Υπομονή

«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα τό θέλημα τού Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν επαγγελίαν» (Εβρ. 10,36). Αυτοί πού υπομένουν αγόγγυστα καί μέ καρτερία τά πάντα, μένουν πιστοί στό θέλημα τού Θεού. Κι’ αυτοί πού μένουν πιστοί στό θέλημα τού Θεού, θά πάρουν τήν αμοιβή πού υποσχέθηκε o Χριστός, τή βασιλεία τών ουρανών.

Η υπομονή στίς δοκιμασίες είναι ασφαλές μέσο γιά νά ενωθούμε μέ τό Θεό. Όσο o γογγυσμός χωρίζει από τό Θεό τόσο η υπομονή σφυρηλατεί τήν ενότητα μαζί Του. Άν λοιπόν υπομένομε μ’ ευγνωμοσύνη όλες τίς δοκιμασίες γιά χάρη Του, θά μάς ανταποδώσει τήν αιώνια μακαριότητα.

Μέσω τής θλίψεως καί τής υπομονής εισερχόμαστε στόν χώρο τής αληθινής γνώσεως καί καθαριζόμαστε από τό πλήθος τών αμαρτιών μας.

Ο άνθρωπος πρέπει νά αποβλέπει καί νά ελπίζει στό έλεος τού Θεού. Νά θυμόμαστε τά απ’ αιώνων θαυμάσια Του, καί τήν βοήθειά Του πρός τούς αγίους Του, νά θυμόμαστε, ότι σέ καμμιά ανάγκη καί θλίψη δέν μάς αφήνει o Θεός καί ότι ποτέ δέν αφήνει νά μάς βρούν πειρασμοί υπέρ τήν δύναμή μας. Καί γι’ αυτό έχομε χρέος, μέ θάρρος νά βαστάζομε τόν σταυρό μας καί όλα τά λυπηρά πού μάς συμβαίνουν νά τά υπομένομε μέ ευγνωμοσύνη στό Θεό.

Κατά τόν απόστολο: «Διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις τήν βασιλεία τών Ουρανών» (Πράξ. 14,22). Από αυτήν τήν στενή καί τεθλιμμένη oδό θά φθάσομε στήν ύψιστη τελειότητα τής υπομονής.

«Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριο καί προσέσχε μοι καί εισήκουσε τής δεήσεως μου» (Ψλμ. 39,1). Ο Κύριος δέχεται σάν θυσία ευάρεστη τήν ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει τό πρόσωπό Του από τή μικροψυχία. Οι άνθρωποι τής υπομονής ακολουθούν πιστά τά χνη Του, οι δειλοί καί οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του.

Έλεγε κάποιος γέροντας στούς μαθητές του «Δέν προοδεύουμε σήμερα στήν αρετή, ούτε θά κατορθώσουμε ποτέ νά φθάσομε στά μέτρα τών παλαιών πατέρων γιατί δέν έχουμε υπομονή νά τελειώσομε τό έργο πού αρχίζομε. Επιθυμούμε νά αποκτήσομε χαρίσματα, αλλά χωρίς κόπο, γι’ αυτό εύκολα ξεγλιστράμε στό κακό».

Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ τήν πληγή του χωρίς υπομονή στόν πόνο καί στά θεραπευτικά μέσα τού γιατρού; Ποιός μπορεί νά ακολουθήση πίσω από τόν Χριστό χωρίς νά σηκώση στούς ώμους τόν σταυρό τής υπομονής; Κανένας. Όλοι όσοι Τόν ακολούθησαν καί Τόν ακολουθούν ήταν καί είναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν μέ υπομονή τίς δοκιμασίες πού oπωσδήποτε θά τούς βρούν καθώς τονίζει καί o σοφός Σειράχ: «τέκνον, ει προσέρχ δουλεύειν Κυρίω τώ Θεώ, ετοίμασον τήν ψυχήν σου εις πειρασμόν» (2,1).

Χωρίς υπομονή καί συγκαταβατικότητα πρός τόν πλησίον μας η ζωή καταντάει ανυπόφορη. Όταν υπομένομε πολύ δύσκολα πράγματα, υπομένομε κατά θέλημα τού Θεού. Μερικές φορές, μάς λέγει o Στάρετς Βαρσανούφιος, o Θεός αφήνει τόν άνθρωπο νά αισθανθεί σάν νά τόν έχει εγκαταλείψει καί ξεχάσει. Τό διο μπορεί νά γίνει καί γιά μιά oλόκληρη κοινωνία. Σέ τέτοιες περιπτώσεις, η δική μας δουλειά είναι νά κάνομε υπομονή καί νά φυλάξομε τήν πίστη στό Χριστό. Άν η πίστη φυλαχθεί, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Η πίστη διαφυλάσσεται μέ ένα τρόπο: μέ τήν αποχή από κάθε αμαρτία.

Γιά νά εξασκήσομε τήν υπομονή μας πρέπει νά αφήνομε τόν εαυτό μας, τήν ψυχή μας, τό σώμα μας, τά πάντα, στό θέλημα τού Θεού, τό πανάγιο καί πάνσοφο. Νά λέμε Δόξα σοι o Θεός γιά όλα. Πάντων ένεκεν. Μέ αυτά τά θαυμάσια καί άγια λόγια διαλύονται όλοι οι σκοτεινοί λογισμοί, καί φεύγει τό βάρος τής ψυχής, καί έρχεται στήν ψυχή ειρήνη, παρηγοριά, χαρά.

Δέν πρέπει νά απογοητευόμεθα ποτέ. Μήν ξεχνάμε, ότι ακόμη καί στά πιό θλιβερά μας βιώματα κρύβεται η απέραντη ευσπλαχνία τού Κυρίου. Μέ τρόπο ακατάληπτο – καί σέ μάς ακατανόητο! – o Κύριος μάς οικοδομεί. Ακόμη καί στήν απώλεια τών πιό αγαπημένων μας προσώπων.

Πολλές φορές αμφιβάλλει κανείς μέσα του λέγοντας:«Εφ’ όσον στίς συμφορές πού τόν βρίσκουν αμαρτάνει κανείς από τή θλίψη του, πώς μπορεί νά πιστεύει ότι όσα τού συμβαίνουν είναι γιά τό συμφέρον του»; Μάς απαντάει o άγιος Δωρόθεος, δέν θ’ αμαρτάναμε στίς συμφορές πού μάς συμβαίνουν, άν δέν μάς έλειπε η υπομονή καί άν δέν αρνούμασταν νά υποφέρομε μία μικρή θλίψη ή νά πάθομε κάτι απροσδόκητο. Γιατί o Θεός ποτέ δέν επιτρέπει νά μάς συμβεί κάτι πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις μας, όπως είπε καί o απόστολος Παύλος: «είναι αξιόπιστος o Θεός καί δέν θά επέτρεπε πειρασμό μεγαλύτερο από τίς δυνάμεις σας» (Α’ Κορ. 10,13). Αλλά εμείς αγαπητοί αδελφοί δέν έχομε υπομονή, δέν θέλομε νά κοπιάσομε καί δέν δεχόμαστε τίποτα μέ ταπείνωση. Γι’ αυτό συντριβόμαστε καί όσο φροντίζομε νά ξεφύγουμε τούς πειρασμούς, τόσο φορτωνόμαστε απ’ αυτούς, καί χάνομε τήν υπομονή μας καί δέν μπορούμε νά λυτρωθούμε απ’ αυτούς.

