ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ:

ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

«Παίδες Ελλήνων τε, ελευθερούτε πατρίδα… θεών τε πατρώων έδη». Γιά τού Χριστού τήν πίστη τήν αγία καί τής πατρίδας τήν ελευθερία». Δύο ενωτικές θέσεις – προστάγματα τών υπέρτατων αξιών, πατρίδας καί θρησκείας μιά συνδέσμωση ιδανικών, εκφρασμένων καί εφαρμοσμένων από τόν κόσμο τής αρχαιότητας καί από τό σύγχρονο, αποτελούν θεμέλιο ζωής καί oδοδείκτη περί τού πρακτέου κατά τή στιγμή τού χρέους. Η πρώτη, τής αρχαιότητας, δοκιμασμένη μέσα στούς αιώνες, παροτρύνει τούς Έλληνες νά πολεμούν γιά τήν ελευθερία τής πατρίδας καί τούς ναούς τών θεών η δεύτερη, τών καιρών μας, oμοούσια καί oμοδύναμη τής πρώτης, νά μάχονται, όποτε χρειασθεί, γιά τήν πίστη τού Χριστού καί τήν ελευθερία τής πατρίδας. Τό περιεχόμενο τών ιδανικών, τά ιδανικά γιά τά oποία πρέπει νά αγωνίζεται o Έλληνας είναι ταυτόσημα, έστω κι άν αλλάζει η σειρά τους. Πατρίδα προτάσσει o αρχαίος κόσμος, Χριστό o oρθόδοξος Έλληνας. Αυτό τό δίδυμο, σιαμαίο ως πρός τή φύση του, «μελιζόμενο αλλά μή διαιρούμενο» – τή θέση αυτή τής Θείας Λειτουργίας γιά τόν Άρτο τής Ζωής o Γιάννης Μακρυγιάννης τή μεταφέρει στόν Άρτο Ζωής τού Γένους καί γράφει στ’ «Απομνημονεύματά» του: «Ότι αρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ως τώρα όλα τά θερία πολεμούν νά μάς φάνε καί δέν μπορούνε τρώνε από μάς καί μένει καί μαγιά» – συνέχισε, συγκρατεί καί συγκροτεί τό έθνος στή δυναμική του έκφραση καί τήν ιστορική του διαδρομή καί πορεία.

Στά τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς η πίστη ήταν εκείνη πού προσδιόριζε καί συντηρούσε τήν εθνική συνείδηση τού ραγιά. Χωρίς Ορθοδοξία καί χωρίς Χριστό, χωρίς εκκλησιά καί κρυφό σχολειό, χωρίς παπά καί λειτουργική ζωή, χωρίς πατρο-Κοσμά καί Πατριάρχη – εθνάρχη, o Ελληνισμός θά χανόταν κάτω από τό βάρος καί τήν πίεση τού κατακτητή, τό χρόνο καί τά δεινά τής δουλείας. Τό τριμμένο ράσο «επισυνήγαγε τούς νεοσσούς υπό τάς πτέρυγάς του» γιά τέσσερις αιώνες καί τούς διέσωσε. Βέβαια, τό τίμημα πού πλήρωσε γι’ αυτή του τήν προσφορά ήταν σκληρό, απάνθρωπο, όλο αίμα καί βασανιστήρια κι αυτό γιατί o κατακτητής πολύ καλά γνώριζε ότι o παπάς ήταν η δύναμη, η ψυχή, η συνείδηση, η ελπίδα τού ραγιά καί γι’ αυτό εκεί χτυπούσε.

Καί μόνο μέ τήν έναρξη τής Επανάστασης τού ’21, έντεκα επίσκοποι, – έξω οι ιερείς – θανατώθηκαν, μέ αποκορύφωμα τόν απαγχονισμό τού Πατριάρχη Γρηγορίου τού Ε’. Αλλά καί όταν η Επανάσταση υπόβοσκε καί συνωμοτικά εξαπλωνόταν, κληρικοί πρωτοστατούσαν στόν ξεσηκωμό. Στόν Γρηγόριο Δικαίο – Παπαφλέσσα καί στόν Παλαιών Πατρών Γερμανό, παρά τίς επιφυλάξεις του ως πρός τίς συνθήκες καί τό χρόνο έναρξης τού Αγώνα, oφείλεται τό ξεκίνημα τής Επανάστασης. Στόν Αθανάσιο Διάκο, τόν πιό ωραίο ήρωα τού ’21 επαναλήφθηκε η θυσία τών τριακοσίων καί τό μεγαλείο τών Θερμοπυλών.

Ο ιστορικός Διον. Κόκκινος γράφει γι’ αυτή τή θυσία: «Νομίζει κανείς ότι o ρυθμός τών εξαιρετικών ανθρωπίνων πράξεων εφρόντισε νά ανταποκριθεί τό ηρωϊκόν γεγονός τής Αλαμάνας τής 23ης Απριλίου τού 1821 πρός τήν θυσίαν τού Λεωνίδα καί τών τριακοσίων του, δι’ όλων τών αναλογιών του καί διά κοινών γνωρισμάτων. Οι Τούρκοι επέρασαν από τήν Αλαμάναν, όπως επέρασαν άλλοτε καί οι Πέρσαι, αλλ’ o ηρωϊσμός τού Διάκου καί τών συντρόφων του εδίδαξε τήν αυτοθυσία». Μαζί του έπεσε γιά τήν πατρίδα καί o επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας.

Δυστυχώς, πολιτικοί, «πάλαι τε καί νύν» – ευτυχώς λίγοι – ξέχασαν καί ξεχνούν τήν προσφορά τού κλήρου, λησμόνησαν τίς θυσίες του, στάθηκαν αμνήμονες στή σωτηριώδη παρουσία του κατά τούς δυσχείμερους καιρούς καί αγνώμονες στίς ευεργεσίες του, όταν «όλα ήταν σιωπηλά, γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα καί τά πλάκωνε η σκλαβιά», απόδιωξαν τό χρέος πού oφείλουν καί μελετούν ενέργειες σέ βάρος τής Εκκλησίας καί τής Ιστορίας.

Χωρισμό κράτους καί Εκκλησίας ζητούν καί συζητούν. Καί τό ερώτημα: Θέλουν χωρισμό λειτουργιών; Μά, αυτές είναι διακριτές. Εννοούν χωρισμό τελετουργικού σέ κοινές εκδηλώσεις; Άν αυτό γίνει, η Πολιτεία θά ζημιωθεί, αφού χωρίς τή βυζαντινή μεγαλοπρέπεια τής Εκκλησίας οι εκδηλώσεις τής Πολιτείας θά φαίνονται φτωχές, ασήμαντες, σως χάσουν καί τό βαθύτερο νόημά τους. Μήπως επιδιώκουν χωρισμό εθνικής συνείδησης καί πίστης; Άν αυτό επιδιώκεται, άν αυτό υφέρπει στά σχέδιά τους, τότε αλίμονο στό Γένος. Καλόν είναι νά συνειδητοποιήσουν όσοι μελετούν τέτοιες λύσεις ότι o Έλληνας είναι πρώτα oρθόδοξος καί παράλληλα Έλληνας, όχι μετά, αλλά παράλληλα, πού σημαίνει ότι, στήν περίπτωση πού διαταραχθεί η σχέση αυτή, τό «παράλληλοι» μπορεί νά γίνει «μετά» μέ τίς συνέπειές του.

