Π ρ ὸ ς
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τον ευσεβή λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.
«Ἡ στάση τοῦ Χριστιανοῦ κατά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή»
Χριστιανοί μου Ἀγαπητοί,
Ἀπό τήν Κυριακή τῆς Τυροφάγου τό ἀπόγευμα εἰσερχόμαστε στήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Τήν περίοδο αὐτή, πού εἶναι ἐντυπωσιακή καί πολλαπλῶς ὠφέλιμη, ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό τά πρῶτα βήματά της, καί μάλιστα στά δύσκολα χρόνια πού ὁ Χριστιανισμός ἔπρεπε νά σταθεῖ στά πόδια του καί νά ξεπεράσει δυσκολίες καί ἐμπόδια, πού ἄλλοτε δημιουργοῦσαν οἱ κοσμικοί ἄρχοντες καί οἱ ἐξωτερικοί ἐχθροί καί ἄλλοτε τά δικά της πνευματικά παιδιά, κληρικοί καί λαϊκοί. Εἶναι μιά εὐλογημένη περίοδος πού ἀποσκοπεῖ στήν ψυχική μας πρόοδο καί στήν πνευματική μας ζωή, ὄχι μόνο κατά τό διάστημα πού διαρκεῖ, ἀλλά καί κατά τήν ὑπόλοιπη ζωή μας. Εἶναι γεμάτη ἀπό ἱερές ἀκολουθίες καί ἁγιαστικές πράξεις οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα συγκινοῦν τίς ψυχές μας καί δημιουργεῖται στόν καθένα ἡ ἐπιθυμία ὄχι μόνο νά τίς παρακολουθεῖ, ἀλλά καί νά συμμετέχει οὐσιαστικά, ἰδίως μέ τήν προσέλευσή του στό μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας.
Στίς μέρες μας, πού εἶναι πονηρές καί κινδυνεύει ἡ ψυχική μας σωτηρία, εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ φετινή Μεγάλη Τεσσαρακοστή δέν πρέπει νά περάσει ἀπαρατήρητη. Εἶναι ἀνάγκη νά κατανοήσουμε δύο πράγματα σημαντικά γιά τήν εὐτυχία μας καί γιά τήν ψυχική μας ἰσορροπία.
Τό πρῶτο εἶναι ὅτι ἔχουμε πέσει πολύ χαμηλά. Δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει σκαλοπάτι γιά νά κατεβοῦμε πιό κάτω. Ἡ βλασφημία εἶναι στό στόμα πολλῶν ἀνδρῶν ἀκόμη καί γυναικῶν. Ἡ αἰσχρολογία εἶναι τό προσφάι πολλῶν νέων μας ἀκόμη καί τῶν μορφωμένων. Οἱ εὐγενικές προσφωνήσεις «κύριε» καί «κυρία» ἔχουν ἀντικατασταθεῖ μέ ἀνήθικες καί κακόηχες λέξεις, οἱ ὁποῖες οὔτε αὐτόν πού τίς λέγει οὔτε αὐτόν γιά τόν ὁποῖο τίς λέγει τιμοῦν. Οἱ ἀδικίες δίνουν καί παίρνουν καί προβάλλονται ἀπό τά σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας. Οἱ ὑψηλά ἱστάμενοι ἁμαρτάνουν δημόσια καί δέν ἐντρέπονται, κάποιοι μάλιστα ἀπαιτοῦν καί νά τούς χειροκροτοῦν. Ἡ διαφθορά ἔπαυσε νά εἶναι γνώρισμα μερικῶν ἀνθρώπων πού θεωροῦνται περιθωριακοί καί ἀπόβλητοι, ἀλλά βιώνεται καί ἀπό σοβαρούς ἀξιωματούχους καί μορφωμένους, οἱ ὁποῖοι εἶναι πέραν πάσης ὑποψίας. Ἡ μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἐνδιαφέρει τούς πολλούς ὀρθόδοξους Χριστιανούς καί περιορίστηκε στούς λίγους. Ὁ ἐκκλησιασμός τῶν νέων μας δέν εἶναι ἱκανοποιητικός καί τό σύνθημα δίνεται ἀπό ἐκείνους πού θά ἔπρεπε νά εἶναι οἱ πραγματικοί φορεῖς τῆς σωστῆς ἀγωγῆς καί παιδείας.