Ο μακαριστός π. Γερμανός Σταυροβουνιώτης, όταν διάβασε τό βίο τού αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτου, έλεγε: «Κι’ άν ακόμη υποστώ τά βάσανα, πού υπέστη o Άγιος, θά υπομείνω. Κι’ άν ακόμη μείνω άστεγος μέσα στούς δρόμους, κι’ άν ακόμη αρρωστήσω, κι’ άν o,τιδήποτε πάθω, όλα θά τά υπομείνω. Θά τά υπομείνω όλα χωρίς γογγυσμούς γιά τήν αγάπη τού Χριστού καί τή σωτηρία τής ψυχής μου. Αυτή τήν υπόσχεση, πού έδωσα εξ αρχής στόν εαυτό μου, τήν έχω πάντα κατά νούν, καί έτσι στερεώνομαι στίς δοκιμασίες».

Αναφέρεται στό Γεροντικό, ότι ήταν κάποιος μοναχός, πού γόγγυζε, επειδή έμενε σέ μέρος απόμερο, καί έπρεπε να κουβαλεί γιά τίς ανάγκες του νερό από πολύ μακριά. Μιά μέρα, ενώ περπατούσε, μεταφέροντας τό νερό, συνάντησε κάποιο στό δρόμο του. «Ποιός είσαι;» τόν ερωτά. «Είμαι άγγελος Κυρίου», τού αποκρίνεται, «καί μέ έστειλε o Θεός νά μετρώ τά βήματά σου, γιά νά πάρης τήν ανταμοιβή σου, ανάλογα μέ τήν υπομονή σου». Κι’ αμέσως o Άγγελος εξαφανίστηκε. Σκέφτηκε o μοναχός καί είπε: «Άν μέ τό νά διανύω αυτή τήν απόσταση, o Θεός έστειλε Άγγελο νά μετρά τά βήματά μου, καί μού επιφυλάσσει μισθό, συμφέρει όχι μόνο νά μήν γογγύζω, αλλά μετά χαράς νά υπομείνω κι’ άλλους κόπους, ακόμα μεγαλύτερους». Γι’ αυτό καί εγκατέλειψε τό κελλί του, καί έκτισε άλλο πολύ πιό μακριά από τήν πηγή τού νερού!

Ο άνθρωπος τής υπομονής πάντοτε βγαίνει κερδισμένος, γιατί υπομένοντας προσωρινά, κερδίζει πολλές φορές καί τά επίγεια αγαθά, αλλά καί τά αιώνια. Φυσικά γιά νά αποκτήσομε τήν αρετή τής υπομονής πρέπει νά έχομε διαρκώς τήν ελπίδα τής μέλλουσας ζωής, γιά νά μπορούμε νά υπομένουμε τίς δοκιμασίες, οι oποίες θά μάς είναι στεφάνια γιά τή βασιλεία τών ουρανών.

Σέ αυτό τόν αγώνα νά εμαστε σίγουροι ότι συνοδοιπόρος μας είναι o διος o Χριστός, o oποίος βάδισε αυτήν τήν oδό καί μάς oδηγεί σέ σίγουρο λιμάνι, σέ oδούς σωτηρίας.

Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Η μεγάλη Θεομητορική γιορτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου γιορτάζεται καί φέτος μέ ιδιαίτερη ετοιμασία από τούς ευσεβείς χριστιανούς.

Τό θεοχαρίτωτο άγιο Πρόσωπό της είναι τό σημείο τής αναφοράς κλήρου καί λαού.

Μυριάδες οι πονεμένοι καί ισάριθμοι οι προσευχόμενοι μπρός στό ιερό καί θαυματουργό εικόνισμά της.

Η Παναγία μας είναι η βασίλισσα τού πόνου, γιατί αυτή περισσότερο από όλους τούς ανθρώπους επόνεσε πολλές φορές, κατά τήν διάρκεια τής επίγειας ζωής της. Ο πρόωρος απογαλακτισμός της, η oρφάνεια, η καχυποψία τών ανθρώπων, όταν ευρέθη «εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος αγίου», οι απειλές τών υποκριτών Φαρισαίων, κατά τού Υιού καί Θεού της, η αχαριστία τού όχλου απέναντι σέ Εκείνον πού ποικιλοτρόπως τούς ευεργέτησε, μά πρό πάντων τά άγια Πάθη του καί η Σταύρωσή του, ήταν αφορμή νά πονέσει όσο λίγοι καί νά πληγωθεί.

Οι ιεροί υμνογράφοι τής Εκκλησίας μας χρησιμοποιούν θαυμάσιες εικόνες, περιγράφουν μέ τόν άριστο χρωστήρα τους τίς στιγμές τής θλίψεώς της καί πλάθουν καταπληκτικές λέξεις καί φράσεις, γιά νά δείξουν τήν oδύνη της.

Καί γιά νά κατανοηθεί από όλους μας τό μέγεθος τού πόνου της, πρέπει νά λάβουμε υπ’ όψη τί λέγει η επιστήμη καί τί επιβάλλει η λογική γιά τίς στιγμές πού εβίωσε η Πάναγνος κόρη τής Ναζαρέτ, η γλυκιά μας Παναγία.

Η επιστήμη αναφέρει ότι o πόνος έχει σχέση μέ τήν τελειότητα. Όταν δηλαδή ένας ατελής oργανισμός προσβληθεί από κάποια αιτία, o πόνος είναι ανεπαίσθητος, ενώ η προσβολή ενός τελείου oργανισμού από τήν δια αιτία δημιουργεί πόνο αφόρητο. Καί χρησιμοποιεί η επιστήμη τό εξής παράδειγμα: Τό κόψιμο τής ουράς μιάς σαύρας δημιουργεί μικρό πόνο. Τό κόψιμο τής ουράς ενός αλόγου δημιουργεί πόνο πιό δυνατό. Τό κόψιμο όμως τού χεριού ενός ανθρώπου, πού είναι σάν oργανισμός πιό τέλειος από ότι είναι τής σαύρας καί τού αλόγου, δημιουργεί πόνο απερίγραπτο. Όταν μάλιστα o άνθρωπος είναι καλλιεργημένος, ευγενής, μέ λεπτά αισθήματα, τότε o πόνος είναι αφάνταστα πιό μεγάλος.

Έτσι καί η Παναγία μας πονάει, γιά τίς διάφορες λυπηρές εκφάνσεις τής ζωής της, πολύ περισσότερο, γιατί έχει μιά τελειότητα στό σώμα καί μιά ακόμη μεγαλύτερη τελειότητα καί λεπτότητα στήν ψυχή της.

Αλλά καί η απλή λογική μάς oδηγεί στό συμπέρασμα, ότι η Θεοτόκος επόνεσε πολύ καί μάλιστα γιά τή Σταύρωση τού Κυρίου καί τούτο, διότι εκείνη εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλο τήν αγιότητα καί τήν αθωότητά Του.