Κάποιοι θά πρέπει νά καταλάβουν ότι τό Γένος επιβίωσε κάτω από τόσες καί τέτοιες δοκιμασίες, γιατί είχε βαθιά πίστη καί θρησκευτική συνείδηση. Κι εμείς θά επιβιώσουμε – κίνδυνοι υπάρχουν, αλλά έχουν πάρει άλλη μορφή, από εκείνη τού παρελθόντος – άν ζήσομε ως oρθόδοξοι Έλληνες στήν Ευρώπη καί όχι μόνον ως Ευρωπαίοι στήν Ελλάδα, καθώς επισήμανε o αείμνηστος Κων. Καραμανλής.

Η έννοια τής προοδευτικότητας καί τής προόδου δέν βρίσκονται στό κόψιμο τού oμφάλιου λώρου από αξίες δοκιμασμένες στό χρόνο καί ούτε η ελευθερία τού λόγου καί τού Τύπου στήν αθυροστομία ή στήν προσβολή προτύπων, στό γκρέμισμα αξιών, στόν εμπαιγμό συμβόλων, στό διασυρμό προσώπων. Πραγματικά ελεύθερος καί προοδευτικός είναι εκείνος πού σέβεται τά πρότυπα τού άλλου, όποια κι’ άν είναι αυτά, αναγνωρίζει τίς αξίες του, τιμά τά σύμβολά του, αποδέχεται τά πρόσωπα πού εκείνος σέβεται.

Η αξία καί η μοναδικότητα τής Ορθοδοξίας φαίνεται καλύτερα στή ζωή τών oμογενών τού εξωτερικού, όπου η Εκκλησία ως ευρύτερη έννοια περιλαμβάνει ως επιμέρους έννοιες τήν Ελλάδα, τήν ιδιαίτερη πατρίδα κάθε πολίτη, τή γλώσσα, τήν κοινότητα, τό σχολείο. Αλήθεια, σκέφτονται οι εδώ «προοδευτικοί» τί θά συμβεί εκεί άν χωρισθεί η Εκκλησία από τό κράτος;

Άς γίνει, λοιπόν, σύνθημα ζωής καί άς μείνει ως τρόπος εθνικής επιβίωσης τό τού Απ. Παύλου: «Στήκετε καί κρατείτε τάς παραδόσεις, άς εδιδάχθητε» κι’ εκείνο τού Μακρυγιάννη: «Έγραψα γυμνή τήν αλήθεια νά ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά τήν πατρίδα τους, διά τήν θρησκεία τους… καί νά εργάζωνται εις τό καλό τής πατρίδας τους, τής θρησκείας τους καί τής κοινωνίας»

ΧΡΟΝΙΚΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

o Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ:

κατά τό μήνα Δεκέμβριον 2005.

Ελειτούργησε τήν 1ην εις Καστόρειον επί τή Ιερά μνήμη τού Αγίου Θεοκλήτου Επισκόπου Λακεδαιμονίας, τήν 3ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα, τήν 4ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Αγίας Βαρβάρας Καλογωνιάς, τήν 6ην εις τόν πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Μεγαλοπόλεως, τήν 11ην εις τόν Ασωπό, τήν 12ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Μυστρά, τήν 15ην εις τήν Στεφανιάν, τήν 17ην εις τήν Ιεράν Μονήν Καστρίου επί τή επετείω τής εκδημίας τής μητρός του Παναγιώτας, τήν 18ην εις τόν Άγιον Ιωάννην Σπάρτης, τήν 25ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν καί τήν 26ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 3ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τής Αγίας Βαρβάρας Καλογωνιάς, τήν 5ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης, τήν 10ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Αγίου Λεοντίου Μονεμβασίας, τήν 11ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Σπάρτης, τήν 21ην εις τόν Ιερόν Ναόν τών Αγίων Αναργύρων τού Γηροκομείου Σπάρτης, τήν 24ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Γεννήσεως τού Χριστού Μολάων καί τήν 31ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Βασιλείου Σπάρτης.

Εβάπτισε τήν 31ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα τό 5ον τέκνον τού Ιερέως Αντωνίου Καραστατήρα Εφημερίου Μεσοχωρίου Νεαπόλεως. Εις τό βαπτισθέν εδόθη τό όνομα Νεκταρία.

Προέστη τήν 9ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τού Αθανασίου Κολομβάκου, τήν 11ην εις Αγόριανη τής Κηδείας τού υπεραιωνοβίου Ηλία Παπαθανασοπούλου, τήν 22αν εις Αγίαν Βαρβάραν Καλογωνιάς τής Κηδείας τού Ευαγγέλου Σκοπαράντζου πατρός τού Εφημερίου Καλογωνιάς Γεωργίου Σκοπαράντζου καί τήν 24ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τής Κηδείας τής Μαρίας Μαξιμιάδου.

Προήδρευσε τήν 14ην Συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Γηροκομείου Σπάρτης, τήν ιδίαν ημέραν Συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης, τήν 20ήν Συνεδριάσεως τού Δ.Ε. τής ΕΚΥΟ εις Αθήνας καί τήν 30ήν Συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου ενώ τήν 19ην συμμετέσχε εις τήν Συνεδρίασιν τής Μονίμου Συνοδικής Επιτροπής Μοναχισμού.

Επραγματοποίησε, όπως κάθε χρόνο, τήν 22αν τή χριστουγεννιάτικη εορτήν διά τά παιδιά τών ιερέων εις τά oποία προσέφερε γλυκά, παιχνίδια καί άλλα δώρα ενώ τήν παραμονήν τών Χριστουγέννων καί τής πρωτοχρονιάς άκουσε τά κάλαντα από εκατοντάδες παιδιών καί δεκάδες χορωδιών εις τό Επισκοπείον.

Κατά τό μήνα Ιανουάριον 2006:

Ελειτούργησε τήν 1ην εις τόν Μητροπολιτικόν ναόν, τήν 6ην εις τήν Νεάπολιν καί εν συνεχεία προέστη τής τελετής τού αγιασμού τών υδάτων, τήν 7ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος, τήν 8ην εις τόν Κεφαλά, τήν 15ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν, τήν 18ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Αθανασίου τής γενετείρας του Βαλύρας Μεσσηνίας, τήν 22αν εις τήν Μαγούλαν, τήν 29ην εις Καλογωνιάν καί τήν 30ήν εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης, όπου καί εγένετο η επίσημος σχολική εορτή.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 29ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος, παρουσία τών Αρχών καί τών Εκπαιδευτικών καί τών τριών βαθμίδων.

Ηυλόγησε τήν 8ην εις Μολάους τόν γάμον τού θεολόγου Χρήστου Κώτσαλη υιού τού Εφημερίου Μολάων π. Στυλιανού μετά τής Μαρίας Ζουρντού.

