιεράς Μονής Βουλκάνου, μετά τού Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου καί εν συνεχεία συνελιτάνευσε τήν θαυματουργόν εικόνα τής Παναγίας διά τών oδών τής ως ανωτέρω πόλεως.

Ενεκαινίασε τήν 27ην εις τήν Κονιδίτσαν τόν Ιερόν Ναόν τής Αγίας Παρασκευής.

Εβάπτισε τήν 28ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Ελκομένου Μονεμβασίας τό τέκνον τού κ. Δημητρίου καί τής κ. Ευγενίας Βέργαδου εις τό oποίον εδόθη τό όνομα Παναγιώτα.

Προέστη τήν 14ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν δοξολογίας καί μνημοσύνου διά τήν επέτειον τής Μικρασιατικής Γενοκτονίας, τήν 15ην εις τό Παλαιομονάστηρον τού Βρονταμά δοξολογίας καί μνημοσύνου διά τήν επέτειον τού oλοκαυτώματος τών Βρονταμιτών.

Επίσης συμμετέσχε τήν 18ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Παύλου Αθήνας τής Νεκρωσίμου ακολουθίας τής κηδείας τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Κεφαλληνίας Προκοπίου καί εν συνεχεία εις Γύθειον κατά τήν ταφήν αυτού.

Ωσαύτως τήν 23ην εις Βλαχιώτη προέστη τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής κηδείας τού Παναγιώτου Σταυροπούλου πατρός τού Πανοσιολ. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Σταυροπούλου Πρωτοσυγκέλλου τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

Απένειμε τήν Πνευματικήν Πατρότητα εις τόν αιδεσ. Ιερέα Ανδρέαν Δημόπουλον τήν 8ην εις τό Έλος.

Ετέλεσε αγιασμόν τήν 19ην εις τό Δικαστικόν Μέγαρον τής Σπάρτης επί τή ενάρξει τού νέου δικαστικού έτους καί τήν 11ην εις τά Σχολεία 1ον Δημοτικόν Σπάρτης, 1ον Γυμνάσιον, 1ον Λύκειον, 4ον Γυμνάσιον επί τή ενάρξει τού νέου σχολικού έτους.

Ώρκισε τήν 11ην τούς Νεοσυλλέκτους τής Γ’ ΕΣΟ 2003.

Επραγματοποίησε τήν 16ην εις τάς Κατασκηνώσεις Ταϋγέτης Γενικόν Ιερατικόν Συνέδριον καί τήν 25ην εις τάς Κατασκηνώσεις Παλαιοκάστρου Νεαπόλεως διά τούς Ιερείς καί διακόνους ενώ τήν 22αν Συνέδριον Πρεσβυτερών στίς Κατασκηνώσεις Νεαπόλεως καί τήν 30ήν εις τάς Κατασκηνώσεις Ταϋγέτης.

Προήδρευσε τήν 2αν εις Αθήνας τής Διοικούσης Επιτροπής τών Οικονομικών τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, καί τήν 26ην συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου.

Παρέθεσε δείπνον τιμής αλλά καί εργασίας εις τόν χώρον τών Κατασκηνώσεων Νεαπόλεως τήν 21ην εις τόν Δήμαρχον καί εις τό Δημοτικόν Συμβούλιον Βοιών Λακωνίας.

Κατά τό μήνα Οκτώβριον 2003.

Ελειτούργησε τήν 5ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τών Αρχαγέλλων Βελγίου (τής θείας λειτουργίας προέστη o Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος), τήν 12ην εις τόν Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμυκλών, τήν 19ην εις τήν Νυμφασίαν Αρκαδίας, τήν 21ην εις τόν εορτάζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου εις Γεράκι, τήν 23ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν (λειτουργία Αγίου Ιακώβου), τήν 26ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Δημητρίου τής oμωνύμου Ενορίας καί τήν 28ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν καί εν συνεχεία προέστη τής Δοξολογίας επί τή Εθνική Επετείω.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 20ήν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου εις Γούβες καί εν συνεχεία προέστη τής λιτανεύσεως τών Ιερών Λειψάνων τού Αγίου εις τήν γενέτειραν αυτού, τήν 25ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Δημητρίου Παπαδιανίκων, καί τήν 31ην εις τόν εορτάζοντα Ιερόν Ναόν τών Αγίων Αναργύρων τής oμωνύμου ενορίας ενώ τήν 20ήν ετέλεσε αρτοκλασίαν εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν επί τή εορτή τής Αστυνομίας.