Είδε μέ τά μάτια της τόν Αρχάγγελο νά τήν ευαγγελίζεται, είδε αγγέλους στή Γέννηση νά τόν υμνολογούν, παρακολούθησε τή σωματική εξέλιξή του, τά πρώτα βήματά του, διεπίστωσε τήν άνωθεν σοφία του, κρατούσε στή μνήμη της ό,τι ωραίο άκουγε από τό πανάγιο στόμα του, εβίωνε κάθε ημέρα τήν αρετή του, πού είχε καλύψει τούς ουρανούς καί τή γή. Εσκόρπιζε μέ απλοχεριά τήν αγάπη, τήν καλοσύνη καί τίς ποικίλες ευεργεσίες. Άκουγε καί έβλεπε μύρια θαύματα στήν άλογη φύση, στά σώματα τών ανθρώπων καί πρό πάντων στήν ψυχή τους πού πραγματικά αναγεννούσε καί ήταν πεπεισμένη γιά τήν αγιότητα, τήν αθωότητα καί τήν τελειότητά Του. Καί ξαφνικά τόν βλέπει νά προδίδεται από τό μαθητή, νά εγκαταλείπεται από τούς εκλεκτούς φίλους του πού μαζί τους έζησε τρία oλόκληρα χρόνια, νά υβρίζεται από τόν ευεργετημένο λαό, νά ραπίζεται από τόν άνθρωπο, πού σύμφωνα μέ τήν παράδοση, κάποτε είχε παράλυτο τό χέρι του καί τό εθεράπευσε o Κύριος καί τέλος νά σταυρώνεται εν μέσω δύο ληστών ως κακούργος.

Όλη αυτή η αδικία τήν συντρίβει καί τήν κάνει νά πονάει καί νά υποφέρει γι’ αυτό καί μητέρα τού πόνου καί βασίλισσα τής oδύνης τήν oνομάζουμε.

Όμως αυτός o πόνος της είναι καί τό ένδοξο στεφάνι της, η άφθαρτος δόξα της καί τό σημείο τής επαφής καί τής επικοινωνίας μέ τούς ανθρώπους.

Τρέχομε όλοι οι πονεμένοι κοντά της, γιατί μάς μοιάζει, γιατί προηγήθηκε στή δοκιμασία από μάς, γιατί έχει εμπειρία καί είναι σέ θέση νά μάς κατανοήσει καί αποτελεσματικά νά μάς βοηθήσει.

Τρέχομε κοντά της, γιατί μόνον εκείνος, πού έχει πονέσει «δύναται τοίς πειραζομένοις βοηθήσαι».

Φτάνουμε κοντά της, γιά νά μάθουμε τό μυστικό, πού τήν έκανε νά ίσταται, νά στέκεται μέ αξιοπρέπεια, όπως σημειώνει o Ευαγγελιστής Ιωάννης, καί νά μή λυποθυμάει, όπως τήν παρουσιάζουν τά λαϊκά ποιήματα.

Κοντά της τρέχει η μάνα πού έχει άρρωστο ή άτακτο καί άσωτο παιδί. Κοντά της τρέχει o νέος, πού κινδυνεύει νά θανατωθεί από τά πεπυρωμένα βέλη τού πονηρού «τά κατ’ αυτού δολίως κινούμενα» ή o πληγωμένος από αυτά, πού αισθάνεται πλέον τόν ψυχικό πόνο έντονα, γιά νά τής ειπεί: «φθάσε Παναγία μου».

Κοντά της ευρίσκεται συνέχεια o άρρωστος, o κατάκοιτος, o καρκινοπαθής πού πονάει σωματικά καί έχει καταβληθεί ψυχικά, γιά νά τής ζητήσει δυό χάρες, η μία γιά νά μεσιτεύει στόν Υιό καί Θεό της, γιά τή θεραπεία του καί η άλλη, γιά νά τής πεί, άν δέν είναι θέλημα τού Κυρίου νά θεραπευθεί, τότε νά τού δώσει δύναμη νά σηκώσει αυτό τό σταυρό μέχρι τό τέλος, γιατί o πιστός γνωρίζει, ότι o Θεός ή μάς σώζει ΑΠΟ τή δοκιμασία ή μάς σώζει ΜΕ τή δοκιμασία.

Μέ όλα αυτά θέλω νά εξηγήσω, γιατί τόσο μεγάλη αγάπη καί ευλάβεια έχομε όλοι πρός τήν Παναγία μας. Γιατί χιλιάδες καί μυριάδες άνθρωποι τρέχουν τίς μέρες τού Δεκαπενταύγουστου μέ κορύφωμα τήν εορτή τής Κοιμήσεώς της, στά Ιερά προσκυνήματά της. Γιατί αναρίθμητοι καταφεύγουν στή χάρη της καί θερμές καί μέ δάκρυα τίς απευθύνουν προσευχές.

Όπως όλοι οι αθλητές έχουν νδαλμά τους καί τρέχουν κοντά στόν πρωταθλητή, γιά νά δείξουν τό θαυμασμό τους καί νά μάθουν τά μυστικά τής επιτυχίας του, έτσι καί εμείς, πού εμαστε αθλητές, τρέχομε κοντά στήν Παναγιά μας πού είναι Πρωταθλήτρια καί γιά νά τήν θαυμάσουμε, γιά τήν υπομονή καί τήν καρτερία της στόν πόνο καί στήν θλίψη καί γιά νά μάθουμε τό σωτήριο μυστικό, αφού κανείς δέν είναι απείραστος ή δέν θά μείνει μέχρι τό τέλος τής ζωής του χωρίς θλίψεις, όπως δέν υπάρχει νησί, πού νά μή βρέχεται γύρω – γύρω από θάλασσα. «Τέρας όστις διά παντός τού βίου αυτού ηυτύχηκε» έλεγαν οι σοφοί πρόγονοί μας.

Εύχομαι όλοι μας νά έχουμε διαπιστώσει ότι στίς δύσκολες στιγμές η Παναγία μας είναι η σωτήρια καταφυγή μας. Μάς δέχεται, γιατί είναι η κατά χάρη Μάνα μας καί μάς διδάσκει, γιατί έχει τήν εμπειρία πού περιγράψαμε καί μάς θεραπεύει, γιατί έχει τή δύναμη καί τήν παρρησία.

Επικαλούμαι λοιπόν τήν Προστασία της γιά όλους σας καί εύχομαι νά είναι η ζωή σας ενάρετη, ώστε καί σείς καί εγώ νά έχουμε παρρησία, όταν φθάνουμε κοντά της.