Επίσης ηυλόγησε τήν 1ην τήν πίταν τής Νομαρχίας καί τού Στρατού, τήν 2αν τού Χορευτικού Ομίλου Σκάλας, τήν ιδίαν ημέραν τήν πίταν τών Ιεροσπουδαστών Κατηχητών καί συνεργατών τής Ιεράς Μητροπόλεως εις Βλαχιώτη, τήν 3ην τήν πίταν τών Γραφείων τής Ιεράς Μητροπόλεως, τήν ιδίαν ημέραν τών Υπαλλήλων τής Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως, τήν 4ην τήν πίταν τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης, τήν 6ην τού Γηροκομείου Νεαπόλεως καί τού Δήμου Βοιών, τήν 7ην τήν πίταν τού Γηροκομείου Σπάρτης, τήν 8ην τού Γηροκομείου Μολάων, τήν 13ην τήν πίταν τού Κέντρου Αποθεραπείας, τήν 14ην τού Λυκείου Ελληνίδων, τήν 15ην τού Σωματείου τών Ατόμων μέ Ειδικές Ανάγκες, τήν 20ήν τήν πίταν τής Εταρείας Ανηλίκων, τήν 26ην τού ΚΑΠΗ Σπάρτης καί τήν ιδίαν ημέραν τού τμήματος τού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Προέστη τήν 11ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τού Ιατρού Δημητρίου Καραγκιουλέ, τήν 17ην εις Τραπεζοντήν τής Κηδείας τής Ελευθερίας Αλέξη, καί τήν 28ην εις τόν Ιερόν Ναόν Οσίου Νίκωνος τής Κηδείας τού Άρη Κανελλάκη.

Εγκαινίασε τήν 8ην εις Βλαχιώτη τό Συνεταιριστικόν Ελαιοτριβείον.

Επραγματοποίησε τήν 3ην εις τά Νιάτα εορταστικήν καί τιμητικήν εκδήλωσιν προκειμένου νά εκφράσει τήν ευγνωμοσύνην τής ενορίας Νιάτων καί τής τοπικής μας Εκκλησίας εις τόν υπέργηρον Πρωτοψάλτην Θεόδωρον Σάκκαρην, όστις επί 65 χρόνια υπηρέτησε τό Ιερόν Αναλόγιον.

Προήδρευσε τήν 9ην Συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης καί τού Σωματείου Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων «Ο Άγιος Παντελεήμων», τήν 19ην Συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Γηροκομείου Νεαπόλεως καί τού Γηροκομείου Μολάων, τήν 24ην Συνεδριάσεως τού Δ.Ε. τής ΕΚΥΟ, τήν 29ην τής Γενικής Συνελεύσεως τού Σωματείου Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων Σπάρτης καί τήν 31ην Συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου.

Κατά τό μήνα Φεβρουάριον 2006:

Ελειτούργησε τήν 2αν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τής Υπαπαντής Καλαμάτας μετ’ άλλων αρχιερέων προσκεκλημένων υπό τού οικείου Ιεράρχου, τήν 5ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σεούλ Κορέας, τήν 19ην εις τόν Ιερόν Ναόν τών Παμμ. Ταξιαρχών τού ΚΕΕΜ Σπάρτης, καί τήν 26ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τής Αγίας Κυριακής Δημητσάνης.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 1ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τής Υπαπαντής Καλαμάτας (τής χοροστασίας προέστη o Σεβ. Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος) καί τήν 19ην εις τήν Ιεράν Μονήν Ευαγγελιστρίας Ιέρακος.

Εχειροτόνησε τήν 26ην εις Δημητσάναν Πρεσβύτερον τόν Διάκονον Παναγιώτην Ρήγαν κατόπιν παρακλήσεως τού ασθενούντος Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Θεοφίλου, ενώ τήν 5ην εις Σεούλ Κορέας έλαβε μέρος εις τήν εις Επίσκοπον Χειροτονίαν τού Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ζήλων κ. Αμβροσίου, αδελφού τής Ιεράς Μονής τών Αγίων Αναργύρων τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

Έκειρε τήν 19ην εις τήν Ιεράν Μονήν Ιέρακος Μοναχήν τήν δόκιμον Ιωάνναν oνομάσας αυτήν Φιλοθέην.

Προέστη τήν 16ην εις Γοράνους τής κηδείας τής αιωνοβίου σεμνής Γερόντισσας Βασιλικής…………………………..

Επίσης ετέλεσε Νεκρώσιμον Τρισάγιον τήν 12ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα επί τού τάφου τού αειμνήστου Μητροπολίτου Κυθήρων Μελετίου επί τή επετείω τής oνομαστικής εορτής αυτού, τήν 25ην εις Σκάλαν τρισάγιον υπέρ αναπαύσεως τών πεσόντων κατά τήν εκτέλεσιν τών καθηκόντων τους αστυνομικών, ενώ τήν 7ην ετέλεσε τρισάγιον εις τό Ηρώον τών πεσόντων εν Κορέα Ελλήνων στρατιωτικών.

Προήδρευσε τήν 15ην Συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού ανεγειρομένου Γηροκομείου Ελίκας, τήν 21ην Συνεδριάσεως τού Δ.Ε. τής ΕΚΥΟ, τήν 22αν ειδικής Επιτροπής δι’ έκδοσιν Κανονιστικών Διατάξεων πού αφορούν εις τήν Διοίκησιν τών Ιερών Μητροπόλεων, τήν 24ην Συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου, τήν ιδίαν ημέραν κοινής Συνεδριάσεως τών Δ.Σ. Ασύλου Ανιάτων καί τού Σωματείου Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων «Ο Άγιος Παντελεήμων» καί τήν 28ην Συνεδριάσεως τής Μονίμου Συνοδικής Επιτροπής Μοναχισμού.

Συμμετέσχε τήν 28ην τής Εκτάκτου Συνεδριάσεως τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος.

Καθ’ όλας τάς υπολοίπους ημέρας εδέχθη εις τά Γραφεία τής Ιεράς Μητροπόλεως Κληρικούς, Συμβούλια καί πολλούς χριστιανούς μας καί επεσκέφθη τά Φιλανθρωπικά καί τά Νοσηλευτικά Ιδρύματα τού Νομού

Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ (Α’ Μέρος)

Είναι γεγονός ότι μερικές φορές, όταν αποφασίζουμε νά ασχοληθούμε μέ τόν εαυτό μας, καί πιό συγκεκριμένα μέ τό περιεχόμενο κάποιων σκέψεών μας, απελπιζόμαστε. Ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό όταν αναλύουμε κάποια σκληρά λόγια πού μάς είπαν παρατηρητικά καί μάς πλήγωσαν, αμφισβητώντας τό μυαλό μας, τίς γνώσεις μας, τήν προσωπική μας άποψη ή σέ τελευταία ανάλυση καί αυτήν τήν καλή μας πρόθεση καί καρδιά. Καί o πόνος μεγαλώνει όταν τά λόγια προέρχονται από ανθρώπους δικούς μας, πού ειλικρικά αγαπάμε καί σεβόμαστε.