Ὅμως, ἄν δέν προχωρήσουμε στό δεύτερο πρᾶγμα πού πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε κατά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, δέν ὠφελούμαστε. Ἁπλά θά μείνουμε στή διαπίστωση τοῦ λαθεμένου δρόμου πού ἔχουμε πάρει. Εἶναι δυνατόν νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἀρρώστια του ὁ ἄνθρωπος, ἄν γίνει μόνο ἡ διάγνωση τῆς ἀσθένειάς του ἔστω ἀπό τόν καλύτερο γιατρό; Ἀσφαλῶς ὄχι. Πρέπει νά προχωρήσει ἤ στή φαρμακευτική ἀγωγή ἤ στή χειρουργική ἐπέμβαση. Τό ἴδιο πρέπει νά κάνουμε καί τώρα καί μάλιστα μέ μεγαλύτερο ζῆλο. Νά κατανοήσουμε, δηλαδή, τήν ἀνάγκη καί νά προσπαθήσουμε σοβαρά νά ἐπανέλθουμε στόν σωστό δρόμο. Νά κόψουμε τή λαιμαργία μας μέ τή νηστεία, πού τήν ὁρίζει αὐστηρά ἡ Ἐκκλησία μας κατά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Νά προστρέξουμε στήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, γιά νά νιώσουμε τή στοργή τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία εἶναι κατά χάρη καί δική μας Μητέρα. Νά παρακολουθήσουμε τούς κατανυκτικούς ἑσπερινούς κάθε Κυριακή ἀπόγευμα καί νά προσέξουμε τά κηρύγματα, τά ὁποῖα εἶναι ἡ πνευματική μας τροφή καί μᾶς ὁδηγοῦν στήν αὐτοεξέτασή μας, στόν αὐτοέλεγχό μας καί στή συνέχεια στό μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης, πού εἶναι μία εὐκαιρία νά ξαναζήσουμε τή χαρά πού μᾶς ἔκλεψε ἡ ἁμαρτία. Ἀκόμη, κατά τήν περίοδο αὐτή ἐπιβάλλεται νά πιστέψουμε περισσότερο στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καί σταυρώθηκε γιά μᾶς καί δέν πρέπει, δείχνοντας ἀχαριστία, νά τοῦ δώσουμε «ἀντί τοῦ μάννα χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος». Εἶναι εὐκαιρία, ἐπίσης, νά περιορίσουμε τίς ἀποκριάτικες πολυέξοδες διασκεδάσεις, πού δέν ἀφήνουν τίποτε στήν ψυχή μας, ἀπεναντίας αὐξάνουν τά ἀδιέξοδα, διότι διασκορπίζουμε καί μπροστά στά μάτια πεινασμένων ἀνθρώπων ἄσκοπα τά χρήματα, σέ μία ἐποχή πού λιγόστεψαν ἀνησυχητικά.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί καί παιδιά μου,
Αὐτή ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή μπορεῖ νά εἶναι γιά κάποιους ἡ τελευταία τῆς ζωῆς τους. Αὐτή ἡ περίοδος ἐνδέχεται νά μήν εἶναι σάν τίς ἄλλες πού ζήσαμε τά προηγούμενα χρόνια. Οἱ καιροί εἶναι πρωτόγνωροι, περίεργοι καί ἐπικίνδυνοι. Ἄς συνειδητοποιήσουμε τή χριστιανική μας ἰδιότητα. Ἄς καταλάβουμε ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι λίγη καί φεύγει γρήγορα. Προπάντων, ὅμως, νά ἀξιοποιήσουμε ὅ,τι μᾶς προσφέρει ἡ φιλόστοργη μάννα μας, ἡ Ἐκκλησία, και μάλιστα κατά τήν εὐλογημένη περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τήν ὁποία εὔχομαι γιά ὅλους σας καλύτερη ἀπό κάθε προηγούμενη.
Θερμός Εὐχέτης Σας
Ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ὁ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