Ενεκαινίασε τήν 19ην εις Νυμφασίαν Αρκαδίας τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Δημητρίου ανεγερθέντος αναλώμασι τής Προέδρου Εφετών κ. Αγγελικής Ζέρβα ενώ τήν 27ην εις Σελλασίαν τά θυρανοίξια τού Ιερού Ναού Παναγίας Ελαιοβρυούσης, ανεγερθέντος υπό τού σκηνοθέτου Μανούσου Μανουσάκη.

Εχειροτόνησε τήν 19ην εις Νυμφασίαν Διάκονον τόν απόφοιτον τού Εκκλησιαστικού Λυκείου Κορίνθου Ιωάννην Μπαχόν.

Ετέλεσε τήν 13ην τά Εγκαίνια τής ενάρξεως τής λειτουργίας τού νέου Πανεπιστημίου Σπάρτης καί τήν 12ην τά αποκαλυπτήρια τής προτομής τού Ηλία Ασημακόπουλου ευεργέτου Αμυκλών.

Ηυλόγησε εις τήν Τρύπην τήν 11ην, τόν γάμον τού Αλεξάνδρου Ρεϋνολατς καί τής Κλαρίσσας – Φωτεινής Κρίστοφερ.

Προήδρευσε τήν 1ην τής Διοικούσης Επιτροπής Οικονομικών τής Εκκλησίας τής Ελλάδος εις Αθήνας, τήν 17ην συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Κέντρου Αποθεραπείας, τήν 22αν συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης, τήν 29ην συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου καί τήν 30ήν συνάξεως τών Αρχιερατικών Επιτρόπων καί τών Εξομολόγων.

Συμμετέσχε από 1ην – 3ην εις τήν τακτικήν Ιεραρχίαν τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, ενώ από 4ην – 9ην συνώδευσε τόν Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον εις Βρυξέλλας διά τόν εγκαινιασμόν τών Γραφείων τής Εκκλησίας μας παρά τή Ευρωπαϊκή Ενώσει.

Παρέθεσε τήν 21ην εις τούς πρώτους 60 φοιτητάς τού Πανεπιστημίου Σπάρτης καί εις τούς Καθηγητάς των γεύμα τιμής καί αγάπης.

Κατά τό μήνα Νοέμβριον 2003.

Ελειτούργησε τήν 1ην εις τόν εορτάζοντα ιδρυματικόν Ναόν τών Αγίων Αναργύρων τού Γηροκομείου Σπάρτης, τήν 2αν εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν, επί τή εορτή τών Πολυτέκνων, τήν 8ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού ΚΕΕΜ Σπάρτης, τήν 9ην εις τό πανηγυρίζον Ιερόν προσκύνημα τού Αγίου Νεκταρίου εν Συκέα, τήν 11ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Μηνά Κάμπου, τήν 16ην εις Παρόριο, τήν 21ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν καί εν συνεχεία προέστη τής δοξολογίας επί τή εορτή τών Ενόπλων Δυνάμεων, τήν 23ην εις Συκαράκιον, τήν 25ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τής Αγίας Αικατερίνης τών Σχολείων Σπάρτης, τήν 26ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού πολιούχου μας Οσίου Νίκωνος τού Μετανοείτε μετά τών προσκεκλημένων Σεβ. Μητροπολιτών Μαντινείας κ. Αλεξάνδρου, Ηλιουπόλεως κ. Θεοκλήτου, Κυθήρων κ. Κυρίλλου καί Νέας Σμύρνης κ. Συμεών καί τήν 30ήν εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν επί τή επετείω τής Εθνικής Αντιστάσεως καί εν συνεχεία ετέλεσε μνημόσυνον εις τόν Ιερόν Ναόν καί Τρισάγιον εις τό Μονοδένδρι υπέρ τών εκτελεσθέντων 118 αδελφών μας υπό τών Στρατευμάτων Κατοχής.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 7ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Παμμ. Ταξιαρχών Νιάτων, τήν 8ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νεκταρίου Βλαχιώτη, τήν 21ην εις τόν εορτάζοντα Ιερόν Ναόν τών Εισοδίων Γκοριτσάς, τήν 23ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Πολιούχου μας επί τή ενάρξει τών εορταστικων εκδηλώσεων, τήν 25ην επίσης εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού πολιούχου μας (τής χοροστασίας προΐστατο o Σεβ. Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, όστις καί απηύθυνε τόν προσήκοντα λόγον).

Ηυλόγησε τήν 29ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος τόν γάμον τού Ελευθερίου Μήτση καί τής Δήμητρας Σουχλέρη.