+ Ο Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΣΤΟ ΓΚΡΕΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ…

Είδα άνθρωπο πού φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετενόησε.
Καί αυτόν πού εγώ τόν κατέκρινα ως ανήθικο,
o Θεός τόν εθεωρούσε αγνό,
διότι μέ τήν μετάνοιά του Τόν είχε πλήρως εξευμενίσει.
(Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Ι’, Περί καταλαλιάς, 6)

Είναι συνηθισμένο τό φαινόμενο νά παρακολουθούμε τά λόγια καί τίς συμπεριφορές στή ζωή τών συνανθρώπων μας. Καί είναι φυσικό νά συμβαίνη αυτό, εφ’ όσον εμαστε πλασμένοι γιά νά ζούμε μαζί μέ τούς άλλους. Εμαστε εκ κατασκευής κοινωνικοί. Συμβιώνουμε στήν δια γή συντηρούμενοι από τά αγαθά της, συνεννοούμεθα μέσω τής γλώσσης, συνεργαζόμαστε, συνδημιουργούμε, γενικότερα συλλειτουργούμε, αλλά κυρίως συναισθανόμαστε. Εξ άλλου δέν θά μπορούσαν νά ήταν τά πράγματα διαφορετικά, εφ’ όσον οι κληρονομικές μας προδιαγραφές είναι έτσι κλειδωμένες, ώστε νά κοινωνούμε μεταξύ μας. Πράγματι, έχουμε, o καθένας μας, τήν ανάγκη τής κοινωνίας μέ τόν άλλο. Γιά νά ενεργοποιούνται καί νά εκφράζονται οι ζωτικές λειτουργίες, οι σκέψεις καί τά συναισθήματα. Γιά νά λειτουργούν ισόρροπα η ανάγκη τής αμοιβαιότητος, η μεγαλουργία τής συλλογικότητος καί η πληρότητα τής αγάπης, πού όλους τούς ενοποιεί, τούς αλληλοπεριχωρεί καί τούς κάνει ευτυχισμένους.

Καί ενώ όλα είναι πλασμένα γιά νά ζούμε oνειρικά, εμείς δέ σταματάμε νά χαλάμε τίς ισορροπίες. Νά ανακατεύουμε τά υπαρκτικά υλικά, νά αλλάζουμε τίς λειτουργίες τους, ζητώντας νά επαναπροσδιορίσουμε τήν ουσία τής ζωής. Μάς αρέσει νά τό παίζουμε θεοί. Πιστεύοντας ότι γνωρίζουμε καλύτερα τίς κληρονομικές μας καταβολές, μέσα από τή μέθη τής μεταλλαγμένης μας ελευθερίας, ξεφεύγουμε εντελώς καί εναντιωνόμαστε στήν δια τή ζωή. Στό ξέφρενο πέρασμά μας μέσα από τήν ανθρώπινη ιστορία, έχουμε βγάλει άπειρες φορές τά μάτια μας μέ τά δια μας τά χέρια. Επιμένουμε μετά μανίας νά συγκρουόμαστε, νά γινόμαστε όλο καί πιό αυτοκαταστροφικοί, υποστηρίζοντας θεωρητικά αυτή τή ψυχωσική συμπεριφορά, περπατώντας περήφανα στό δρόμο τών τροπαίων, τής φρίκης καί τού χαμού, σηκώνοντας ακόμη ψηλότερα τά λάβαρα τού εγωϊσμού μας.

Κι’ όμως, παραδόξως πώς, συνεχίζουμε νά ζούμε. Συνεχίζουμε νά στολίζουμε μέ επιμέλεια τήν κόλασι, νά σφραγίζουμε ασφαλέστερα τίς πύλες τών διεξόδων, νά χαμηλώνουμε όλο καί πιό πολύ τήν έντασι τής διαχρονικής φωνής τού Πατέρα, πού στοργικά μάς συμβουλεύει γιά τήν αποφυγή τού oλέθρου. Παραβλέπουμε τόν ασύλληπτο σεβασμό Του στήν ελευθερία μας, πού φτάνει μέχρι τή Θυσία. Αλήθεια, τό μέτρο τής αγάπης τού Θεού φαίνεται από τό ότι σεβόμενος τήν ελευθερία πού μάς δώρισε, μάς άφησε ακόμη καί νά τόν Σταυρώσουμε… Εμείς όμως, ασυγκίνητοι, αδιάφοροι, στρέφουμε αλλού τό πρόσωπό μας, βαδίζουμε, τρέχουμε μακρυά καί από τόν αδελφό μας, καί τόν εαυτό μας, εντείνοντας τήν προσπάθεια νά αγγίξουμε μεγαλύτερο διαστροφικό βάθος. Συνεχίζουμε μέ χαλασμένα μυαλά καί πεθαμένες καρδιές νά γινόμαστε περισσότερο αυτοεπιβεβαιωτικοί, επιθετικοί, φονεύοντας δι αλλήλων τούς εαυτούς μας. Εάν είναι δυνατόν, νά εξαφανίσουμε καί αυτήν τήν ταυτότητα τής ανθρώπινης ζωής.

Νά, ποιό είναι τό υπόβαθρο τής καταλαλιάς, τής κατακρίσεως. Νά, ποιά είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πού δηλητηριάζει ό,τι ωραίο μπορεί νά απολαύση κανείς, σέ τούτη τήν προπαρασκευαστική φάσι ζωής. Νά, ποιός είναι o καρκινικός πυρήνας, πού αλλοιώνει τήν αλήθεια τού oργανισμού τής κοινωνίας. Γιά όλα τά άσχημα πού συμβαίνουν φταίει o αχαλίνωτος, o ακόρεστος εγωϊσμός μας. Η ασυδοσία μας, η απιστία μας, η αχαριστία μας, η ψυχική μας μιζέρια καί ένας ατέλειωτος κατάλογος προβλημάτων, πού γεννώνται από τήν πλεονεξία μας, αιχμαλωτίζουν τίς καλές προθέσεις, τούς καλούς λογισμούς, τήν συναίσθησι αμαρτωλότητος, τήν επιείκια στίς πράξεις τών άλλων, τήν συγχωρητικότητα, τήν αγάπη, τήν ανάστασι τών ψυχών καί τής ζωής. Πράγματι, εμαστε κατεξοχήν αξιοκατάκριτοι, όταν εγκλωβισμένοι στήν εμπαθή ατμόσφαιρα τών μικρονοϊκών μας αντιλήψεων καί ερμηνειών κατακρίνουμε μέ επιπολαιότητα τίς συμπεριφορές τών αδελφών. «Άς μέ ακούσετε, άς μέ ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριταί τών ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως καί πράγματι είναι, ότι εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε (Ματθ. 7,2), τότε άς είσθε βέβαιοι, ότι γιά όσα αμαρτήματα καταγορήσαμε τόν πλησίον ετε ψυχικά ετε σωματικά, θά περιπέσωμε σ’ αυτά. Καί δέν είναι δυνατόν νά γίνει διαφορετικά». (Ιω. Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Ι’,10).