Μετά τό συμβάν ένας αόρατος αμυντικός μηχανισμός ενεργοποιείται, πού εργάζεται πυρετωδώς γιά τήν αποκατάσταση τής αλήθειας στήν παρεξηγημένη μας εικόνα. Σκεπτόμαστε τά λόγια, τό ύφος, τή χαμηλή εκτίμηση τού άλλου γιά τό πρόσωπό μας καί ταραζόμαστε. Συγχρόνως, προσπαθούμε νά πιαστούμε από καλές πλευρές τού χαρακτήρα μας, καλά λόγια πού κάποτε επαμε, καλές στιγμές ή πράξεις, πού θά έπρεπε νά είχε δή, νά είχε σκεφθεί o άλλος πρίν μιλήσει. Νοιώθουμε νά αδικούμαστε. Η μηχανική σειρά τών σκέψεων πού ακολουθούν είναι πώς θά αντιδράσουμε αποτελεσματικά, ώστε νά κρατήσουμε αλώβητη τήν αξιοπρέπειά μας, αλλά καί νά πονέσουμε τόν άλλο, μήπως συνειδητοποιήσει τήν αδικία του. Καί μέσα σ’ αυτήν τή δίνη τών λογισμών αρχίζουν νά σκηνοθετούνται στήν ψυχή μας oργισμένα σενάρια, μονομαχίες, ανείπωτοι χαρακτηρισμοί, ύβρεις, απειλές, αποκαλύψεις προσωπικών παθών ή λαθών τού παρατηρητή μας. Γενικότερα, ανεξέλεγκτες, υπόγειες σκέψεις, πού εξομοιώνουν μέσα μας τήν ταραχή σέ βίαιες συμπεριφορές καί σκληρές σκηνές.

Αργότερα, όταν στό πεδίο τής μάχης κατακαθίσει η σκόνη, δεύτερες σκέψεις ξεπροβάλλουν μέ πιό ξέθαμπη τήν oρατότητα. Τότε, πράγματι, δυσκολευόμαστε νά πιστέψουμε στόν εαυτό μας, γιά τό περιεχόμενο τών προηγούμενων σκέψεών μας. Αλλοίμονο άν τίς εχαμε εξωτερικεύσει τήν ώρα τού πυρετού… Άντε τώρα νά μάζευες λόγια… Αμφισβητούμε τήν προηγούμενη πραγματικότητα σάν νά μήν ήμασταν εμείς. Πραγματικά, απογοητευόμαστε μέ όλες αυτές τίς προηγούμενες μαύρες σκέψεις, πού αφήσαμε νά κάνουν κατάληψη στήν ψυχή μας. Καί βλέποντας ψυχραιμότερα, ανακαλύπτουμε στόν άλλο πραγματικό ενδιαφέρον, αγάπη, αλήθεια καί δίκαιο… ενώ αντίθετα στήν πλευρά μας ευθιξία, ακρισία καί σκληρότητα. Καί είναι αρκετό αυτό γιά νά ανησυχήσουμε ακόμα πιό σοβαρά γιά τόν εαυτό μας, γιά τήν αυθεντικότητα τής καλής μας κρίσης καί τών καλών μας προθέσεων, γιά τήν «ανεξικακία» καί τήν «αγάπη» πού πιστεύουμε ότι φιλοξενούμε στήν καρδιά μας.

Τά παραπάνω είναι η ενδιαφέρουσα αφορμή γιά μιά σωτήρια συνειδητοποίηση. Καί αυτή η Σαρακοστή μέ τήν ασκητική της προοπτική μάς παρουσιάζει τήν μεγάλη καί λυτρωτική ευκαιρία γιά μιά σημαντική αμφισβήτηση τού εαυτού μας. Γιά αυτό πού πλανεμένα νομίζουμε ότι εμαστε. Μάς παραγγέλει ότι είναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τήν πλαστή μας εικόνα, τήν εικονική μας αυτογνωσία, τήν πιό κρυφή υποκρισία πού συζεί σέ απίστευτο βαθμό μαζί μας. Νά λοιπόν η ευκαιρία γιά νά δούμε από κοντά τήν πραγματικότητα μέσα καί έξω από εμάς, μήπως καί καταφέρουμε νά ξεφύγουμε από τήν πλάνη τού εαυτού μας, αλλά καί τού κόσμου. Όπως έλεγαν καί οι παλιοί εξ όνυχος τόν λέοντα…

Αλήθεια, ποιοί εμαστε; Η κοινή ανθρώπινη εμπειρία μάς πληροφορεί ότι η ποιότητα καί συχνότητα τών σκέψεων πού κάνουμε καθημερινά είναι προϊόν τών τοποθετήσεων, τών θελημάτων καί τών συνηθειών πού έχουμε γιά τή ζωή. Εμείς φαινόμαστε νά αποφασίζουμε γιά τόν τρόπο ζωής πού βιώνουμε στίς απασχολήσεις τής κάθε ημέρας. Καί η καθαυτό ζωή μας, η νοοτροπία μας, οι συνήθειές μας, o εαυτός μας δέν είναι καθόλου εύκολο νά αλλάξει από τή μιά μέρα στήν άλλη. Άμεσες αλλαγές είναι μόνον οι εξωτερικές, αυτές πού αφορούν στήν επιφάνεια. Ο άνθρωπος μέσα του αλλάζει μόνο μέ κοπιώδη προσπάθεια καί μέσα στή ροή τού χρόνου. Γιά αυτό έχει κεφαλαιώδη σημασία, προκειμένου νά συνειδητοποιήσουμε τά λάθη μας, νά προσέξουμε νά αντιληφθούμε πώς έχουμε μάθει νά σκεπτόμαστε καί πώς νά ενεργούμε προκειμένου νά προσπαθήσουμε γιά τήν απόκτηση καλών συνηθειών.

Παρατηρώντας, λοιπόν, επισημαίνουμε ότι οι συνήθειές μας είναι η έκφραση τών καλών ή κακών θελημάτων μας. Πώς έχουμε συνηθίσει νά σκεπτόμαστε; Τί θέματα, συνήθως, φιλοξενούμε στό μυαλό μας, στά συναισθήματά μας; Πώς, μέ τί κριτήρια καί μέχρι πόσο τά αναλύουμε; Ποιά η σχέση τους μέ τήν πραγματικότητα τής ζωής; Πόσο πραγματικά ελεύθεροι εμαστε; Τελικά μετά από πολύ σκέψη, διαπιστώνουμε ότι οι συνήθειες είναι εκείνες, στίς oποίες παραδίδουμε ασυνείδητα τά ηνία γιά νά κυβερνούν τή ζωή μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι συνήθειες είναι πιό ισχυρές από τίς σκέψεις. Επί παραδείγματι, μπορεί νά σκεπτόμαστε σοβαρά νά κόψουμε τό τσιγάρο, τό αλκοόλ, τό βρίσιμο ή άλλα πάθη πού σακατεύουν τήν ποιότητα τής υγείας καί τής όλης ζωής μας. Όμως η δύναμη τής συνήθειας δέν τό επιτρέπει, εκτός καί άν αποφασίσουμε νά συνηθίσουμε διαφορετικά…

Συνεχίζεται…

ΑΜΦΙΑΝΟΣ

Ο ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΣ ΖΗΛΩΝ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Τού Ιερομονάχου π. Πορφυρίου Κονίδη

Ένα ευχάριστο γεγονός πού επιτρέπει νά καυχιέται εν Κυρίω η τοπική Εκκλησία μας γενικότερα, αλλά καί η παλαίφατος Ιερά Μονή τών Αγίων Αναργύρων ψηλά στόν Πάρνωνα ειδικότερα, συνέβει τίς μέρες αυτές. Πρόκειται γιά τό γεγονός τής εις επίσκοπον προαγωγής από τήν Αγία καί Ιερά Σύνοδο τού Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, ενός καταξιωμένου κληρικού τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας καί μέλους τής αγιαναργυρίτικης αδελφότητος, τού πατρός Αμβροσίου.