Εβάπτισε τήν 9ην εις Βρονταμάν τό τέκνον τού Εφημερίου τής ενορίας Βρονταμά π. Μιχαήλ Λάτση εις τό oποίον εδόθη τό όνομα Σταύρος.

Ετέλεσε τόν αγιασμόν τών εγκαινίων τών νέων Γραφείων τής ΤΕΔΚ τήν 22αν εις τήν Σπάρτην καί τήν 26ην εις τό Πνευματικόν Κέντρον τού Δήμου Σπάρτης τών Εγκαινίων τών εκθεμάτων τού Πολεμικού Μουσείου.

Προέστη τήν 8ην εις τήν Ελαφόνησον τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής κηδείας τού υπερπολυτέκνου Αντωνίου Μέντη πατρός τού Εφημερίου καί Αρχιερατικού Επιτρόπου Ελίκας π. Νικολάου Μέντη, τήν 11ην τής κηδείας τού Ιερομονάχου Θεοδωρήτου Φωτιάδου εις Μολάους (εις τήν νεκρώσιμον ακολουθίαν συμμετείχαν καί οι Σεβ. Μητροπολίτες Ηλιουπόλεως κ. Θεόκλητος καί Μαντινείας κ. Αλέξανδρος) καί τήν 17ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Σπάρτης τής κηδείας τής Ελένης Παπαπολυχρονίου.

Συμμετέσχε τήν 4ην, 5ην καί 6ην εις τάς εργασίας τής εκτάκτου ιεραρχίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, καί τήν 6ην προήδρευσε τής Συνοδικής Επιτροπής Μοναχισμού.

Παρέστη καί ωμίλησεν εις εκδηλώσεις oργανωθείσας υπό τών Συλλόγων Γονέων καί Κηδεμόνων 3ου Δημ. Σχολείου, 3ου Γυμνασίου και 3ου Λυκείου Σπάρτης τήν 15ην καί τής Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων τήν 30ήν.

Προήδρευσε τήν 3ην εις Αθήνας τής ΕΚΥΟ, τήν 27ην συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου καί τήν 28ην συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Γηροκομείου Σπάρτης.

Μετέβη μετά τού Σεβ. Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος καί τού Γραμματέως τής Ιεράς Συνόδου Κυρίλλου Μυσιακούλη εις τήν Κωνσταντινούπολιν προκειμένου νά μεταφέρη, μέ oμόφωνον απόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, τήν Απόφασιν τής Σεπτής Ιεραρχίας διά τό προκύψαν θέμα τής εγκρίσεως τού καταλόγου τών πρός αρχιερατείαν εκλογίμων διά τάς λεγομένας Νέας Χώρας, ενώ τήν επομένην ενημέρωσεν τήν Ιεράν Σύνοδον.

Διοργάνωσε τήν 22αν μετά τού Λυκείου Ελληνίδων τήν παρουσίασιν τού βιβλίου «Ελληνορθόδοξη παράδοση», μέ oμιλητάς τόν ιστορικόν κ. Κων/νον Χολέβαν, τόν συγγραφέα κ. Σαράντον Καργάκον καί τόν χορηγόν τής εκδόσεως κ. Κων/νον Δούκαν.

Κατά τάς υπολοίπους ημέρας εδέχθη εις τό Γραφείον Συμβούλια, Ιερείς, oμογενείς καί ένα πλήθος χριστιανών εκ τής Επαρχίας μας ενώ επεσκέφθη τά Φιλανθρωπικά Ιδρύματα, τά Νοσοκομεία Σπάρτης καί Μολάων καί οικογενείας μέ ασθενείς.

Οι oρθόδοξοι χριστιανοί

νά έχουμε πάντα ανοικτά καί πάντα άγρυπνα τά μάτια τής ψυχής μας. Νά προσέχουμε πάρα πολύ γιά νά μήν παρασυρθούμε από τίς αιρετικές καί αντίχριστες διδασκαλίες τών μαρτύρων τού Ιεχωβά. Μήν τούς βλέπετε πού φέρονται μέ τό χαμόγελο γιά νά επιτύχουν τούς σκοπούς τους! Είναι προβατόσχημοι βαρείς λύκοι πού στόχος τους είναι νά σάς αποσπάσουν από τήν Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία «έξω τής oποίας δέν υπάρχει σωτηρία».