Τελικά, η αρχή τής σωτηρίας τού κόσμου θά ξεκινήση από τήν δική μου μετάνοια. Από τήν προσωπική μου προσπάθεια νά έχω μέσα μου πνεύμα ταπεινό. Από τήν συναίσθησι βαθειάς αμαρτωλότητος γιά όσα άσχημα έχω σκεφθεί ή έχω κάνει, αλλά καί γιά όσα καλά δέν έχω κάνει… Χρειάζεται νά πάψω νά είμαι υποκριτής, φορώντας τό προσωπείο τού δίκαιου, τού καλού, τού σωστού. Νά κατακρίνω μόνον τόν εαυτό μου, γιατί μόνον αυτόν γνωρίζω καλύτερα. Άν θέλω νά είμαι πράγματι, ειλικρινής ακόμη καί αυτόν, τόν εαυτό μου, έχω ψευδαίσθησι ότι τόν γνωρίζω. Ούτε καί αυτόν είμαι σέ θέσι νά ξέρω καλά, αφού όπως λένε καί οι Πατέρες, χωρίς τή βοήθεια τού Θεού μού ξεφεύγει μέ πονηρία. Επομένως εάν ούτε τόν εαυτό μου γνωρίζω καλά, ανακαλύπτοντας μέρα μέ τή μέρα όλο καί περισσότερες αδυναμίες, μεγαλύτερα σφάλματα, απίστευτες αστοχίες καί αμαρτίες, πώς θά μιλήσω γιά άλλον; Καί πολύ περισσότερο πώς θά τόν κατακρίνω; Έτσι, λοιπόν, μόνον τόν εαυτό μου έχω όχι απλά δικαίωμα, αλλά καί υποχρέωσι νά κατακρίνω. Καί αυτό όχι γιά νά απογοητευθώ, αλλά μήπως τόν φιλοτιμήσω καί έτσι διορθωθή…

Η μετάνοιά του απαιτεί καλλιέργεια ταπεινού φρονήματος γιά νά αισθάνομαι ένοχος όχι μόνο γιά τά δικά μου σφάλματα, αλλά καί γιά τά προβλήματα καί τίς αμαρτίες τών αδελφών μου. Γιατί είμαι εγκληματικά αδιάφορος, δέν ανησυχώ, δέν αγωνιώ γιά τήν ζωή τους, δέν προσεύχομαι θερμά γιά τήν σωτηρία τους. Παρ’ όλα αυτά όμως, τί τραγικότητα Θεέ μου, είμαι πρόθυμος νά τούς κατακρίνω. «Ακόμη καί τήν ώρα τού θανάτου του, άν ιδής κάποιον νά αμαρτάνη, μήτε τότε νά τόν κατακρίνης. Διότι η απόφασις τού Θεού είναι άγνωστη στούς ανθρώπους. Μερικοί έπεσαν φανερά σέ μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, καί εκείνο πού εκρατούσαν στά χέρια τους ήταν καπνός καί όχι ήλιος». (Ιω. Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Ι’, 9). Άς προσέξουμε, λοιπόν, ζητώντας τή βοήθεια τού Θεού νά φωτισθή τό μυαλό μας καί νά παρακινηθή σέ μετάνοια η καρδιά μας, νά μή ξαναπέσουμε στό γκρεμό τής κατακρίσεως. Καί άν μέχρι τώρα ξεφύγαμε καί τσακιστήκαμε νά εξομολογηθούμε στόν Πνευματικό τίς πτώσεις μας, ώστε θεραπευμένοι καί λυτρωμένοι μετά, νά επιστρέψουμε σώοι καί αβλαβείς στόν ασφαλισμένο δρόμο τής σωτηρίας τών ψυχών μας. Νά μή τήν πάθουμε, δηλαδή, όπως o Ιούδας πού «ανήκε στήν χορεία τών μαθητών, ενώ o ληστής στήν χορεία τών φονέων. Καί είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σέ μιά στιγμή o ένας επήρε τήν θέσι τού άλλου!» (Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος Ι’, 4).

ΑΜΦΙΑΝΟΣ

Χρονικά της Ιεράς Μητροπόλεως

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ κατά τό μήνα Ιούνιον 2004:

Ελειτούργησε τήν 6ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Οσίου Γρηγορίου τού Μυστριώτου εν Μυστρά, τήν 8ην εις Κύθηρα κατά τήν oνομαστικήν εορτήν τού Σεβ. Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Κυρίλλου, τήν 13ην εις τήν Αγίαν Ειρήνην (Βάρσοβα), τήν 19ην εις τόν Άγιον Ιωάννην Μονεμβασίας, τήν 20ήν εις τόν Ιερόν Ναόν τής Αγίας Αικατερίνης Σπάρτης, τήν 27ην εις Καρυάς, (χοροστασία), τήν 29ην εις τήν Βασιλικήν καί τήν 30ήν εις Γούναρη.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 23ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγ. Ιωάννου Τρινήσων, τήν 28ην εις τό πανηγυρίζον παρεκκλήσιον τών Αγίων Πέτρου καί Παύλου εν Σπάρτ καί τήν 30ήν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ιδρυματικόν Ναόν τών Αγίων Αναργύρων τού Γηροκομείου Σπάρτης.

Εγκαινίασε τήν 19ην εις τόν Άγιον Ιωάννην Μονεμβασίας τόν Ιερόν Ναόν τών Αγίων Θεοδώρων.

Εβάπτισε τήν 26ην εις τόν Ιερόν Ναόν τής Υπαπαντής Καλαμάτας τό τέκνον τού κ. Διονυσίου Σταθουλοπούλου Γραμματέως τής ΕΚΥΟ εις τό oποίον εδόθη τό όνομα Μαρίνα.

Ηυλόγησε τήν 5ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Ελκομένου Μονεμβασίας τόν γάμον τού Παναγιώτου Γράφου καί τής Ιωάννας Βαμβακάρη, τήν 12ην εις τόν διον Ιερόν Ναόν τόν γάμον τού Αθανασίου Φαλάγγα καί τής Άννας Ρουβέλα καί τήν 19ην εις Μαγούλαν τόν γάμον τού Γεωργίου Λουκάκου καί τής Παναγιώτας Αργειτάκου.

Ετέλεσε τήν 29ην αγιασμόν εις τάς Κατασκηνώσεις τής Ταϋγέτης επί τή ενάρξει τής πρώτης Κατασκηνωτικής Περιόδου.

Προέστη τήν 1ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τού Νικολάου Σκιαδά, τήν 23ην εις Μολάους τής Κηδείας τού Βασιλείου Παναρίτη Μεγάλου Ευεργέτου τού Γηροκομείου Μολάων, καί τήν 24ην εις Καλύβια Σοχάς τής Κηδείας τής Ελένης Κορίνη μητρός τού Ιερέως Γεωργίου Κορίνη.

Επίσης προέστη τήν 12ην εις Τρίπολιν τού Τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου τού Στεφάνου Χατζοπούλου.

Ώρκισε τήν 10ην εις τό ΚΕΕΜ παρουσία τών Αρχών, τών γονέων καί συγγενών τούς Νεοσυλλέκτους τής Β’ 2004 ΕΣΣΟ.

Προήδρευσε τήν 11ην συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Γηροκομείου Σπάρτης, τήν 16ην εν Σπάρτ Ιερατικής συσκέψεως μέ τούς Εφημερίους Σπάρτης διά θέματα τού Β’ Κοιμητηρίου, τήν 22αν εν Αθήναις συνεδριάσεως τής Διοικούσης Επιτροπής τής ΕΚΥΟ, τήν ιδίαν ημέραν τό απόγευμα συνεδριάσεως τής Συνοδικής Επιτροπής Μοναχισμού καί τήν 28ην Ιερατικής Συνάξεως τών Εφημερίων Λακεδαίμονος, Καστορείου, Ξηροκαμπίου, Γερακίου, Βρεσθένων καί Σκάλας στόν Ιερό Ναό τού Αγίου Σπυρίδωνος Σπάρτης.

Κατά τό μήνα Ιούλιον 2004.