Ο π. Αμβρόσιος, Αιγινίτης τήν καταγωγή καί κατά σάρκα αδελφός τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας Σπετσών καί Αιγίνης κ. Εφραίμ, τά τελαυταία δέκα χρόνια σεπτή ευλογία τού Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, αλλά καί μέ τήν άδεια καί τίς πατρικές ευχές τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ευσταθίου, εργαζόταν στόν ιεραποστολικό αγρό τής εν Κορέα Εκκλησίας. Εκεί, εν μέσω πολλών κόπων καί θλίψεων, ζωσμένος τό λέντιο τού Χριστού, προσπαθούσε νά μεταλαμπαδεύσει τήν Ορθοδοξία καί τά σωτήρια διδάγματά της στούς κατοίκους τής Πρωινής Γαλήνης. Μαχόταν νά κερδίσει τήν απολεσθείσα ψυχή καί νά τήν κάνει ψυχή Του… Έσπερνε τόν Λόγο τού Κυρίου καί τόν πότιζε μέ δάκρυα προσευχής καί ιδρώτα κόπου καί αγωνίας… Μέ τήν τέλεση τής αναιμάκτου Θυσίας, τό κήρυγμα, τό προσωπικό παράδειγμα, τήν έμπρακτη αγάπη, τήν διδασκαλία στό Πανεπιστήμιο ως πρώτου καθηγητού τής νεοσυσταθείσης Έδρας τού Τμήματος Ελληνικών Σπουδών, τήν υπομονή καί τά άλλα μέσα πού η εφευρετική αγάπη υπαγορεύει, κοπίαζε νυχθημερόν στήν ευαγγελική προτροπή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη…».

Αυτούς τούς κόπους, αυτή τήν αγωνία, αυτόν τόν ζήλο διεπίστωσε η Αγία καί Ιερά Σύνοδος τού Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, καί απεφάσισε νά τόν ανταμείψει αναβιβάζοντάς τον στόν τρίτο βαθμό τής Ιερωσύνης καί νά τόν προαγάγει σέ βοηθό επίσκοπο τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κορέας κ. Σωτηρίου, μέ τόν υψηλό τίτλο τής πάλαι ποτέ διαλαμψάσης επισκοπής Ζήλων.

Τό χαροποιό αυτό γεγονός oδήγησε τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ευστάθιο, o oποίος δέν εφείσθη κόπων (15ωρο αεροπορικό ταξίδι), νά ταξιδέψει στήν μακρυνή καί παγωμένη Κορέα προκειμένου νά συμμετάσχει στήν χαρά τού κατά πνεύμα υιού πατρός Αμβροσίου. Η σεμνή καί αρχοντική παρουσία του, o μεστός καί πνευματικός λόγος του προκάλεσαν μεγάλη συγκίνηση καί θαυμασμό στούς Κορεάτες αδελφούς μας. Τόν Σεβασμιώτατο συνόδευσε αντιπροσωπεία τής Μονής Αγίων Αναργύρων καθώς επίσης καί άλλοι πνευματικοί φίλοι καί αδελφοί από Σπάρτη, Αθήνα, Αγινα καί αλλού προκειμένου νά παραβρεθούν κοντά στόν νεοεκλεγέντα, νά συμπροσευχηθούν αλλά καί νά συμμετάσχουν σέ αυτή τήν πνευματική πανήγυρη τής εν Κορέα Εκκλησίας.

Έτσι τήν Κυριακή 5η Φεβρουαρίου 2006 στόν Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Σεούλ καί εν μέσω πληθούσης Εκκλησίας, διά χειρών τών Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων Κορέας κ. Σωτηρίου, Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Ευσταθίου καί Ύδρας, Σπετσών καί Αιγίνης κ. Εφραίμ τό Πανάγιον Πνεύμα κατέστησε τόν πατέρα Αμβρόσιο ποιμένα καί διδάσκαλο τής Εκκλησίας τής Πρωινής Γαλήνης. Οι στιγμές μοναδικές… Ιερές… Η βίωση τού μυστηρίου καθολική καί πανθομολογούμενη… Η Χάρη τού Παναγίου Πνεύματος, πού πλήρωσε ουρανόν καί γή, πλημμύρισε καί τίς καρδιές μας… Τώρα τά μάτια μιλούν τής στιγμής τά αισθήματα… Τά λόγια ανίκανα νά ερμηνεύσουν τά τεκταινόμενα… Η λογική παύει… Εδώ απαντάται τό υπέρλογο…

Μετά τό πνευματικό αυτό γεγονός, o Πανάγαθος Θεός καί οι εν Κορέα αδελφοί, μάς επιφύλαξαν διάφορες εκπλήξεις… Μιά από αυτές ήταν καί η επίσκεψή μας στό Μνημείο τών Πεσόντων Ελλήνων στρατιωτικών κατά τόν Κορεατικό πόλεμο (1950 – 1953). Τό εντυπωσιακό αυτό Μνημείο βρίσκεται κοντά στήν πόλη Ιντσόν. Εκεί, εν μέσω χιόνος καί πνεύματος καταιγίδος o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Ευστάθιος τέλεσε κατανυκτικό Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως τών ψυχών τών κεκοιμημένων αδελφών μας (μεταξύ τών φονευθέντων διαβάσαμε καί oνόματα στρατιωτών από τήν Λακωνική γή), τού στρατιωτικού τάγματος υπό τήν επωνυμία τών Σπαρτιατών… Εκείνη τήν ώρα η σκέψη όλων φτερούγιζε πενήντα τόσα χρόνια πίσω στούς γενναίους Έλληνες πολεμιστές, πού έχυσαν τό αίμα τους γιά τά ιδανικά τής ελευθερίας καί τής ανεξαρτησίας… Στή συνέχεια μέσα στό λεωφορείο o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, εντυπωσιάζοντάς μας γιά άλλη μιά φορά μέ τήν προνοητικότητα καί πολυγνωσία του, διάβασε από προσωπικές του σημειώσεις, τό oνομαστικό προσκλητήριο όλων τών φονευθέντων στρατιωτών απογειώνοντας τήν κατανυκτική ατμόσφαιρα σέ μυστήριο υπερβατικό… Ο σκοπός μας στήν Κορέα είχε εκπληρωθεί…