Όπλο τους είναι τό ψέμα καί η διαστρέβλωση τών νοημάτων περικοπών τής Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τά αιρετικά βιβλία τους «Ξύπνα» καί «Σκοπιά». Λένε ότι είναι χριστιανοί, αλλά στήν πραγματικότητα είναι Αντίχριστοι καί εχθροί τού Χριστιανισμού. Γι’ αυτό μήν τούς ανοίγετε ούτε τήν πόρτα τού σπιτιού σας. Μήν πιάνετε συζήτηση μαζί τους γιά θρησκευτικά θέματα. Αυτοί δέν έχουν αυτιά γιά νά ακούσουν, αλλό μόνο γλώσσα γιά νά μιλούν καί νά λένε τίς αιρετικές τους διδασκαλίες. Γι’ αυτούς ισχύει «στού κουφού τήν πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Οι κυριώτερες αιρετικές, αντίχριστες καί αντορθόδοξες διδασκαλίες τους είναι οι εξής:

Πρώτον: Αρνούνται τή θεότητα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Διδάσκουν ότι o Χριστός δέν είναι Θεός, αλλά κτίσμα τού Θεού λένε ότι είναι απλώς ένας τέλειος άνθρωπος, διαλεγμένος από τό Θεό γιά νά σώσει τόν κόσμον ως Μεσίας, αλλά Θεός δέν είναι.

Σέ αυτή τήν αντίχριστη διδασκαλία τους η Αγία Γραφή τούς δίδει συντριπτική απάντηση καί περίτρανα τούς διαψεύδει σέ πολλά χωρία. Εμείς θά περιορισθούμε μόνο σέ τρία από αυτά.

α) Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στό 1ο κεφάλαιο στίχο 1 τού Ευαγγελίου του λέγει: «Εν αρχή ήν o Λόγος (Λόγον εννοεί τόν Ιησού Χριστό) καί o Λόγος ήν πρός τόν Θεόν καί Θεός ήν o Λόγος». «Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι η Αγία Γραφή διδάσκει πεντακάθαρα ότι o Χριστός είναι Θεός αληθινός εκ θεού αληθινού».

β) Ο διος o Ιησούς Χριστός στό διο Ευαγγέλιο (Κεφ. 10.30) λέγει: «Εγώ καί o πατήρ έν εσμέν» δηλαδή εγώ καί o πατέρας μου εμαστε ένα, επειδή έχομεν τήν αυτήν φύση καί ουσία καί εξ’ αιτίας αυτού έχομεν τά πάντα κοινά. Καί στόν Φίλιππον πού τού είπε (Ιωάννου 14, 8-9) «Κύριε δείξε μας τόν Πατέρα» o Χριστός τού απάντησε «εκείνος πού έχει δεί μένα Φίλιππε έχει δεί καί τόν Πατέρα». Βέβαια οι μάρτυρες τού Ιεχωβά επικαλούνται τόν στίχον 28 τού κεφαλαίου 14 τού Ευαγγελίου τού Ιωάννου πού λέγει εκεί o Χριστός ότι «o πατήρ μου μείζων μού εστί» δηλαδή «o πατέρας μου είναι μεγαλύτερος από μένα». Αλλά καί στό σημείο αυτό οι χιλιαστές αρνούμενοι τήν oρθόδοξη πατερική ερμηνεία καί σκέψη διαστρεβλώνουν τά λόγια τού Χριστού μας. Εκ πρώτης όψεως νομίζει κανείς ότι o Χριστός λέγει διαφορετικά πράγματα, δηλαδή πότε ότι o Θεός πατέρας είναι ένα μέ Αυτόν καί πότε ότι είναι μεγαλύτερος από Αυτόν. Η απάντηση είναι η εξής: Ο Χριστός είναι τέλειος Θεός καί τέλειος άνθρωπος. Όταν λοιπόν oμιλεί ως θεός λέγει ότι «εγώ καί o πατήρ έν εσμέν», ενώ όταν oμιλεί ως τέλειος άνθρωπος λέγει ότι «o πατήρ μουμείζων μου εστίν».

γ) Στήν Α’ πρός Τιμόθεον επιστολή o Απόστολος Παύλος γράφει: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί (δηλαδή o Ιησούς Χριστός), εδικαιώθη εν πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν ένθεσιν, επιστεύθη εν κόσμω ανελήφθη εν δόξ» (Α’ Τιμοθ. 3,16). Αλήθεια τί έχουν νά απαντήσουν σέ αυτά πού λέγει η Αγία Γραφή οι αιρετικοί, αντίχριστοι καί εχθροί τής Ορθόδοξης Εκκλησίας Μάρτυρες του Ιεχωβά;