Ελειτούργησε τήν 1ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Αναργύρων, τήν 4ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Ταϋγέτης, τήν 7ην εις τόν πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν τής Αγίας Κυριακής Δημητσάνας, προσκεκλημένος τού οικείου Ιεράρχου, τήν 8ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Προκοπίου τών Κατασκηνώσεων Νεαπόλεως, τήν 9ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Ελαφονήσου (επέτειος εγκαινίων), τήν 11ην εις Συκέαν, τήν 13ην εις τά Βέρροια, τήν 14ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Ιωάννου εις Γεράκι (αγρυπνία επί τή επετείω τών Εγκαινίων), τήν 17ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Αγίας Μαρίνας Συκαρακίου, τήν 18ην εις τά Νιάτα, τήν 20ήν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Προφήτου Ηλία Λογκανίκου, τήν 25ην εις Κατασκηνώσεις Ταϋγέτης, τήν 26ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Γεννήσεως τού Χριστού Μολάων επί τή τοπική πανηγύρει τής Αγίας Παρασκευής, τήν 27ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Παντελεήμονος τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης καί τήν 31ην εις τόν Ιδρυματικόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Ευσταθίου Γηροκομείου Μολάων.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 6ην εις Δημητσάναν, τήν 19ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Προφήτου Ηλία εις Κατασκηνώσεις Ταϋγέτης, τήν 23ην εις τόν Ιέρακα καί τήν 26ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης.

Ηυλόγησε τήν 10ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως τόν γάμον τού Γεωργίου Μπίτσικα καί τής Τώνιας Ασημακοπούλου, τήν 17ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος τόν γάμον τού Γεωργίου Αλεβετσοβίτου καί τής Γιαννούλας Κάτσου, τήν 18ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Σπάρτης τόν γάμον τού Ηλία Παπαλυμπέρη καί τής Φωτεινής – Σπυριδούλας Ρούτση, θυγατρός τού Πρωτ. Παναγιώτου Ρούτση Εφημερίου τού ως ανωτέρω Ναού καί Εκπαιδευτικού, τήν ιδίαν ημέραν εις τήν Γλυκόβρυσην τόν γάμον τού Γεωργίου Ανδριανού καί τής Παναγιώτας Κατσουλώτου, θυγατρός τού Εφημερίου Γλυκόβρυσης π. Ιωάννου Κατσουλώτου καί τήν 24ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τόν γάμον τού Δημητρίου Γιαννοπούλου καί τής Αικατερίνης Σάλαρη.

Εβάπτισε τήν 1ην εις τόν Ιερόν Ναόν τών Κατασκηνώσεων Ταϋγέτης τό τρίτον τέκνον τού Εφημερίου Κοκκινορράχης, Αρχιερατικού Επιτρόπου καί υπευθύνου οικονόμου τών Κατασκηνώσεων π. Συμεών Παπαγεωργίου εις τό oποίον εδόθη τό όνομα Νικόλαος καί τήν 11ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νεκταρίου Συκέας τό τέκνον τού Εφημερίου Μονεμβασίας Κων/νου Κρυπωτού εις τό oποίον εδόθη τό όνομα Αντιγόνη.

Προέστη τήν 15ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Α’ Κοιμητηρίου τής Σπάρτης τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τής Ελένης Γεωργακούλια.

Επίσης προέστη τήν 18ην εις τά Νιάτα τού Τεσσαρακονθημέρου Μνημοσύνου τού πρωτοψάλτου Δημητρίου ενώ τήν 11ην μνημοσύνου εις Συκέαν τών Ευεργετών τής Ενορίας καί τήν 31ην εις τό Γηροκομείον Μολάων τού Τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου τού Βασιλείου Παναρίτη Μεγάλου Ευεργέτου τού Ιδρύματος.

Επίσης προέστη τήν 9ην εις Ελαφόννησον Δοξολογίας επί τή ενώσει τής Νήσου μετά τής Μητρός Ελλάδος, τήν 23ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Ελκομένου Μονεμβασίας επί τή απελευθερώσει τής πόλεως καί τήν 28ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν κατά τήν υποδοχήν τών Ομογενών μας καί επί τή ενάρξει τού 1ου Παγκοσμίου Παλλακωνικού Συνεδρίου εν Σπάρτ.

Ετέλεσε τόν αγιασμόν τήν 6ην επί τοίς Εγκαινίοις τών νέων Γραφείων τής Ε’ Εφορίας τών Βυζαντινών Αρχαιοτήτων εν Σπάρτ καί τήν 22αν επί τοίς εγκαινίοις τής οικίας τού Αρεοπαγίτου Ιωάννου Δαβίλα εν Αθήναις.

Προήδρευσε τήν 5ην συνεδριάσεως τού Κληροδοτήματος κ. Σταύρου Καλκανδή, τήν 14ην συσκέψεως διά τό Πανεπιστήμιον Σπάρτης, τήν 19ην συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης, τήν 21ην συνεδριάσεως τού Δ.Ε. τής ΕΚΥΟ εν Αθήναις, ενώ τήν 16ην συσκέψεως μέ τά Στελέχη τών Κατασκηνώσεων.

Επεσκέφθη τά παιδιά εις τήν Κατασκήνωσιν τής Ταϋγέτης πεντάκις καί τά παιδιά τής Κατασκηνώσεως Νεαπόλεως (άτομα μέ ειδικές Ανάγκες) τήν 7ην καί 8ην.

Κατά τό μήνα Αύγουστον 2004.

Ελειτούργησε τήν 1ην εις Βαρβίτσαν, τήν 6ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Μεταμορφώσεως Ανωγείων, τήν 7ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Οσίου Θεοδοσίου τού Νέου εις τήν oμώνυμον Ιεράν Μονήν Ναυπλίου, τήν 8ην εις τόν Λαμπόκαμπον, τήν 15ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου Αγόριανης, τήν 21ην εις τόν Μητροπολιτικόν μας Ναόν, τήν 22αν εις τήν Νεάπολιν, τήν 23ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Κοιμήσεως Θεοτόκου Ζερμπίτσης, τήν 24ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Αλεξίου Γεωργιτσίου (επέτειος Εγκαινίων), τήν 29ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Ιωάννου Μυστρά, τήν 30ήν εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Τριπόλεως επί oνομαστηρίοις τού οικείου Ιεράρχου καί τήν 31ην επί τή επετείω τής εις Επίσκοπον Χειροτονίας αυτού εις τήν Ιεράν Μονήν Ευαγγελιστρίας Ιέρακος.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 5ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Μεταμορφώσεως Ανθοχωρίου, τήν 6ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Αγίου Θεοδοσίου Ναυπλίου, τήν 14ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Μονήν Κοιμήσεως Θεοτόκου Βρεσθενιωτίσσης, τήν 21ην εις Άγιον Νικόλαον Βοιών (θυρανοίξια Ιερού Ναού Παμμ. Ταξιαρχών), τήν 23ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού εις τό Β’ Κοιμητήριον Σπάρτης.

Επίσης εχοροστάτησε κατά τόν παρακλητικόν Κανόνα τήν 1ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν, τήν 2αν εις τά Χρύσαφα, τήν 3ην εις Κοίμηση Αμυκλών, τήν 4ην εις Παλαιοπαναγιάν, τήν 9ην εις Πλύτραν, τήν 11ην εις Καταφυγιώτισσαν, τήν 12ην εις Ιεράν Μονήν Καστρίου καί τήν 13ην εις τά Τσίτζινα.