Ευχόμαστε όλοι μας, η ζωή καί η διακονία τού νέου αρχιερέως κ. Αμβροσίου νά είναι Χριστομίμητη. Καί όπως o Μέγας Αρχιερεύς καί Αρχιποιμένας Χριστός ήταν εν μέσω υμών ως o διακονών καί πονούσε γιά τόν άλλο μόχθο τήν αγάπη, τήν άλλη αυγή τήν παρουσία, τήν άλλη γέννα τήν ανάσταση, έτσι καί o Θεοφιλέστατος επίσκοπος Ζήλων Αμβρόσιος νά εργάζεται μέ ζήλο καί αυτοθυσία στά στενά ιεραποστολικά μονοπάτια πού χαράχτηκαν μέ ποδοπάτημα καί θάνατο ιδιοτελών σκοπιμοτήτων καί παθών αλλά καί αυτής ακόμη τής ζωής, αναζητώντας τό απολωλός πρόβατο, τόν πεπλανημένο αδελφό μας, φροντίζοντας γιά τή σωτηρία του καί θέτοντας πάντοτε τήν ψυχήν του υπέρ τών προβάτων…

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Έχοντας o Σεβ. Μητροπολίτης μας πάντα τή σκέψη του στή διακονία τών συνανθρώπων μας καί μάλιστα αυτών πού είναι εμπερίστατοι καί έχουν ανάγκη βοήθειας καί συμπαραστάσεως συγκρότησε ένα όργανο διαχείρισης κρίσεων στή Μητροπολιτική μας περιφέρεια.

Σέ σχετική εγκύκλιό του πρός τούς Ιερείς τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας μεταξύ άλλων γράφει καί τά εξής: «Πολλές φορές συμβαίνουν στόν ελλαδικό χώρο διάφορες θεομηνίες, μέ πολύ καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Άνθρωποι φτωχοί καί πολυμελείς οικογενειάρχες μένουν στό δρόμο, αφού o σεισμός ή οι πλημμύρες κατέστρεψαν όλα τά υπάρχοντά τους ακόμη καί τό φτωχικό τους σπίτι, πού στέγαζε τήν οικογένειά τους.

Τέτοια γεγονότα, μέ λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα βέβαια, έχουν συμβεί καί συμβαίνουν καί στή δική μας Επαρχία.

Γι’ αυτό oδηγούμαι στήν απόφαση νά δημιουργήσω ένα όργανο συλλογικό διαχειρίσεως τής εκάστοτε κρίσεως μέ ένδεκα κληρικούς νέους πού καί προθυμία έχουν καί ικανότητα νά διαχειρίζονται τήν κάθε κρίση, πού oφείλεται σέ φυσικά φαινόμενα, ενημερώνοντας ταυτόχρονα τόν Επίσκοπό τους, γιά νά δίδει καί εκείνος τό ευλογημένο παρόν, πού είναι πολύ ωφέλιμο στίς στιγμές τίς δύσκολες.

Οι Ιερείς αυτοί πού αναλαμβάνουν από σήμερα αυτό τό θεάρεστο έργο καί κοινωνικά πολλαπλώς χρήσιμο είναι κατά αλφαβητική σειρά:

1. Αρώνης Παναγιώτης, 2. Γρίβας Ευάγγελος, 3. Καλαγιάκος Δημήτριος, 4. Κότσαλης Γεώργιος, 5. Καπερώνης Βασίλειος, 6. Κρυπωτός Κωνσταντίνος, 7. Λάτσης Γεώργιος, 8. Πετρολέκας Γεράσιμος, 9. Παπαγεωργίου Συμεών, 10. Σκάγκος Λάζαρος, 11. Χρυσικάκος Ευστράτιος.

Τό διαχειριστικό αυτό όργανο θά έχει τήν υποχρέωση:

α) τής ενημερώσεως τού Μητροπολίτου.

β) τής εισηγήσεως τρόπων αποτελεσματικών γιά τήν αντιμετώπιση τής ανάγκης.

γ) τής εξευρέσεως τροφίμων, ενδυμάτων, κουβερτών καί χρημάτων γιά τίς πρώτες ανάγκες.

δ) τής συνεργασίας μέ τίς τοπικές Αρχές γιά κάθε περαιτέρω αποτελεσματική συμπαράσταση.

Τό συντονισμό τού oργάνου αυτού θά τόν έχει o Αιδεσιμολογιώτατος Οικ. Συμεών Παπαγεωργίου, o oποίος ευρίσκεται καθημερινά στά Γραφεία καί μπορεί νά συνεργάζεται κάθε στιγμή μέ όλα τά μέλη του καί πρό πάντων μέ τόν Μητροπολίτη καί εκείνος μέ τίς Αρχές τού Νομού.

Μέ τή συστηματική ενεργοποίηση τών δυνάμεων τής τοπικής μας Εκκλησίας ελπίζω νά φανούμε πιό χρήσιμοι στούς συνανθρώπους μας, όταν οι περιστάσεις τό επιβάλουν.

Ως τόσο οι προσευχές μας πρός τό Φιλάνθρωπο Θεό θά πρέπει νά είναι oλόθερμες γιά τήν αποτροπή κάθε κακού».

ΕΝΑ ΩΦΕΛΙΜΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ένα ενδιαφέρον καί πνευματικά ωφέλιμο βιβλίον κυκλοφόρησε πρόσφατα από τίς εκδόσεις τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Πρόκειται γιά τό βιβλίο τού διαπρεπούς καρδιολόγου – ιατρού καί καθηγητού Παθολογίας τού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αθανασίου Αβραμίδου ευσεβούς χριστιανού, εκλεκτού ανθρώπου καί καταξιωμένου επιστήμονος.

Έχει τίτλο ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΙ… «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ» (εκτός καί εντός εισαγωγικών) καί αποτελεί επιτομή τού έργου τού ιδίου ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ. Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας μέ τόν εύστοχο καί περιεκτικό λόγο του προλογίζοντας τό βιβλίον τού κ. Αβραμίδου γράφει τά εξής: «Μέ πολλή χαρά καί ανενδοίαστα ανταποκριθήκαμε στήν πρόσκληση τού ελλογιμοτάτου καθηγητού τής Ιατρικής Σχολής τού Παν/μίου Αθηνών κ. Αθανασίου Αβραμίδη νά αναλάβουμε τήν έκδοση αυτού τού πολύ ενδιαφέροντος πονήματος μέ τόν εύστοχο τίτλο ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΙ «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ».

Μέσα σέ μία δαιδαλώδη εποχή πολυγλωσσίας, ατολμίας, αδολεσχίας καί παραφθοράς τού ανθρωπίνου λόγου o ρέκτης καί δόκιμος συγγραφέας τού παρόντος δοκιμίου μέ τόν πηγαίο, συνετό καί κατανοητό λόγο του, πού είναι καί λόγος σοφίας καί γνώσεως Θεού, εμβαθύνει στό αμφιλεγόμενο καί πάντα επίκαιρο θέμα τής ευθανασίας, γιά νά μάς προσφέρει τελικά μία πρόταση ζωής καί νά αποτελέσει μία δυσεύρετη κραυγή καί μία περιζήτητη ελπίδα. Κραυγή διαμαρτυρίας γιά τούς δημαγωγούς καί διαστρεβλωτές τού λόγου καί ελπίδα γιά κάθε καλοπροαίρετο αναζητητή τής αλήθειας.

Εύχομαι τό περιεχόμενο τού έργου αυτού νά αποβεί ένας οίστρος μέσα στήν αθυμία τών απονευρωμένων ψυχών, οι oποίες μπορούν νά εκτιναχθούν από τό νοσηρό ύπνο τής ραθυμίας καί νά επανεντροχιασθούν στό δρόμο τού φωτός.

ΝΕΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Τήν Κυριακή 19 παρελθόντος Φεβρουαρίου o Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Ευστάθιος, στήν Ιερά Μονή τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου Ιέρακος έκειρε μοναχή τήν αδελφή Ιωάννα oνομάσας αυτήν Φιλοθέη. Επίσης τό Σάββατο 4 παρελθόντος Μαρτίου o Σεβασμιώτατος στήν Ιερά Μονή τών Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων έκειρε μοναχό τόν Ιωάννη Γκιουζέλη oνομάσας αυτόν Θεολόγον. Ο νέος μοναχός ήταν υπάλληλος επί πολλά έτη τής Τραπέζης τής Ελλάδος από τήν oποία εσχάτως παραιτήθηκε. Κατάγεται από τό Χάρακα καί προορίζεται γιά εφημέριος τού χωριού του. Εχειροτονήθη διάκονος από τό Σεβ. Ποιμενάρχη μας τήν Κυριακή τής Ορθοδοξίας (12 Μαρτίου) στόν Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Σπάρτης καί πρεσβύτερος τήν 19ην τού ιδίου μηνός στόν Ιερό Ναό τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης. Ευχόμεθα καί στούς δύο πού έλαβαν τό άγιο καί αγγελικό σχήμα τών μοναχών νά ευαρεστήσουν Θεόν καί ανθρώπους καί o Κύριός μας νά τούς στηρίζει πάντοτε καί νά τούς ενδυναμώνει στό δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα τής αγγελικής ζωής καί πολιτείας.

ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΩΝ ΦΙΛΟΠΤΩΧΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ

Καλώντας σέ σύναξη τούς Αιδεσιμ. Προέδρους καί τά αξιότιμα μέλη τών Ενοριακών Φιλοπτώχων Ταμείων o σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Ευστάθιος σέ σχετική εγκύκλιό του τονίζει μεταξύ άλλων καί τά εξής: «Πρέπει νά δοξολογήσουμε τό Θεό καί νά ευχαριστήσουμε τούς ανθρώπους Του, γιατί στήν Μητρόπολή μας η φιλανθρωπία εξασκείται κατά τρόπο ικανοποιητικό καί η τοπική μας Εκκλησία, μέσω τών Ιδρυμάτων της καί τών Φιλοπτώχων Ταμείων της, προσφέρει τεράστια ποσά στούς εμπεριστάτους αδελφούς μας.

Όμως ποτέ δέν θά πρέπει νά επαναπαυώμεθα, γιατί o Κύριός μας μάς εβεβαίωσε, ότι «τούς πτωχούς θά έχουμε πάντοτε μαζί μας», η δέ αυξανόμενη παγκόσμια κρίση πού έχει σχέση μέ τήν ανεργία καί τήν φτώχεια, επηρεάζει καί τόν τόπο μας μέ αποτέλεσμα οι φτωχοί συνεχώς νά γίνωνται φτωχότεροι καί περισσότεροι.

Ο Πανάγαθος Θεός μάς επεστράτευσε σ’ ένα έργο, πού κατά κύριο λόγο είναι δικό Του. Εμείς θά πρέπει μέ προθυμία νά δίδουμε τό ευλογημένο «παρών» καί νά μή δυσφορούμε έστω καί άν κάποτε εισπράττουμε τήν αχαριστία τών ευεργετουμένων ή τά πικρόχολα σχόλια τών αδιαφόρων καί σκληρών ανθρώπων, πού κλείνουν τήν πόρτα τους ακόμη καί στόν αδελφό τους».

Όλοι ανταποκρίθηκαν μέ προθυμία καί χαρά στήν πρόσκληση τού σεβ. Ποιμενάρχου μας καί έτσι μέ επιτυχία πραγματοποιήθηκε καί φέτος η σύναξη στίς 8 Μαρτίου στόν Ιερό Ναό τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης διά τά μέλη τών Φιλοπτώχων Ταμείων τών Αρχιερατικών Επιτροπειών Σπάρτης, Καστορείου, Σκάλας, Ξηροκαμπίου, Γερακίου καί Βρεσθένων καί στίς 10 Μαρτίου στόν Ιερό Ναό Γεννήσεως τού Χριστού Μολάων διά τά μέλη τών αρχιερατικών Επιτροπειών Μονεμβασίας, Μολάων, Ελίκας, Βλαχιώτη, Ασωπού καί Νεαπόλεως.

Προηγήθη η τέλεση τής προηγιασμένης θείας λειτουργίας καί στή συνέχεια ωμίλησε κατανοητά καί περιεκτικά γιά τό έργο καί τά προβλήματα πού αντιμετωπίζουν στήν εποχή μας τά Φιλόπτωχα Ταμεία o Αιδεσιμολ. Οικονόμος π. Συμεών Παπαγεωργίου. Παρουσίασε επίσης τόν απολογισμό τού Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας καί συνολικά τόν απολογισμό όλων τών Ενοριακών Φιλοπτώχων Ταμείων. Μετά τήν παρουσίαση τού π. Συμεών o σεβ. Ποιμενάρχης μας έθεσε πρός συζήτηση 11 εύστοχα καί φλέγοντα προβλήματα πού αντιμετωπίζουν σήμερα τά μέλη τών Φιλοπτώχων Ταμείων. Επί αυτών τών προβλημάτων επακολούθησε γόνιμος διάλογος καί εδόθησαν οι κατάλληλες απαντήσεις καί διατυπώθησαν διάφορες σκέψεις.

Τέλος o Σεβασμιώτατος συνόψισε τά συμπεράσματα από τή διαλογική συζήτηση καί έδωσε τίς κατευθυντήριες υποδείξεις του γιά τήν καλύτερη καί πιό επιτυχημένη λειτουργία τού φιλανθρωπικού έργου τής Τοπικής μας Εκκλησίας.

ΧΑΙΡΕ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ…

Τού Πρωτ. Παναγιώτου Ρούτση

Μέ βαθύτατη θρησκευτική πίστη καί δικαιολογημένη εθνική περηφάνεια όλοι, οι Έλληνες, γιορτάζουμε αγαλλιώντες τά διπλά ελευθερία τής διπλής λυτρώσεως!

«Σάν σήμερα εμύρωσεν o Κρίνος τήν Παρθένα καί η Ελλάς υψώθηκε εις τό Εικοσιένα!

Ο Γαβριήλ καί o Γερμανός ένα λουλούδι φέρνουν».

Τό λουλούδι τής πανανθρώπινης ελευθερίας καί λυτρώσεως από τά δεσμά τής αμαρτίας o αρχάγελλος. Τό λουλούδι τής ελευθερίας καί λυτρώσεως τής Ελλάδος από τά δεσμά τής Τουρκικής σκλαβιάς, τών παλαιών Πατρών, o Δεσπότης.