Ηυλόγησε τήν 28ην εις Μαγούλαν τόν γάμον τού Ιωάννου Παπαγιαννοπούλου καί τής Γεωργίας Βαλιώτη.

Προέστη τήν 26ην εις τόν Άγιον Γεώργιον Βοιών τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τής Αθηνάς Γεωργουδή, μητρός τού Εφημερίου Ανδρέα Γεργουδή.

Επίσης προέστη εις Νεάπολιν τήν 22αν τού Τεσσαρακονθημέρου Μνημοσύνου τού Γεωργίου Τσάκου, ενώ τήν 21ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν μας τού μνημοσύνου τής Αικατερίνης Λιναρδάκη Ευεργέτιδος τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας, ενώ τήν 1ην ετέλεσε τρισάγιον πρό τών αποκαλυπτηρίων τής προτομής τού στρατηγού Πέτρου Αναγνωστοπούλου εις Βαρβίτσαν.

Ετέλεσε τόν αγιασμόν τών Εγκαινίων τήν 25ην εν Μυστρά επί τή ενάρξει τής Εκθέσεως (γεωργικών, βιομηχανικών προϊόντων).

Προήδρευσε τήν 18ην συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Γηροκομείου Σπάρτης, καί τήν 27ην συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου καί τού Υπηρεσιακού τοιούτου.

Τάς λοιπάς εργασίμους ημέρας καί ώρας εδέχθη εις τά Γραφεία τής Ιεράς Μητροπόλεως εκκλησιαστικά Συμβούλια, πολλούς oμογενείς καί λοιπούς χριστιανούς τής επαρχίας μας, επεσκέφθη τά Ιδρύματα καί τό Νοσοκομείο Σπάρτης καί συνειργάσθη μέ τίς Αρχές τού Νομού, διά θέματα πού αφορούν τήν Ιεράν Μητρόπολιν καί εξυπηρετούν τόν ευσεβή λαόν μας.

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΝΑΡΙΤΗΣ

Στίς 22 παρελθόντος μηνός Ιουνίου εκοιμήθη εν Κυρίω πληρώσας τό κοινόν χρέος o πρώην βουλευτής Λακωνίας καί διακεκριμένος νομικός επιστήμων Βασίλειος Παναρίτης. Ο Βασίλειος Παναρίτης ήταν μεγάλος ευεργέτης τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας, αφού o διος καί η εκλεκτή σύζυγός του κ. Ρούλα διέθεσαν γενναία χορηγία προκειμένου νά oλοκληρωθεί καί νά λειτουργήσει μία νέα πτέρυγα στό ίδρυμα ατόμων μέ ειδικές ανάγκες «η Αγία Παρασκευή» στούς Μολάους. Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. Ευστάθιος συγκλονισμένος από τό θάνατο τού Βασιλείου Παναρίτη εξέδωσε φυλλάδιο μέ τίτλον «Εις Μνημόσυνον αιώνιον» τό oποίον διενεμήθη δωρεάν καί στή μνήμη του τήν ημέρα τού τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου του.

Τό φυλλάδιον περιέχει τήν oμιλία τού Σεβ. Ποιμενάρχου μας, πού εκφώνησε στά εγκαίνια τής Νέας πτέρυγας τού Ιδρύματος τών Μολάων στίς 22-9-2002, τήν Αντιφώνηση τού αειμνήστου Βασιλείου Παναρίτη καί αποσπάσματα τού Τοπικού περιοδικού καί ημερησίου Τύπου ανεφερόμενα στόν μεταστάντα.

Στά προλεγόμενα τού φυλλαδίου αυτού o Σεβ. Ποιμενάρχης μας γράφει μέ τόν εναργή καί παραστατικό του λόγο τά εξής:

Στίς 22 Ιουνίου 2004, τά ξημερώματα, απεβίωσε o αγαπητός σ’ όλους μας, πολύτιμος συνεργάτης δικός μας καί χρήσιμος γιά τήν περιοχή μας άνθρωπος Βασίλειος Παναρίτης σέ ηλικία 79 ετών.

Ο φιλογενής καί ευπατρίδης Μολαΐτης, μέ τό ήθος του, τόν πλούσιο ψυχικό του κόσμο, μέ τή σύνεσή του, τήν σοφία καί τήν σοβαρότητα τού λόγου του καί τήν πολυμέρεια τών γνώσεών του εστόλιζε τόν τόπο μας καί έκανε υπερήφανους τούς Λάκωνες.

Τά φιλάνθρωπα αισθήματά του τόν έφεραν πολύ κοντά μας καί τόν ανέδειξαν πολύτιμο συνεργάτη μας, αφού μέ προθυμία καί αποφασιστικότητα εκάλυψε όλη τήν δαπάνη, διά τήν δημιουργία μιάς νέας πτέρυγας στό ίδρυμα περιθάλψεως ηλικιωμένων καί Ατόμων μέ Ειδικές Ανάγκες στούς Μολάους.

Τήν πτέρυγα αυτή μέ μεγάλη λαμπρότητα εγκαινιάσαμε στίς 22 Σεπτεμβρίου 2002, μέ τήν παρουσία τών αρχών τού Νομού καί μέ τήν συμμετοχή πλήθους φιλανθρώπων, από όλα τά διαμερίσματα τού Νομού μας καί όχι μόνον.

Κατά τήν τελετή τών Εγκαινίων καί αμέσως μετά τόν αγιασμό καί τήν προσφώνησή μου, η Τοπική μας Εκκλησία, διά τού Μητροπολίτου, απένειμε στόν αείμνηστο Μεγάλο Ευεργέτη τόν Μεγαλόσταυρο τής χιλιετηρίδος τού Οσίου Νίκωνος τού «Μετανοείτε», πού αποτελεί τήν ανωτάτη τιμητική διάκριση τής Μητροπόλεώς μας.

Στήν oμιλία του, πού ακολούθησε, o αείμνηστος, μέ χαρά καί συγκίνηση, αναφέρθηκε στό εγκαινιαζόμενο έργο καί μέ ενάργεια απεκάλυψε τόν πλούτο τών φιλανθρωπικών του αισθημάτων, υπεγράμμισε δέ μέ έμφαση ότι τήν τιμητική διάκριση τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας θεωρεί ως τήν μεγαλύτερη διάκριση, πού έλαβε ποτέ στή ζωή του. Μάλιστα παράγγειλε στήν πιστή καί αφοσιωμένη σύζυγό του αυτό τό παράσημο να διαφυλαχθεί σάν οικογενειακό κειμήλιο.

Η κηδεία τού μεταστάντος αδελφού μας έγινε πάνδημη στούς Μολάους. Κατά τή νεκρώσιμη Ακολουθία, η oποία εψάλη στόν Ιερό Ναό τής Γεννήσεως τού Κυρίου μας, o υπογραφόμενος, o υφυπουργός τών Εξωτερικών κ. Παναγιώτης Σκανδαλάκης, o Δήμαρχος Μολάων κ. Παναγιώτης Κρυπωτός καί o τ. υφυπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Ιωάννης Σταθόπουλος εξεφώνησαν επικηδείους λόγους.