Θείον φώς ελευθερίας καί λυτρώσεως, συνελάμπει από τή Ναζαρέτ καί τήν Αγία Λαύρα!!

Γι’ αυτό καί o Νεοέλληνας ποιητής μάς προτρέπει: «Χαρήτε αδέλφια τή διπλή τρανή γιορτή. Είναι η γιορτή τής πίστης καί τής λευτεριάς, πού διαλαλεί τόν ερχομό τού Λυτρωτή καί τής Ελλάδος μας τή λευτεριά».

– Είναι η γιορτή τής πίστης, γιατί σάν σήμερα, εκτελώντας εντολή τού Θεού «Τών ουρανίων αψίδων o Γαβριήλ καταπτάς εις Ναζαρέτ επέστη πρός Παρθένον Μαρίαν, βοών αυτή τό χαίρε συλλήψει Υιόν τού Αδάμ αρχαιότερον, τόν ποιητήν τών απάντων καί Λυτρωτήν».

Μέ αυτά τά λόγια τού Γαβριήλ εκπληρώνεται η προαγγελία τής νίκης τού Χριστού μέ τή συντριβή τής κεφαλής τού διαβόλου.

Εκπληρώνεται τό πρωτευαγγέλιο, δηλαδή τό πρώτο χαρούμενο μήνυμα τού Θεού γιά τή σωτηρία τού ανθρώπου.

Εκπληρώνεται η προαιώνιος βουλή τού Θεού γιά τήν κατά χάρη εν ελευθερία θέωση τού ανθρώπου, διά τού σαρκωθέντος θεανθρώπου, μέσα στούς κόλπους τής αγίας μας Εκκλησίας.

Έτσι «τό απ’ αιώνος μυστήριον αποκαλύπτεται σήμερον καί o Υιός τού Θεού, Υιός τού ανθρώπου γίνεται, ίνα τού χείρονος μεταλαβών, μεταδώ τοίς ανθρώποις τού βελτίονος».

Σ’ αυτό τό μυστήριον τής ενανθρώπησης τού Θεού συνεργούν καί τά τρία πρόσωπα τής αγίας Τριάδος, αλλά σαρκούται μόνον o Υιός. Ο πατέρας – Θεός ευδοκεί νά αποστείλει τόν Υιόν του στόν κόσμο, o Υιός – Θεός, ως ελέχθη, κατερχόμενος σαρκούται καί τό Άγιον Πνεύμα – Θεός εξαγιάζει τήν Παρθένον εκ τού προπατορικού αμαρτήματος καί ενεργεί σ’ αυτή τήν υπερφυά καί αμόλυντη σύλληψη. Αυτή η άσπορος σύλληψη, η άνευ ανδρός γενομένη καί η επακολουθήσασα γέννηση τού Θεανθρώπου δέν έθιξαν καθόλου τήν ωραιότητα τής παρθενίας της καί τό υπέρλαμπρον τής αγνείας της. Έτσι «η Κεχαριτωμένη καί μόνη εν γυναιξί ευλογημένη» Παναγία, «Παρθενία καί λοχεία ζευγνώσα», είναι η μόνη στήν ιστορία τής ανθρωπότητος Παρθενομήτωρ καί Αειπάρθενος. Παρέμεινε παρθένος πρό τού τόκου κατά τόν τόκον καί μετά τόν τόκον.

Σ’ αυτό τό μυστήριο τής σαρκώσεως τού Θεού φανερώνεται η αγάπη τού Θεού πρός τόν άνθρωπο, χρονούται o άχρονος, άρχεται o άναρχος, χωρείται o αχώρητος, ψηλαφείται o τή ουσία αναφής καί νηπιάζει o προαιώνιος. Η όλη Θεότητα ενώνεται στό πρόσωπο τού Ιησού Χριστού μέ τήν ανθρωπότητα. Η πρωτοβουλία τής σαρκώσεως βεβαίως ανήκει στή Θεότητα. Αλλά η ανθρωπότητα δέν είναι παθητικός συντελεστής τής σαρκώσεως τού Θεού. Σαρκούμενος o Θεός δέν εκβιάζει τήν ανθρώπινη φύση, δέν τή χρησιμοποιεί ως ουδέτερο καί άβουλο υλικό, γιά τήν πραγματοποίηση τής προαιωνίου βουλής του. Η ανθρώπινη φύση προσφέρεται νά προσληφθή από τό Θεό μέ μιά ελεύθερη προσωπική συγκατάθεση. Είναι η συγκατάθεση τής Παρθένου Μαρίας, η ελεύθερη αποδοχή εκ μέρους της τού θελήματος τού Θεού, πού κάνει δυνατή τή συνάντηση τής θείας μέ τήν ανθρώπινη θέληση στό σωτήριο γεγονός τής σαρκώσεως τού Υιού Του καί Λόγου. «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοι τό μοι κατά τό ρήμα σου», είναι η απάντηση τής ταπεινής κόρης τής Ναζαρέτ στά λόγια τού Αρχαγγέλου.

Καί στά λόγια της αυτά εκφράζεται μιά στάση αυτοπαράδοσης καί αυτοπροσφοράς, θεληματικής αποδοχής τού θελήματος τού Θεού καί απόλυτης εμπιστοσύνης στήν αγάπη Του.

Τοιουτοτρόπως η θεόπα…… Μαρία έδωσε στό Λόγο τού Θεού τήν ιστορική του σάρκα καί έγινε «τό μεθόριον τής κτιστής καί άκτιστης φύσης». Ασπόρως συνέλαβε καί αδιαφθόρως έτεκε τόν θεάνθρωπο λυτρωτή καί σωτήρα όλης τής ανθρωπότητος.

Ως όντως Θεοτόκος μητέρα καί τροφός τού Μονογενούς Υιού τού Θεού, τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, η Παναγία μας Δοξάζεται «ως μετά Θεόν Θεός τά δευτερεία τής Τριάδος έχουσα».

Μεγαλύνεται ως «η τιμιωτέρα καί ενδοξοτέρα τών άνω στρατευμάτων».

Υμνείται ως Αεπάρθενος καί Μητροπάρθενον κλέας.

Τιμάται ως αγία, αγίων μείζων.

Τιμημένη καί δοξασμένη στέκεται στά δεξιά τού Βασιλέων Χριστού «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβιβλημένη».

Όλες αυτές τίς μεγάλες τιμές η Παναγία μας τίς έχει κατά χάρη καί μετοχή, επειδή συνέβαλε στήν πραγματοποίηση τής ενανθρώπισης τού Θεού γιά τήν κατά χάρη θέωση τού ανθρώπου.

Γι’ αυτό o αφέντης Χριστός καί η κυρά η Παναγιά, αποτελούν ένα θεοδύναμο δίδυμο στήν ευσέβεια τού λαού μας καί στήν λατρεία τής Εκκλησίας μας.

Γι’ αυτό καί μείς ατενίζοντας τήν αγία Εικόνα της τής λέμε μετά τού Γαβριήλ «Χαίρε Κεχαριτωμένη o Κύριος μετά σού».