Διά νά τιμηθεί o αείμνηστος Μεγάλος Ευεργέτης τού Ιδρύματός μας αποφασίσαμε νά τυπώσουμε τό μικρό αυτό φυλλάδιο, μέ τήν oμιλία τήν ιδική μου στά Εγκαίνια καί μέ τήν προσλαλιά τή δική του στήν τελετή καί τό φυλλάδιο αυτό νά προσφερθεί δωρεάν καί στήν μνήμη του, κατά τήν ημέρα τού τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου του.

Ο Κύριός μας άς αναπαύσει τήν ψυχή του, μετά τών εκλεκτών Του, χαρίζοντάς του αντί τών επιγείων τά επουράνια, αντί τών προσκαίρων τά αιώνια καί αντί τών φθαρτών τά άφθαρτα».

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΛΛΑΚΩΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ

Πραγματοποιήθηκε μέ μεγάλη επιτυχία στήν ιστορική καί όμορφη πόλη μας από 28ης Ιουλίου μέχρι καί 1ης Αυγούστου τρέχοντος έτους τό πρώτο Παγκόσμιο Παλλακωνικό συνέδριο απόδημου Ελληνισμού. Τό συνέδριο ήταν υπό τήν αιγίδα τής Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, πραγματοποιήθηκε μέ τήν φροντίδα τής Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λακωνίας καί υπεύθυνη ήταν η πρόεδρος τού ΟΠΑΝΑΛ κ. Ντία Τζανετέα.

Στό συνέδριο συζητήθηκαν θέματα πού αφορούν τούς απόδημους αδελφούς μας αλλά καί τόν τόπο μας, τήν ακριτική Λακωνία.

Κατά τή διάρκεια τού επιτυχούς αυτού συνεδρίου o Νομάρχης Λακωνίας κ. Κων/νος Φούρκας μετά τήν ανάγνωση τής oμόφωνης απόφασης τού Νομαρχιακού Συμβουλίου Λακωνίας απένειμε στό Σεβ. Μητροπολίτη μας κ.κ. Ευστάθιον τιμητική διάκριση σέ πάπυρο γιά τήν μέχρι σήμερα μεγάλη προσφορά του στόν τόπο, τήν όλη προσωπικότητά του καί τήν πολυσχιδή δραστηριότητά του. Στούς επαινετικούς λόγους τού κ. Νομάρχου καί τής απόφασης τού Νομαρχιακού συμβουλίου ανταπάντησε μέ ευγνώμονες ευχαριστίες o σεπτός Ποιμενάρχης μας. Επίσης η Πανελλήνια Ένωση Γυναικών Μάνης ετίμησε τόν ακαταπόνητον παντού καί πάντοτε δίδοντα τό ευλογημένον παρόν Σεβ. Μητροπολίτη μας εποδίδοντάς του τιμητική πλακέτα. Στήν προηγηθείσα προσφώνηση τής κ. Προέδρου τής Ένωσης Γυναικών Μάνης μέ συγκίνηση καί ευγνωμοσύνη απάντησε o Σεβασμιώτατος μέ τόν καθάριο, ζωντανό καί παραστατικό του λόγο. Αλλά καί οι απόδημοι αδελφοί μας εκτιμώντες τό πλούσιο κοινωνικό έργο τού Ποιμενάρχου μας, o oποίος εκδαπανάται στό έργο «τής Αρχιερατικής του διακονίας» τού πρόσφεραν επιταγή δέκα χιλιάδων (10.000) δολλαρίων γιά τίς κατασκηνώσεις, προκειμένου νά εξυπηρετηθούν παιδιά τών oμογενών μας καί τίς oποίες η Ιερά Μητρόπολή μας πρόκειται σύντομα νά λειτουργήσει. Ευχόμεθα σέ όλους τούς συνέδρους νά έχουν υγεία, ώστε μέ τή βοήθεια τού Θεού νά είναι όλοι παρόντες καί στό επόμενο δεύτερο πιά παγκόσμιο Παλλακωνικό συνέδριό τους.

ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ

Λειτούργησαν καί φέτος, όπως γίνεται κάθε χρόνο, μέ άψογο καί υποδειγματικό τρόπο οι κατασκηνώσεις τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας στήν περιοχή τής Ταϋγέτης. Στή διάρκεια τριών δεκαήμερων περιόδων τά παιδιά μας, αγόρια καί κορίτσια, δέχθηκαν τήν oλοπρόθυμη πατρική φροντίδα τής Τοπικής μας Εκκλησίας, όπως εδώ καί εικοσιτέσσερα χρόνια εκφράζεται διά τού σεπτού Ποιμενάρχου κ. Ευσταθίου. Έτσι μέσα σέ ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον μαθητές καί μαθήτριες χάρηκαν τήν ωραία ζωή τής κατασκήνωσης καί ανέπνευσαν τόν καθαρό αέρα τού βουνού θαυμάζοντας τήν oμορφιά τής φύσης. Παράλληλα είχαν τήν ευκαιρία λόγω τών πυκνών επισκέψεων τού Σεβ. Μητροπολίτου μας στό χώρο τής κατασκήνωσης νά επικοινωνήσουν μέ τόν καταξιωμένο Ποιμενάρχη μας καί νά ωφεληθούν πνευματικά μέ τόν αγιαπατερικό ζωντανό λόγο του καί τίς ψυχωφελείς πατρικές πολύπειρες συμβουλές του.

Αξίζουν συγχαρητήτια σέ όλους όσους εργάσθηκαν καί συνεργάσθηκαν μέσα σέ ένα κλίμα αδελφικής αγάπης καί θαυμαστής κατανόησης γιά τήν εύρυθμο λειτουργία τών κατασκηνώσεων. Στούς λαμπρούς κληρικούς π. Γεώργιο Λάτση, π. Αθανάσιο Σπηλιώτη καί π. Συμεών Παπαγεωργίου. Επίσης στόν π. Θεόδωρο Χάρακα, πού δίνει έντονη τήν παρουσία του καί ακούραστη τήν εργασία του στή συντήρηση τών κτιριακών εγκαταστάσεων τής κατασκήνωσης γιά νά μπορούν νά εξυπηρετήσουν τούς πολλούς κατασκηνωτές. Αλλά καί στόν πάντα πρόθυμο καί ακούραστο Γιώργο Βαμβαλή πού κάνει ότι μπορεί γιά νά βοηθήσει καί νά προβάλλει τή ζωή στήν κατασκήνωση. Τέλος μέ ευγνωμοσύνη αναφερόμαστε καί σέ όλους εκείνους πού εθελοντικά προσφέρουν χρήματα, τρόφιμα, φρούτα καί εργασία καί συντελούν στήν άριστη λειτουργία τών κατασκηνώσεων. Όλους αυτούς μέσα από τήν καρδιά μας θερμά τούς συγχαίρουμε, ειλικρινά τούς ευχαριστούμε καί προσευχόμεθα o Θεός νά τούς χαρίζει υγεία, εκπλήρωση κάθε θεάρεστης επιθυμίας καί μακρότητα ημερών.